Szlif brylantowy

Niektóre szlify, np. szlif półbrylantowy, stary szlif angielski itp., składają się z mniejszej liczby ścianek. Liczba ich wynosi zwykle 18: 2 ścianki równoległe (górna i dolna) oraz po 8 ścianek ukośnie nachylonych. Niekiedy szlif nie ma płaszczyzny dolnej, lecz zachowane naturalne naroże ośmiościanu. Interesująca jest również kroplowa (gruszkowata) forma brylantu.
Szlif brylantowy używany przy szlifowaniu innych kamieni ma zwykle niezbyt wielką liczbę ścianek (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tak zwany szlif szmaragdowy, używany zwykle przy szlifowaniu szmaragdów, składa się z 50 ścianek, tj. 2 ścianek równoległych i 48 nachylonych. Ostatnio szlif ten jest często używany.
Oprócz tych klasycznych rodzajów szlifu brylantowego stosowane są bardzo różnorodne, niezwykłe szlify. W zależności od kształtu noszą one nazwę szlifu trapezowego, półksiężycowego, epoletowego, sześciobocznego, markizowego itp.
Ostatnio opracowano nowy, bardzo płaski szlif brylantowy z licznymi ściankami na dolnej części (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Barwne kamienie, jak szmaragd i turmalin, są szlifowane w sposób nieco odmienny, zwany szlifem schodkowym lub poduszkowym, szkockim oraz innymi.

W szlifie wielościennym, stanowiącym bryłę geometryczną o płaskich, rozmaicie nachylonych ścianach, jak szlif brylantowy czy schodkowy, wyróżnia się górne części: koronę, ścianę czołową, pas oraz podstawę. Korona (crown) stanowi górną część kamienia, zakończoną zwykle ścianą płaską określaną jako czoło lub tafla (table). Pas (girdle), czyli rondysta (franc, rondiste), oddziela górną część kamienia, tj. koronę, od dolnej jego części, czyli podstawy (pavilion). Dolna część kamienia, czyli podstawa zakończona jest zwykle płaską ścianą równoległą (wierzchołkową, apex) od ściany czołowej, nieraz jednak jej brak.

Piłowanie kamieni szlachetnych

Ścianami szczytowymi nazywają się ściany znajdujące się bezpośrednio przy ścianie czołowej (tafli), brzeżnymi - znajdujące się bezpośrednio przy pasie (rondyście), a środkowymi te, które leżą między ścianami szczytowymi i brzeżnymi. Ściany boczne łączą bezpośrednio ścianę czołową (taflę) z pasem (rondystą) (uprawnienia budowlane).
Projekt polskiej normy branżowej klasyfikacji szlifów kamieni jubilerskich, opracowany przez Centralę Jubilerską „Jubiler”, obejmuje (oprócz szlifów kaboszonowych) pokazane w tabeli szlify wielościenne. Piłowanie kamieni szlachetnych zastępuje dawniejsze odłupywanie. Piłowanie wykonuje się za pomocą piły diamentowej. Jest to cienka płyta metalowa o średnicy kilku centymetrów, która wykonuje 2000-4000 obr./min. Zewnętrzna część piły jest pokryta proszkiem diamentowym zmieszanym z olejem (program egzamin ustny).

Piłowanie kamienia jednoikaratowego trwa około 8 godzin. Piłowanie większych kamieni trwa kilka, a nieraz nawet kilkanaście dni. Urządzenia te są zmechanizowane i poruszane prądem elektrycznym. Jeden szlifierz może obsługiwać do 20 pił diamentowych będących równocześnie w ruchu (opinie o programie).
Diament najłatwiej można przepiłować w kierunkach równoległych do ścian sześcianu. Odchylenie o kilka stopni od tej płaszczyzny uniemożliwia już niemal wykonanie piłowania. Często stosuje się również piłowanie równoległe do ścian dwunastościanu rombowego (segregator aktów prawnych).
Po przepiłowaniu surowego Kamienia nadaje się mu właściwą postać brylantu. W celu otrzymania odpowiednio nachylonej płaszczyzny stosowano dawniej prymitywny sposób pocierania o siebie dwóch diamentów. Obecnie używa się do tego celu umieszczonego w uchwycie tokarki odłamka diamentu, który działa jak narzędzie tnące.

Proces cięcia diamentu jest podobny do pracy na tokarce. Do ustalenia właściwego nachylenia służą specjalne urządzenia. Często jednak doświadczony szlifierz posługuje się jedynie lupą, za pomocą której kontroluje, czy położenie wybranej płaszczyzny jest właściwe (promocja 3 w 1). Godna podziwu jest nieraz zdumiewająca precyzja pracy zawodowych szlifierzy. Kontrolne pomiary potwierdzają dokładność właściwie wybranych płaszczyzn.