Szkodniki biologiczne

Płyty wykazują znaczną odporność na działanie szkodników biologicznych (grzyby, owady, gryzonie itp.) (program uprawnienia budowlane na komputer). Są niewrażliwe na działanie czynników atmosferycznych, jednak pod wpływem długotrwałego, stałego i dużego zawilgocenia ulegają zniszczeniu. Płyty są niewrażliwe na działanie niskich temperatur, a pod wpływem ognia nie płoną, ulegają jedynie zwęgleniu wiórki wełny drzewnej.

Z doświadczeń wynika, że płyty otynkowane poddane działaniu ognia o temperaturze 1000°C wykazały na odwrotnej powierzchni płyty zaledwie 50-70°C, tracąc jedynie 1,5% ciężaru (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Bardzo porowata struktura wewnętrzna płyt sprawia, że ich nasiąkliwość pod wpływem moczenia w wodzie jest bardzo duża i osiąga wartość 70°o suchej masy.
Betony wiórkowo-cementowe, podobnie jak wszystkie betony z wypełniaczami organicznymi, wykazują dość duże zawilgocenie sorpcyjne. W zależności od rodzaju spoiwa i mineralizatora, higroskopijność waha się w granicach 15-27% suchej masy. Zestawienie ważniejszych cech płyt wiórkowo-cementowych wg norm polskich PN-54/B-20155 i PN-54/B-20101 (uprawnienia budowlane).

Ciężar objętościowy płyt zależy od ich rodzaju oraz wymiarów grubości i waha się w granicach 340-P600 kG’m:l.
Duży wpływ na wielkość ciężaru objętościowego płyt ma technologia procesu produkcyjnego. Płyty produkowane w sposób zmechanizowany charakteryzują się mniejszym rozrzutem ciężaru objętościowego, podczas gdy płyty produkowane ręcznie wykazują większy zarówno rozrzut ciężaru jak i sam ciężar objętościowy.
Wytrzymałość na zginanie płyt wiórkowo-cementowych jest nieduża i decydujący wpływ ma ich ciężar objętościowy.

Krótkotrwałe zawilgocenie płyt nie obniża ich wytrzymałości na zginanie.
Według obowiązujących norm polskich PN-54 B-20100 i PN-54 B-20101 wytrzymałość płyt na zginanie określana jest jako siła niszcząca oznaczona w kG na wyciętych fragmentach płyt o wymiarach 350X500 mm, przy czym wymiar 500 mm odpowiada szerokości płyty (program egzamin ustny).

Wytrzymałość na ściskanie

Próbki obciążane są siłą skupioną w środku rozpiętości przy rozstawie podpór l = 450 mm. Natomiast normy obce (DIN-1101)1) określają wytrzymałość płyt w kG/cm2 badaną na próbkach o wymiarach 500×1320 mm obciążonych siłą skupioną w środku rozpiętości podpór przy l = 6(50 mm.

Wytrzymałość na ściskanie jest również nieznaczna, a ze względu na strukturę tworzywa jest trudna do określenia. Z tego względu normy polskie nie precyzują wymagań wytrzymałości na ściskanie dla płyt, a cytowana np. norma DIN określa wytrzymałość płyt jako ściśliwość określoną w % wymiaru grubości badanych płyt pod wpływem obciążenia 3 kG/cm2.
Próbki do oznaczania ściśliwości płyt wiórkowo-cementowych mają wymiary 200X200Xgrubość badanych płyt w mm (opinie o programie).
Izolacyjność płyt wiórkowo-cementowych pod względem cieplnym i dźwiękowym jest dobra.

Jak podaje Zanczykowski współczynnik pochłaniania dźwięków dla płyt wiórkowo-cementowych wynosi ok. 0,15 przy częstotliwości 1000 Hz.
Przewodność cieplna płyt wiórkowo-cementowych produkcji krajowej w stanie suchym jest bardzo niska i waha się dla y = 250-500 kG/m3 od 0,05 do 0,09 kcal/mh°C (wg badań ITB). Jednak ze względu na znaczne zawilgocenie sorpcyjne do obliczeń przyjmuje się podwyższone wartości normowe. W porównaniu do innych betonów z wypełniaczami organicznymi - betony z włóknistymi wypełniaczami wykazują najniższy współczynnik przewodności cieplnej (segregator aktów prawnych).

W procesie produkcji płyt wiórkowo-cementowych, można wyodrębnić następujące fazy: mineralizowanie wypełniacza, zmieszanie z lepiszczem mineralnym, formowanie elementów oraz dojrzewanie.
Rozróżniane są dwie metody wytwarzania płyt wiórkowo-cementowych: tzw. proces „mokry”, najbardziej rozpowszechniony oraz proces „suchy”, mający mniejsze zastosowanie w praktyce. Określenie „mokry” i „suchy” odnosi się do fazy mineralizacji (promocja 3 w 1).