Technika elektronowa

W gruntach bardzo spoistych {cp ~ 0) najniekorzystniejsza teoretycznie powierzchnia ześlizgu leży nieskończenie głęboko. Jeżeli zatem w takim wypadku okaże się, że pierwsza rozpatrywana, najpłyciej założona, powierzchnia okazuje współczynnik stateczności za mały, pogłębianie i przerabianie konstrukcji nie da żadnego rezultatu (program uprawnienia budowlane na komputer). Należy jedynie albo zrezygnować z projektowanej wysokości uskoku, albo grunt wzmocnić lub wymienić. Czasem okaże się konieczna zmiana miejsca budowy.

Omówiona wyżej metoda Felleniusa jest uproszczona i daje wyniki przybliżone, ale bezpieczne. Stosowanie jej w praktyce obliczeń nabrzeży jest zupełnie wystarczające. Niekiedy, gdy chodzi o budowle o wielkich długościach i głębokościach i gdy metodą Felleniusa otrzymuje się zbyt niskie współczynniki stateczności, może się okazać celowe posłużenie się metodami dokładniejszymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do nowoczesnych dokładniejszych metod należy metoda Bishopa i metoda Morgensterna i Price’a. Omawianie tych metod wykroczyłoby poza ramy podręcznika. W literaturze polskiej metody te omówił i porównał z metodą Felleniusa Madej.
Coraz powszechniejsze zastosowanie do rozwiązywania różnych zagadnień statycznych znajdują dziś cyfrowe maszyny elektroniczne. Każda z omówionych metod, a szczególnie ostatnio wymieniona, nadaje się do przeprowadzenia obliczeń przy zastosowaniu elektronicznej techniki obliczeniowej. Temat ten rozwija wspomniana praca Madeja. Obliczeniami stateczności nabrzeży metodą Felleniusa przy zastosowaniu maszyn cyfrowych zajmowali się m. in. Demonsablon i Hufnagel (uprawnienia budowlane).

Technika elektronowa pozwala w krótkim czasie obliczać współczynniki stateczności dla kilku tysięcy kół odłamu o różnych promieniach i różnym położeniu środka obrotu.
W parcia wody gruntowej na ściany nabrzeża. Jeżeli woda gruntowa przepływa pod budowlą, należy stosować redukcję wykresu parcia wody do zera w dolnej krawędzi budowli (program egzamin ustny).

Charakter sił wewnętrznych

Niektórzy autorzy jednak uważają, że gdy istnieje przepływ wody pod budowlą, to zamiast parcia wody gruntowej na budowlę W należy w obliczeniu uwzględniać ciśnienie spływowe wody filtrującej.
U wielu inżynierów słuszność wprowadzania do obliczeń stateczności nabrzeży parcia wody gruntowej budzi wątpliwości ze względu na to, że równocześnie w obliczeniach tych nie uwzględnia się ani parcia, ani odporu gruntu na ściankę (opinie o programie).

Większość autorów (np. Krey, Fróhlich) przyjmuje parcie wody gruntowej do obliczeń stateczności uskoku naziomu, tłumacząc to dość istotną w danym wypadku różnicą pomiędzy charakterem parcia gruntu a charakterem parcia wody gruntowej. To pierwsze pochodzi od gruntu, który bierze udział w zjawisku poślizgu, od którego chcemy się uchronić. Parcie i odpór mają więc w danym wypadku charakter sił wewnętrznych wzajemnie zrównoważonych i występujących całkowicie w obrębie obszaru podlegającego poślizgowi. W obliczeniach wpływ gruntu jest uwzględniany, jak wiadomo, przez wprowadzanie do równań równowagi jego ciężaru (segregator aktów prawnych). Woda gruntowa przenika obszar poślizgu, ale w poślizgu bezpośrednio nie bierze udziału (jeżeli nie uwzględnia się wpływu ciśnienia spływowego), a zatem parcie jej w danym wypadku może być uważane za siłę zewnętrzną i dlatego zwykle wprowadza się je do wszystkich równań równowagi, oczywiście przy założeniu gruntu sypkiego, w którym woda jest swobodna.

W gruntach spoistych parcia wody nie oddziela się od parcia gruntu.
Wydaje się jednak, że jest to rozumowanie oparte na pewnym nieporozumieniu. Jeżeli ścianka szczelna jest dobrze obliczona, to parcie wody gruntowej jest, podobnie jak i parcie czynne gruntu, zrównoważone częścią odporu i siły w zakotwieniu, a więc stanowi niejako powiększenie parcia czynnego gruntu i właściwie nie ma logicznych przesłanek do tego, aby parcie to uwzględniać w obliczeniach, nawet „w imię” bezpieczeństwa budowli (promocja 3 w 1).