Tarcie gruntu

Gdy studnia jest już ukończona i obciążona eksploatowaną budowlą (program uprawnienia budowlane na komputer). Wypadkowa sił działających na studnię nie powinna wyjść z rdzenia podstawy, a trapezowy wykres obciążeń gruntu u podstawy studni nie powinien mieć stosunku boków większego niż 3:1.
Tarcie gruntu o ściany studni zmniejsza jej obciążenie pionowe i może być przyłożone na powierzchni ścian studni ze strzałką ku górze. Zmniejsza ono wybitnie nacisk studni na grunt w jej podstawie, ale równocześnie pogarsza nieco wpływ sił poziomych. Tarcie gruntu o ściany można uwzględniać tylko w tym wypadku, gdy grunt ten w otoczeniu studni nie uległ rozluźnieniu. W przeciwnym wypadku tarcie należy pomijać (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tarcie wzdłuż ścian bocznych studni w budowlach ciągłych nie może w ogóle być brane pod uwagę w obliczeniach.
Pewien problem stanowi obliczenie potrzebnej grubości dna betonowego. Grubość jego musi być co najmniej taka, aby spełniony był warunek (8.146), bez potrzeby stosowania nadmiernych obciążeń. Gdy w otoczeniu dna studni wystąpić może kurzawka lub grunt upłynniony, wówczas wartość wyznaczoną należy pomnożyć przez ciężar objętościowy danego gruntu w stanie płynnym (uprawnienia budowlane).
Studnie pływające należy sprawdzać według zasad podanych w rozdziale 3 dla skrzyń pływających.
Budowle morskie na kesonach jako całość oblicza się według zasad. Osobnego obliczania wymaga keson (program egzamin ustny).

Obliczenie kesonu polega zwykle na sprawdzeniu jego założonych wymiarów, przy czym w kesonach masywnych, betonowych lub żelbetowych przyjmuje się:
- grubość stropu kesonu równą 0,125 do 0,25 jego szerokości (B);
- grubość ścian przy stropie równą grubości stropu;
- grubość ścian bezpośrednio nad nożem ukształtowanym;
- wysokość komory roboczej 2,20 m.

Obciążenie stropu kesonu

Kesonu nie oblicza się jako konstrukcji przestrzennej, lecz rozpatruje się jego wycinek o szerokości 1 m, wycięty płaszczyznami równoległymi do krótszych ścian kesonu. Często także nie. oblicza się kesonu jako ramy sztywnej, lecz dzieli się na osobne części, obliczając osobno ściany jako wsporniki, zaś strop jako belkę na końcach utwierdzoną.
Siły działające na keson oraz filar w miarodajnych do obliczenia fazach budowy.
Obliczeniu podlega przede wszystkim strop kesonu na obciążenie własne oraz ciężar filara (opinie o programie).

Obciążenie stropu kesonu murem filara może być dwojakie:

a) pierwsza warstwa nadbudowy wysokości do 1,5 m, która (licząc średni postęp filara około 50 cm dziennie.
Obliczanie przęseł nabrzeży pomostowych i pomostów na filarach masywnych przeprowadza się na tej samej zasadzie co obliczenia przęseł mostów drogowych lub kolejowych. Szczegółowe dane w tym względzie zob. np. Wasiutyński lub Czerski i Pajchel.
Konstrukcję przęseł stanowią tu najczęściej ustroje płytowe lub belkowe, przy czym belki główne przebiegają tu zawsze równolegle do osi wzdłużnej pomostu czy nabrzeża i często połączone są ze sobą (co 1-2 m) poprzecznymi żebrami. Całość belkowania przykryta jest płytą (segregator aktów prawnych).
Coraz częściej spotykane są przęsła prefabrykowane w całości lub częściowo, podobnie coraz częściej stosowany jest do nich beton sprężony.

Dość często też, ze względu na niezbyt wielkie zwykle rozpiętości przęseł, wykonuje się je jako płytowe, przy czym dolną część płyty stanowią belki prefabrykowane, ułożone ściśle jedna obok drugiej, a górną stanowi przykrywająca te belki płyta z elementów prefabrykowanych lub betonowana na miejscu. Gdy rozpiętości między filarami są stosunkowo niewielkie (10 do kilkunastu m) stosuje się często belki wolno podparte, „rozcięte” nad podporami. Gdy rozpiętości są większe, bardziej uzasadnione będą belki ciągłe, najczęściej trój- lub pięcioprzęsłowe (promocja 3 w 1).