Metoda usuwania warstwy betonu

Przy dużych powierzchniach stwardniałego betonu można znacznie poprawić cechy strefy kontaktowej przez skucie wierzchniej warstwy betonu o grubości 1-P3 cm. Warstwa ta z reguły jest gładka, a ponadto - w przypadku gdy jest pozioma - tworzy wkładkę o własnościach w pewnym stopniu różnych od własności reszty masywu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy wibrowaniu bowiem masy betonowej następuje zawsze na powierzchni nagromadzenie rzadkiej zaprawy, stosunkowo ubogiej w grubsze ziarna kruszywa.
Za najwłaściwszą metodę usuwania tej warstwy betonu uważa się ręczne * skuwanie powierzchni za pomocą oskardów i kilofów, tak aby przy usuwaniu zaprawy nie naruszyć grubszych ziarn, silniej osadzonych w betonie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Odstęp czasu między ułożeniem masy betonowej a skuciem jego powierzchni nie powinien być ani za krótki, gdyż wtedy beton jest słaby i może nastąpić naruszenie jego struktury, ani też za długi, gdyż wtedy beton jest zbyt twardy i usuwanie zaprawy idzie opornie. Za najwłaściwszy uznaje się odstęp wynoszący 3 dni przy normalnej letniej pogodzie, w okresie chłodów okres ten powinien być o parę dni wydłużony, w okresie upałów o kilkanaście godzin skrócony.

Do usuwania omawianej warstwy betonu stosuje się również młoty mechaniczne (przy bardzo dużej twardości powierzchni), silne strumienie wód (3-4 godzin po betonowaniu), strumienie wody i sprężonego powietrza, strumienie piasku bądź wreszcie ich kombinacje (uprawnienia budowlane).
Przy układaniu i zagęszczaniu nowego betonu dochodzi często do rozsortowania składników, w wyniku czego uzyskuje się na dole, w warstwie kontaktowej, beton rakowaty z ziarn grubego kruszywa niedostatecznie otulonych zaprawą (program egzamin ustny).

Aby tego uniknąć, na przygotowaną powierzchnię „starego” beton nakłada się specjalną warstwę betonu „kontaktowego”, o mniejszej zawartość frakcji grubych, lub warstwę zaprawy „kontaktowej” o grubości do 2 cm i zawartości cementu 450-500 kg/m3, nakładanej na odpowiednio zwilżoną powierzchnię. Warstwę kontaktową wibruje się razem z ułożoną wyżej warstw; betonu normalnego.

Gładki styk

O konieczności stosowania zabiegów zmierzających do poprawienia własność strefy kontaktowej może świadczyć przykład, przedstawiający przyczółek mostowy betonowany bez należytego łączenia poszczególnych warstw. Powstałe w szwach roboczych powierzchnie o słabych połączeniach zakłócają monolityczność i szczelność budowli, prowadząc do korozji betonu. Przesączająca się przez nieszczelności w szwach woda powoduje wypłukiwanie wolnego wapna z betonu, pozostawiając białe wykwity na powierzchni i porowatą strukturę wewnątrz (opinie o programie).

Pogarsza to znacznie cechy wytrzymałościowe betonu oraz jego mrozoodporność. Dlatego też w budowlach, od których wymaga się wodoszczelności, oprócz starannego wykonania strefy kontaktowej zaleca się dodatkowe uszczelnienie szwu za pomocą paska blachy cynkowej lub miedzianej o grubości 1-2 mm i szerokości 20-25 mm. O skuteczności skuwania powierzchni betonu starego przekonują nas badania B. Kopycińskiego, S. Oleszkicwicza, J. Ciesielskiego i W. Ziobronia, którzy stwierdzili, że wytrzymałość na bezpośrednie rozciąganie styku dwóch płyt żelbetowych o wymiarach 50x100x15 cm wynosiła:
- przy styku gładkim 5,9 kG/cm2,
- przy styku nierównym (skutym) 10,0 kG/cm’-, a więc o 70° o więcej (segregator aktów prawnych).

Badane płyty i styk wykonane były z tego samego betonu marki 300, przy czym w chwili badania wiek płyt wynosił 28 dni, zaś wiek betonu wypełniającego styk - 14 dni (Rw = 260-290 kG/cm2). Z badań tych wynika, że wytrzymałość styku na rozciąganie wynosiła tylko 28°/o (przy styku gładkim) i 47% (przy styku skutym) wytrzymałości Rr betonu wypełniającego.

Zastosowanie dodatkowego próżniowania styku podnosiło jego wytrzymałość na rozciąganie do wartości:
- przy styku gładkim 8,2 kG/cm2,
- przy styku nierównym (skutym) 12,0 kG/cm2, a więc o 20-33% (promocja 3 w 1).