Szybkość nasycania tektury

Dla określenia chłonności stosuje się czystą filtrowaną naftę, używaną do oświetlenia, oraz następujące naczynia: menzurkę z dziobkiem o pojemności 250 cm3 i miseczkę z dziobkiem o średnicy nie większej niż 12 cm i wysokości nie większej niż 5 cm. Niektóre normy zalecają stosowanie ksylenu zamiast nafty (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przed badaniem napełnia się menzurkę naftą, tak aby nie było pęcherzyków powietrza, miseczkę zwilża się naftą z menzurki, naftę z miseczki zlewa się z powrotem do menzurki, trzymając ją nachyloną nad menzurką w ciągu 30 sekund od opadnięcia ostatniej kropli. Po upływie 30 sekund notuje się poziom nafty w menzurce (pierwszy odczyt).

Szybkość nasycania tektury (kapilarność). Szybkość nasycania tektury określa się w następujący sposób (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z każdej próbki wycina się w kierunku podłużnym po dwa paski o szerokości 15 mm : długości nie mniejszej niż 200 mm. Na każdym pasku zaznacza się po dwie kreski: jedną w odległości 10 mm, a drugą 40 mm od końca paska.
W ciągu 20 minut paski suszy się w temperaturze 105°C. Następnie zanurza -ię koniec jednego paska, a potem drugiego w naczyniu z ksylenem lub przegotowaną, ostudzoną wodą o pokojowej temperaturze. Końce podpór powinny być zanurzone w płynie, do 10 mm, tj. do pierwszej kreski, przy czym pasek nie powinien dotykać dna naczynia.

Jednocześnie sekundomierzem liczy się :zas, w ciągu którego ksylen lub woda podniesie się od jednej kreski do drugiej (uprawnienia budowlane).
Szybkość podciągania (kapilarność tektury) oblicza się jako średnią z wyników 4 oznaczeń dla każdej próbki. Średnią z wyników wszystkich badań przyjmuje się jako średnią chłonność całej partii tektury. Badanie można wykonywać posługując się przyrządem Klemma-Winklera, stosowanym przy badaniach papierów.

Równomierność grubości tektury

Oznaczenia tego dokonuje się w pięciu różnych miejscach każdej próbki mikrometrem tarczowym o średnicy tarczy 30 mm, przy nacisku 500 G. Poszczególne wyniki nie mogą się różnić między sobą więcej niż o ±10% ich średniej arytmetycznej. Pomiary wykonuje się z dokładnością do 0,1 mm (program egzamin ustny).
Zawartość popiołu. Kawałek suchej tektury (w temperaturze pokojowej ok. 20°C i przy względnej wilgotności powietrza ok. 65%) o ciężarze ok. 2 G spala się ostrożnie w tygielku i wyżarza. Różnica ciężaru tygielka przed i po spaleniu daje nam ciężar popiołu, który należy przeliczyć na % ciężarowy w stosunku do tektury suchej.

Kwadratowy kawałek tektury 5X X5 cm, wysuszony do stałego ciężaru i zważony z dokładnością do 0,01 g, zanurza się na 5 minut całkowicie w naczyniu z olejem antracenowym o gęstości l,10-f-l,12. Po wyjęciu należy próbkę zawieście na 10 minut, żeby spłynęły z niej krople oleju, po czym waży się ją i oblicza przyrost ciężaru (opinie o programie).
Przy podanych wyżej badaniach, o ile nie ma innych wskazań, miarodajny jest wynik z co najmniej dwóch prób.
Składniki tektury oznacza się za pomocą badań mikroskopowych w sposób następujący.

Przygotowanie próbki. Próbkę tektury o ciężarze 10 G gotuje się w 300 cm3 wody, uzupełniając stratę w miarę odparowywania i dobrze mieszając, aż do otrzymania jednolitej papki. Papkę tę przesiewa się przez sito nr 100 ASTM i przemywa wodą (segregator aktów prawnych). Z pozostałości na sicie formuje się kulkę i rozgniata między palcami w celu rozluźnienia włókien, po czym wkłada się ok. V4 części tej masy do słoika zaopatrzonego w szklany korek. Po dolaniu 250 cm3 wody miesza się mocno zawartość słoika aż do zupełnego rozdzielenia się włókien.

Trzy porcje tej zawiesiny, po 62,5 cm3 każda, rozcieńczone wodą do objętości 250 cm3, wlewa się do 3 słoików. Otrzymuje się w ten sposób zawiesiny zawierające 0,25-procentową papkę (promocja 3 w 1)..
Przygotowanie barwnika Herzberga. Przy sporządzaniu barwnika przygotowuje się dwa roztwory.