Tarcza tunelowa

Tarcza tunelowa składa się z następujących głównych części cylindrycznej powłoki z blachy stalowej 2, części usztywniającej tę powłokę 5, tj. pierścienia oporowego oraz połączonego z pierścieniem noża 6 i tylnej części osłonowej. Tę ostatnią stanowi sama powłoka, osłaniająca przestrzeń, w której montuje się odcinek obudowy stałej (program uprawnienia budowlane na komputer). Lewary hydrauliczne, służące do przesuwania tarczy, są umieszczone w pierścieniu oporowym, blisko powłoki, równolegle do podłużnej osi tarczy.

Tłoki tych lewarów w chwili pracy wysunięte są wzdłuż części tylnej tarczy, opierając się o już wykonaną obudowę tunelu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Praca tarczą polega na kolejnych czynnościach: wybraniu gruntu z przodu tarczy na długości jednego pierścienia obudowy, przesunięciu tarczy do przodu na wolną od gruntu długość za pomocą lewarów hydraulicznych opartych o istniejącą już obudowę, wciągnięciu tłoków (nurników) lewarów do cylindrów, aby zrobić wolne miejsce dla następnej operacji, tj. dla montażu nowego pierścienia obudowy pod ochroną tylnej ozęści powłoki.

Budowa tunelu polega na ciągłym powtarzaniu tych operacji. Aby umożliwić pracę tarczy w słabych gruntach, a w szczególności pracę w gruntach nawodnionych, należy przewidzieć możliwości wykonania metalowej przepony czołowej z otworami umożliwiającymi dostęp do czoła tarczy. Średnica powłoki tarczy jest określona przez średnicę zewnętrzną obudowy tunelu, montowanego pod jej osłoną (uprawnienia budowlane).

Konieczny jest pewien luz pomiędzy obudową tunelu i wnętrzem części tylnej zarówno po to, żeby umożliwić montaż elementów obudowy, jak również aby zezwolić na odchylenia robocze tarczy podczas jej ruchu do przodu. Wielkość tego luzu zezwala również na wykonywanie za pomocą tarczy tuneli na lukach, z zastrzeżeniem, że promień tego luku nie będzie mniejszy niż R = 300 m. Praktyka stosowania tarcz wykazała, jak to stwierdzają Hewett i Johanneson, że luz między wewnętrzną powierzchnią powłoki tarczy a zewnętrzną powierzchnią obudowy tunelu powinien wynosić od 0,8 do 1,0% średnicy tarczy, przy czym za minimalną średnicę uważa się zewnętrzną średnicę obudowy (program egzamin ustny).

Spawanie blachy

Na przykład dla tarczy o średnicy nominalnej 6,0 m luz powinien wynosić ok. 6 cm, a wewnętrzna średnica powłoki 6,12 m. Długość tylnej osłonowej części tarczy nie może być mniejsza niż 1,8 długości pierścienia obudowy montowanej w tarczy. Nie zaleca się jednak powiększać jej powyżej 2,2 długości pierścienia, gdyż powloką tarczy nie jest w tylnej części usztywniona i łatwo może dojść do jej uszkodzenia (wgięcia). Powłokę tarczy wykonuje się z jednej lub kilku warstw blachy stalowej.

Blachy spawa się lub nituje, przy czym na zewnętrznej powierzchni powłoki arkusze blachy nie mogą mieć zakładów w kierunku odwrotnym do ruchu tarczy (opinie o programie). Nity powinny mieć wtopione główki od strony zewnętrznej powłoki Tam, gdzie tarcza nie jest opuszczana na miejsce pracy w stanie zmontowanym, lecz montowana na dole, stosuje się do połączeń śruby, nie mogą one jednak posiadać nakrętek od strony zewnętrznej powłoki. Wzmocnienie i usztywnienie cylindra powłoki tarczy stanowi pierścień oporowy i przymocowany doń nóż (segregator aktów prawnych).

Obie te części konstrukcyjne tarczy wykonywane są zazwyczaj ze staliwa. W pierścieniu oporowym są umieszczone lewary hydrauliczne; są one umocowane w taki sposób, aby je łatwo było wymieniać w razie uszkodzenia. Nóż tarczy, tj. jej przednia część, najwięcej narażony jest na uszkodzenia i dlatego powinien być szczególnie mocno skonstruowany. Czasami część noża wysunięta jest do przodu, tworząc tzw. kaptur, obejmujący zwykle górną część obwodu tarczy, odpowiadającą kątowi środkowemu 150°.

Pod ochroną dzioba pracują robotnicy na przodku tunelu; usuwając grunt mogą jednocześnie zakładać ochronną obudowę z drewna lub blach stalowych. Ochrona ta powinna być założona wystarczająco daleko do przodu, aby zapewnić możność przesuwu tarczy na całą długość pierścienia (promocja 3 w 1).