Sztywne połączenia rygli

Inna koncepcja łączenia rygli ze słupem, która znalazła zastosowanie w budownictwie czechosłowackim, polega na opieraniu rygli bezpośrednio na słupie i łączeniu górnego zbrojenia rygli za pośrednictwem stalowej blachy. W rozwiązaniu tym zbrojenie wypuszczone ze słupa dolnego przechodzi przez odpowiednie otwory w ryglach i połączone jest ze zbrojeniem słupa górnego za pośrednictwem zakotwionych w betonie kątowników (program uprawnienia budowlane na komputer).

Powyższa koncepcja prowadzi do szczególnie prostych połączeń w przypadkach, gdy rygiel przechodzi nad podporą jako element ciągły. Przepuszczone przez rygiel zbrojenie słupa dolnego może być, jak w tym przypadku, dospawane do blach umieszczonych w słupie górnym.

Sztywne połączenia rygli występujące poza słupami wykonuje się najczęściej przez zespawanie prętów zbrojenia dolnego i górnego łączonych elementów i wypełnienie złącza betonem. Może to być typowe złącze monolityczne z podparciem montażowym lub z oparciem bezpośrednim, uzyskanym przez wspornikowe podcięcie łączonych elementów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W tym drugim rozwiązaniu należy się liczyć z trudnością prawidłowego wypełnienia betonem dolnej części złącza. Kłopotów tych unika się w rozwiązaniach z zastosowaniem stalowych elementów złącza służących do podpierania jednego rygla na drugim.

Połączenia rygli z zastosowaniem okuć stalowych (uprawnienia budowlane). W pierwszym przykładzie moment zginający przenoszony jest przez nakładki poziome, zaś siła poprzeczna przez nakładki pionowe. W przykładzie drugim styk połączenia jest ukośny, co jednak utrudnia znacznie niwelację błędów wykonania elementów i montażu. Do niwelacji tej służą pręty dystansowe o odpowiednio dobieranej średnicy. Samo złącze po dospawaniu nakładek przenosi tylko obciążenia montażowe. Pełną nośność złącza osiąga się po wypełnieniu spoiny zaprawą i po wykonaniu nadbetonu, którego zbrojenie przenosi występujący w złączu moment ujemny.

Sposób obliczeń

Zależnie od charakteru pracy statycznej, złącze rygla ze słupem bądź rygla z ryglem wymiaruje się tylko na siłę poprzeczną lub na siłę poprzeczną i moment zginający (program egzamin ustny). Zakres i sposób obliczeń zależy głównie od konstrukcji złącza. Z uwagi na sposób przenoszenia siły poprzecznej, zależny od przyjętej koncepcji podparcia elementów w złączu, wyróżnić można następujące przypadki podstawowe przypadek 1, w którym rygiel opiera się bezpośrednio na słupie i siła poprzeczna przenoszona jest przez sam element ryglowy, przypadek 2, w którym rygiel opiera się na słupie lub na drugim ryglu za pośrednictwem krótkich wsporników, które przenoszą całą siłę poprzeczną, przypadek 3, w którym podparcie ma charakter jedynie montażowy i siła poprzeczna przenoszona jest przez samo złącze (opinie o programie).

W przypadku 1 wymiarowanie na siłę poprzeczną strefy podporowej rygla o konstrukcji jednorodnej (sam prefabrykat) lub zespolonej (prefabrykat-nadbeton) przeprowadzać należy zgodnie z zasadami podanymi w PN-76/B-03264. Z uwagi na częstość występowania rygli o konstrukcji zespolonej w strefie przy- podporowej (lub na całej długości elementu) i wprowadzone zmiany w dotychczasowym sposobie obliczania takich elementów (segregator aktów prawnych).

Występujące w przypadku 2 krótkie wsporniki żelbetowe lub stalowe należy obliczać wg zasad. Zasady projektowania krótkich wsporników żelbetowych podane są również w PN-76/B-03264. W złączach z oparciem bezpośrednim lub pośrednim (przypadki 1 i 2) należy poza obliczeniem nośności na ścinanie i ewentualne zginanie (promocja 3 w 1).

Jeżeli przez rygiel przekazywana jest siła podłużna z górnego słupa, naprężenia dociskowe obliczone wg powyższych wzorów należy zwiększyć o dodatkowe naprężenia od tej siły, przyjmując ich równomierny rozkład na powierzchni oparcia rygli na słupie.