Szkliwo na porcelanie

W serii szkliw bezołowiowych i bezborowych zawierających lit, o płynięciu w temperaturze 1100-1250°C, które dały wyniki pozytywne przy ich wypróbowaniu w przemyśle przez Sazunową, jedno z nich zawiera granicznie możliwą ilość (22,4%) koncentratu spodumenowego (o składzie: 02,70% Si0₂, 27,49% A1₂0₃, 0,89% Fe₂0₃, 0,50% CaO, 0,27% MgO, 0,00% K₂0, 1,50% Na₂0, 2,09% Li₂0; P₂0₅, gdzie R₂0 może być tlenkiem alkalicznym, RO tlenkiem pierwiastków ziem alkalicznych, ZnO, CdO, R₂0₃ tlenkiem glinowym. Sedmalis ustalił, że obszar tworzenia się szkła rozszerza się ze wzrostem kolejnego numeru elementu w granicach grupy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pęknięcia włoskowate i warstwa graniczna. Szkliwa fajansowe różnią się wyraźnie pod względem swego składu od czerepu wyrobów. Dlatego krzywe odkształcenia przy zginaniu szkliwionej płytki fajansowej (wg Stegera) nie pokrywają się podczas ogrzewania i stygnięcia, a dla szkliwionej płytki porcelanowej są zbieżne. W związku z tym pęknięcia włoskowate tworzą się łatwo na szkliwionych wyrobach fajansowych, a na porcelanowych z trudem. Zarazem różnica składów fajansu i szkliwa prowadzi podczas wypalania do ich silnego wzajemnego oddziaływania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Im większa jest ta różnica, tym intensywniejsze jest wzajemne oddziaływanie, doprowadzające w końcowym wyniku do utworzenia warstwy pośredniej (granicznej). Warstwa ta przyczynia się do wyrównywania naprężeń termicznych między szkliwem i czerepem wyrobu (uprawnienia budowlane).

Szkliwo na porcelanie trzyma się trwalej niż na fajansie. Mechanizm procesu wzajemnego rozpuszczania się szkliwa porcelany został wyjaśniony przez Blumena. Szybkość przenikania stopionego szkliwa do fajansu jest znaczna: wg Sztejn- berga po 2 h na głębokość 80 p,m (program egzamin ustny).

W zależności od składu szkliwa i fajansu, wg danych Jakowleicy, w warstwie granicznej mogą występować fazy anortytu i andezynlabradoru; w przypadku obecności tlenku cynkowego faza ganitu, przy obecności talku w składzie fajansu faza enstatytu itd. Sazonoica wykryła fazy /9-kwarcu i wollastonitu w warstwie granicznej przy użyciu szkliwa zawierającego lit (opinie o programie).

Pęknięcia włoskowate

Współczynnik rozszerzalności cieplnej szkliwa szybko studzonego jest nieco mniejszy od współczynnika rozszerzalności cieplnej szkliwa powoli studzonego. Wyroby pokryto szkliwem fajansowym, na którym łatwo mogą powstać pęknięcia włoskowate, należy szybko studzić. Wpływ stopnia zmielenia masy na powstawanie pęknięć włoskowatych w szkliwie jest taki, że przy drobnym jej zmieleniu możliwość ich występowania jest mniejsza (segregator aktów prawnych).

Pęknięcia włoskowate mogą powstawać również na skutek niedostatecznej temperatury ostrego wypalania; w takim przypadku pęknięcia mogą wystąpić od razu po wypalaniu muflowym, przeprowadzanym dla utrwalenia farb na szkliwie. Dlatego wypalanie muflowe jest szczególną metodą kontroli stanu szkliwa fajansowego. Pęknięcia włoskowate powstają tym łatwiej, im większa jest różnica między temperaturą wyrobu wychodzącego z mufli a temperaturą otaczającego powietrza.

Powłoki szkliwne i warstwa graniczna nie stanowią absolutnej przegrody dla gazów i pary wodnej. Przepuszczalnością odznacza się nawet szkło kwarcowe, w którym przeciętna średnica porów wynosi 0,24 nm (2,4 A); pory w szkłach mogą osiągnąć wg Biezborodowa 20 nm (200 A). Pary wodne łatwo dyfundują przez szkliwo do porowatego czerepu fajansu oraz majoliki i powodują jego pęcznienie, co pociąga za sobą rozerwanie powłoki szkliwnej i pojawianie się pęknięć włoskowatych. Najlepszą metodą doboru szkliwa do czerepu jest metoda próbnego frytowania i szkliwienia, po wstępnym obliczeniu wartości współczynników rozszerzalności cieplnej (promocja 3 w 1).

Najbardziej radykalnym sposobem zapobiegania możliwość’ powstawania pęknięć włoskowatych jest zmiana składu masy lub składu szkliwa. Skład szkliwa zmienia się przez zwiększenie zawartości kwarcu lub zmniejszenie zawartości topników, wprowadzenie lub zwiększenie zawartości B₂0₃, zastąpienie topnika innym topnikiem o niższej masie cząsteczkowej.