Tarczówki wzdłużne

Każda obrabiarka ma charakterystykę fabryczną podającą najważniejsze dane (program uprawnienia budowlane na komputer). Pracę obrabiarki charakteryzują przede wszystkim prędkość skrawania i prędkość posuwu. Pierwsza określa prędkość ruchu narzędzia skrawającego, druga prędkość ruchu obrabianego materiału. Obie prędkości muszą być dostosowane do rodzaju materiału (drewno twarde lub miękkie) i do narzędzia skrawającego (piła, frez, wiertło).

W dużych ciesielniach do przecinania tarcicy na długość instaluje się specjalne pilarki tarczowe poprzeczne. Dawniej nazywano je wahadłowymi, gdyż tarcza była umocowana na wale zawieszonym na długim ramieniu obracającym się w przegubie przytwierdzonym do sufitu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Obecnie tarcze są umieszczane na wózku, chodzącym po wspornikowych szynach. Przecinając pakiet tarcicy, tarczę przesuwa się od siebie, na stole pod prowadnicami wózka układa się tarcicę i następnie wózek pociąga ku sobie, dzięki czemu tarcza przecina drewno.

Tarczówki wzdłużne są najczęściej używanymi obrabiarkami do drewna. Tarczówka składa się ze stołu, w którym położenie płyty można regulować, aby tarcza wystawała ponad stół więcej niż na grubość ciętego materiału (uprawnienia budowlane). Prowadzenie materiału ciętego wzdłużnie ułatwia listwa prowadząca, zamontowana na stole. W wielu pilarkach stół jest uchylny, co pozwala na przecinanie ukośne. Struganie ma na celu wyrównanie powierzchni drewna. W ciesiołce stosuje się je rzadko. Cieśla struga deski na formy do betonu, aby uzyskać jego gładką powierzchnię, przy łączeniu elementów za pomocą klejenia lub przy wyrobie sprzętu dla budowy. Struganie jest natomiast jedną z podstawowych czynności stolarza.

Struganie ręczne

Do strugania ręcznego służą strugi. Najpierw ścina się nierówności powstałe po piłowaniu za pomocą zdzieraka z nożem o ostrzu zaokrąglonym, a następnie równa powierzchnię elementu równiakiem z nożem prostym. Strugi są wykonywane z twardego drewna, a ostatnio coraz częściej z metalu. Strugi metalowe są trwalsze i lżejsze (program egzamin ustny). Stolarze mają ponadto jeszcze wiele innych strugów. Struganie ręczne jest pracą bardzo ciężką, wymagającą dużego wysiłku fizycznego. Dlatego też struganie wykonuje się obecnie przeważnie narzędziami zmechanizowanymi lub obrabiarkami. Ręczne strugi o napędzie mechanicznym mają małe zastosowania w ciesielstwie. Do strugania elementów stosuje się głównie strugarki.

Narzędziem skrawającym jest w nich wał nożowy. Na wale są umocowane dwa lub cztery noże, które ścinają powierzchnię przesuwanego po stole materiału. Wał strugarki jest osadzony na wrzecionie napędzanym przez silnik elektryczny.
W strugarkach służących wyłącznie do wyrównywania powierzchni drewna, tzw. wyrówniarkach, wał nożowy jest umieszczony pod płytą stołu (opinie o programie). Jest ona podzielona na dwie części tak ustawione, że tworzą szczelinę nad wałem. Część przed wałem opuszcza się w stosunku do części za wałem o grubość strugania. Jeżeli zależy nam na jednakowej grubości struganych elementów, jak np. deski podłogowe, deski do licowania ścian itp., obrabiamy je na strugarce grubościówce.

Ma ona mechaniczny posuw materiału. Po obu stronach wału nożowego, umieszczonego ponad stołem, znajdują się walce posuwowe. Przed wałem nożowym walec jest ponacinany, aby lepiej chwytał drewno, za wałem - walec gładki.
Do wiercenia otworów średnic mniejszych służą świdry ślimakowe.
Do wiercenia mechanicznego służą wiertarki przenośne lub stałe pionowe i poziome (segregator aktów prawnych). Złącza wykonuje się w celu zwiększenia wymiarów elementu lub połączenia paru elementów w jeden ustrój. Pierwszy rodzaj złączy pozwala na wydłużenie, poszerzenie lub pogrubienie elementu, drugi łączy elementy w płaszczyźnie poziomej albo pionowej pod kątem prostym, ostrym lub rozwartym. Spotyka się też łączenie elementów leżących w płaszczyznach przenikających się.

Wszystkie te rodzaje połączeń można wykonywać tradycyjnie za pomocą specjalnych wrębów, kształtujących wpusty i wypusty łączące elementy. Nowszym sposobem jest łączenie elementów za pomocą łączników metalowych lub kleju. Najnowszym sposobem są złącza na specjalne skowy metalowe (promocja 3 w 1). Nie wymagają one wykonywania żadnych zaciosów w łączonych elementach i zapewniają dużą sztywność połączenia.