Tarcie kinetyczne minerałów

Zjawisko można wyjaśnić w następujący sposób. Jony znajdujące się na powierzchniach cząstek wysuszonych w suszarce nie są całkowicie uwodnione. W takich warunkach powierzchnie minerałów zbliżają się tworząc mocne wiązania (program uprawnienia budowlane na komputer). Z chwilą pojawienia się wody, jony uwodnią się, a ich powiązania z powierzchniami minerałów osłabną, a więc opór na ścinanie zmniejszy się z chwilą pojawienia się wody.

Jednakże należy odróżniać znaczenie zanieczyszczeń w przypadku cząstek o powierzchniach bardzo gładkich i szorstkich. I tak na powierzchniach szorstkich zanieczyszczenia wpływają na osłabienie wiązań krystalicznych, dlatego też wprowadzenie przepływu zanieczyszczenia z wodą powoduje ich usuwanie, a zatem zmniejszenie ich ujemnego wpływu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Natomiast w przypadku powierzchni bardzo gładkich zanieczyszczenia stanowią w rzeczywistości część składową minerału i dlatego wprowadzenie ich z wodą zmniejsza opór na ścinanie. W warunkach nasycenia kąt, tarcia między minerałami blaszkowatymi może być mały. Ponieważ minerały ilaste są praktycznie zawsze otoczone wodą, należy przeto przeprowadzać badania tych minerałów w stanie nasyconym (uprawnienia budowlane).

Tarcie kinetyczne minerałów o strukturze warstwowanej stanowi ponad 90% tarcia statycznego i praktycznie jest takie samo. W tych minerałach nie zauważono zjawiska poślizgu skokowego. Współczynniki tarcia miki zwiększają się o ok. 25%, kiedy prędkość poślizgu wzrasta z 1,8 do 15 cm/min (program egzamin ustny). Ponieważ adhezyjne wiązania w tych minerałach są stosunkowo słabe i jony, dzięki którym tworzą się takie wiązania, są stosunkowo ruchliwe, należy się spodziewać małych skutków. Przy zwykle spotykanych obciążeniach normalnych kąt tarcia tych minerałów wydaje się stały. Jednakże nic nie wiadomo o możliwych zmianach wartości kąta tarcia przy bardzo dużych zmianach obciążenia normalnego (opinie o programie).

Montmorylonit i illit

Dotychczas nie wiadomo, w jakim stopniu teoria może mieć zastosowanie do wytrzymałości na ścinanie cząstek iłowych. Jednakże, jak to przedstawiono w części IV, w wielu gruntach ilastych, szczególnie tych, w których większość stanowią montmorylonit i illit, opór na ścinanie jest zgodny z tą teorią. Im większa cząstka, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia nieregularności na jej powierzchni, wywołujących różnorakie skutki (segregator aktów prawnych). Na przykład na strukturach blaszkowych kaolinitu, można zauważyć duże płaskie stopnie, których wysokość jest rzędu 100 A. Jeżeli więc cząstki kaolinitu mają układ równoległy (lico do lica), to z pewnością styk rzeczywisty występuje jedynie w miejscach stykających się wypukłości powierzchni. W przypadkach kiedy cząstki są nawzajem dokładnie dopasowane jest prawdopodobne, że styki są ograniczone do stosunkowo małych stref stykających się płaskich stopni. W miarę rozwoju tej sytuacji należy się spodziewać, że mechanizm oporu na ścinanie, a nawet jego wartość, stają się coraz bardziej podobne do zachowania się gruntów ziarnistych. To samo można powiedzieć o układzie styków cząstek krawędź-powierzchnia.

Obecny stan wiedzy o tarciu między cząstkami gruntu można streścić w następujących punktach:

1. Zajwisko tarcia w gruntach ziarnistych jest dostatecznie zrozumiałe.
2. Teoria poślizgu między wyidealizowanymi blaszkami iłowymi prawdopodobnie ma zastosowanie do najmniejszych cząstek iłowych ułożonych równolegle.

Mechanizm oporu na ścinanie w naturalnym ile zawiera się między dwoma skrajnymi przypadkami ziaren i cząstek iłowych ułożonych równolegle, jednak często bliżej gruntów ziarnistych (promocja 3 w 1). Spójność właściwa między cząstkami iłowymi. Przedstawione podstawowe zagadnienia zjawiska tarcia pomogą w zrozumieniu możliwości powstania spójności właściwej między cząstkami iłowymi. Gdy cząstki te stykają się powierzchnią krawędź, wtedy istnieje duże prawdopodobieństwo powstania spójności właściwej, szczególnie kiedy wiązanie nastąpiło prawie na całej powierzchni styku.