Szkło kwarcowe

Szkło kwarcowe składa się prawie całkowicie z krzemionki. Otrzymywane jest przez stopienie najczystszych gatunków piasku w piecu elektrycznym w temperaturze 1700-1800′^JC (ok. 2000 K). Odznacza się niezwykle małym współczynnikiem rozszerzalności cieplnej oraz wyjątkowo dużą odpornością na zmiany temperatury. Naczynie kwarcowe ogrzane do temperatury ok. 1000°C (ok. 1300 K) i następnie zanurzone do zimnej wody nie pęka. Jednakże dłuższe przetrzymywanie szkła kwarcowego w temperaturach powyżej 1000°C (ok. 1300 K) powoduje odszklenie. Odszklenie polega na tym, że stopiony kwarc ulega krystalizacji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szkło kwarcowe cechuje zdolność przepuszczania promieniowania ultrafioletowego i podczerwonego oraz wysoka odporność na działanie kwasów (z wyjątkiem fluorowodorowego). Zasady w podwyższonej temperaturze działają na szkło kwarcowe korodująco, słabiej jednak niż na inne gatunki szkieł. Przeszkodę w większym rozpowszechnieniu szkła kwarcowego stanowi trudna technologia jego otrzymywania: wysoka temperatura topnienia, mały zakres temperatur formowania oraz bardzo trudne klarowanie. Stosowane jest do wytwarzania specjalnych przyrządów optycznych, aparatury chemicznej, izolatorów wysokonapięciowych, lamp kwarcowych w lecznictwie i in (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Szkło krzemowo-sodowo-wapniowe, zwane inaczej szkłem zwykłym, zawiera w swoim składzie 64-P72% Si0₂; 12-P15% Na₂0; 8-P -t-14% CaO oraz do 6% A1₂0₃; 4% MgO; 3% K₂0; 2%Fe₂0₃, 1,5% Mn₂0₃ i 1% BaO. Stosowane jest do wyrobu szyb okiennych, luster, butelek itp. Duża zawartość tlenku glinowego zwiększa odporność chemiczną tego szkła i utrudnia odszklenie. Szkło zwykłe służy również jako półfabrykat w produkcji tzw. szkła bezpiecznego laminowanego które przy silnych uderzeniach nie rozpada się na ostre kawałki, lecz pęka promieniowo od miejsca uderzenia, przy czym odłamki utrzymywane są przez wewnętrzną błonkę z celuloidu (laminat) lub innego przezroczystego i bezbarwnego materiału plastycznego (uprawnienia budowlane).

Przepuszczalność światła

Wadą szkła bezpiecznego jest mniejsza przepuszczalność światła oraz częste występowanie w wewnętrznej wkładce pęcherzyków gazowych. Innego typu szkło bezpieczne, rozpadające się przy uderzeniu na drobne kawałki o zaokrąglonych kształtach, otrzymuje się przez hartowanie płyt szklanych w strumieniu powietrza. Szkło to jest obecnie coraz częściej stosowane np. do „panoramicznych” szyb samochodowych. Hartowanie wykonuje się w ten sposób, że płytę szklaną po nagrzaniu się w piecu hartowniczym szybko prasuje się pomiędzy gipsowymi formami, a następnie studzi sprężonym chłodnym powietrzem (program egzamin ustny).

Szkło potasowo-wapniowe otrzymywane jest przez zastąpienie w szkłach sodowo-wapniowych tlenku sodowego tlenkiem potasowym. Cechuje je większa odporność na zmiany temperatury w porównaniu ze szkłem sodowym. Ma małą zdolność rozszczepiania światła, dzięki czemu stosowane jest w optyce. W kombinacji ze szkłem ołowiowym stosowane jest do wyrobu soczewek achromatycznych. Szkło ołowiowe, inaczej zwane kryształowym, cechuje wysoki współczynnik załamania światła, co w połączeniu z łatwością barwienia, silnym połyskiem i dobrą obrabialnością spowodowało zastosowanie go do wyrobu galanterii (opinie o programie).

Szkło borowo-krzemowe, ze względu na dobrą wytrzymałość mechaniczną oraz odporność chemiczną i małą wrażliwość na zmiany temperatury, stosowane jest w aparaturze chemicznej. Po termicznym utwardzeniu, jako szkło niekaleczące, znajduje zastosowanie w budownictwie do szklenia drzwi wewnętrznych, ścian działowych itp. (segregator aktów prawnych).

Do izolacji cieplnej i akustycznej stosowane jest często szkło piankowe. Jest to materiał porowaty otrzymywany w wyniku obróbki cieplnej sproszkowanego szkła z dodatkami gazotwórczymi. Odznacza się niskim ciężarem objętościowym, złym przewodnictwem ciepła oraz dużą chłonnością dźwięków (promocja 3 w 1).