Szerszy rozwój budownictwa
Szerszy rozwój budownictwa uprzemysłowionego datuje się od niedawna, dlatego też trudno jest przedstawić zasady budownictwa uprzemysłowionego w sposób całkowicie ścisły i podać dokładne charakterystyki (program na komputer). Można raczej mówić o dotychczasowych kierunkach rozwoju poszczególnych metod (systemów) konstrukcyjno-wykonawczych, sformułować zarysowującą się ich charakterystykę oraz wprowadzić ogólną klasyfikację.
Rozpowszechnienie się metod przemysłowych w budownictwie następowało dwoma zasadniczymi kierunkami (program na telefon). Pierwszy kierunek reprezentuje dążenie do modernizacji procesów wytwórczych bezpośrednio na placu budowy w odniesieniu do podstawowych kategorii robót, drugi — wprowadza zasadę przemysłowej prefabrykacji elementów składowych budynku i zmechanizowanego ich montażu na budowie.
Pierwszy kierunek wyrósł z prób mechanizacji robót stanu surowego, podejmowanych w odniesieniu do budynków o konstrukcjach tradycyjnych. Można tu podać za przykład niezrealizowaną koncepcję maszyn do murowania, eliminujących pracę murarzy; próby te nie dały jednak dotychczas zadowalających rezultatów (program egzamin ustny).
Kierunek ten rozwinął się dopiero wtedy, gdy za punkt wyjścia przyjęto możliwości techniczne maszyn budowlanych, dostosowując do nich rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe. Do pierwszego kierunku można zaliczyć następujące metody obecnie szeroko rozwinięte, oparte na tworzywach betonowych:
— budownictwo monolityczne z betonów wylewanych w deskowaniach przestawnych,
— budownictwo monolityczne z betonów wylewanych w deskowaniach przesuwnych,
— budownictwo monolityczne z betonów wylewanych w deskowaniach ślizgowych,
— inne metody wykonawcze mieszane, dotyczące konstrukcji betonowych i żelbetowych (opinie o programie).
Czynność zespolenia części
Istotną cechę tych metod można również określić jako wprowadzenie etapowej, bezpośredniej „prefabrykacji” konstrukcji nośnej budynku na placu budowy.
Drugi kierunek wyrósł w oparciu o doświadczenia okresu wcześniejszego (segregator aktów prawnych). Istotną cechą tego kierunku jest przemysłowa produkcja pełnych zestawów (kompletów) elementów budynków określonego typu do masowego zastosowania, projektowanych w oparciu o prace typizacyjne i unifikacyjne.
Idea tego kierunku pozwala na pełne zastosowanie metod
przemysłowej produkcji (nawet automatyzacji produkcji) w stosunku do części składowych budynku, przenosząc jedynie czynność zespolenia części na plac budowy. Kierunek ten stwarza perspektywę zniwelowania różnic między produkcją fabryczną a produkcją budynku (promocja 3 w 1).
