Technologia sprężania w metodzie elektrotermicznej

Metoda elektrotermiczna polega na nagrzaniu prętów stalowych prądem elektrycznym dużej mocy i o małym napięciu. Na skutek nagrzania w bardzo krótkim czasie (od ok. 20 sekund do 5 minut) następuje wydłużenie prętów, przy czym wydłużenie to jest proporcjonalne do temperatury nagrzewu. Po osiągnięciu temperatury odpowiadającej wydłużeniu koniecznemu dla osiągnięcia założonego projektem naprężenia sprężającego, utwierdza się końce prętów w stałych kozłach oporowych lub zaczepach form oporowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze względu na to, że w temperaturze powyżej 300°C obniża się wytrzymałość stali strunowej, temperaturę nagrzewu należy ograniczyć do tej wysokości. Wskutek tego uzyskuje się naprężenia sprężające do ok. 8000 kG/cm2, a więc przy użyciu stali strunowej nie da się wykorzystać w pełni jej wytrzymałości. Korzystniejsze wyniki uzyskuje się przy zastosowaniu stali stopowej, ponieważ przy krótkotrwałym nagrzewie można podwyższyć maksymalną temperaturę jej nagrzewania do ok. 500°C bez obniżenia wytrzymałości stali. Umożliwia to uzyskanie maksymalnych naprężeń sprężających i pełne wykorzystanie wytrzymałości stali stopowych. W metodzie tej stosuje się więc tylko w zasadzie stal stopową o wytrzymałości doraźnej Rr^Sl0O kG/mm2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nagrzewanie prądem przeprowadza się w formie oporowej lub na oddzielnym stanowisku poza formą. Nagrzewanie prętów prądem w formie wymaga dobrej izolacji elektrycznej, dlatego też jest rzadziej stosowane niż nagrzewanie poza formą. Nagrzewanie prętów poza formą musi być przeprowadzone w specjalnych ramach lub na specjalnych kozłach oporowych. Pręty przed nagrzewaniem umieszcza się w ramie oporowej tak, aby odstęp między płytami kotwiącymi był mniejszy o Al (to jest o wydłużenie pod wpływem nagrzania) od odstępu ly równego długości elementu sprężanego. Przy produkcji np. płyt sprężonych o długości I = 6,32 m tą metodą obliczono w Związku Radzieckim odkształcenie form stalowych na podstawie pomiarów na Alz  2 mm. 

To zwiększenie o Al\ określono w ZSRR na podstawie praktyk 4 do 6 mm. W metodzie sprężania elektrotermicznego końce prętów są zaopatrz w głowice, nakuwki, przyspawane odcinki prętów itp. Można również kc nagrzanych prętów wkładać do odpowiednich uchwytów formy.
W praktyce nagrzewa się pręty na specjalnych kozłach oporowych i to i częściej wszystkie przewidziane do sprężenia danego elementu pręty rów cześnie (3 do 4 szt.).

Czas nagrzewu prętów

Czas nagrzewu prętów wynosi zwykle 2 do 3 minut przy natężeniu  400 do 500 A na cm2 przekroju pręta (uprawnienia budowlane).

Wydajność urządzenia wynosi 120 do 150 prętów na zmianę roboczą.
W ZSRR metoda sprężania za pomocą elektrycznego nagrzewu uważana jest za prostszą i wydajniejszą od metody mechanicznego naciągu cięgien sprężających prasami hydraulicznymi. Metoda ta jednak wymaga dokład i szczegółowej kontroli wydłużeń, gdyż przy produkcji elementów o ma stosunkowo długości nawet milimetrowe odchyłki w wydłużeniu zmieni wartość siły sprężającej o kilkadziesiąt procent (np. wydłużenie pręta stalowego o długości 6 m wynosi przy naprężeniach sprężających 4000 kG/c 12 mm) (program egzamin ustny).
Wytwórnie elementów prefabrykowanych z betonu (betonowych, żelbetowych, z betonu sprężonego) dzielimy następująco:
1) W zależności od rozplanowania i usytuowania urządzeń produkcyjno-technologicznych - na wytwórnie:
- otwarte,
- zamknięte (opinie o programie).

W wytwórniach otwartych główny proces produkcyjny przeprowadzany jest na otwartej nieobudowanej przestrzeni. Warunki takie nie stwarzają możliwości stosowania bardziej skomplikowanych maszyn i urządzeń technologicznych. Poszczególne procesy technologiczne w tego typu zakładach mogą być wprawdzie częściowo zmechanizowane, jednak nie w tym stopniu jak w zakładach zamkniętych. W przeważającej większości przypadków wytwórnie otwarte są zakładami o charakterze tymczasowym (zakłady poligonowe, przy- obiektowe). Wytwórnie zamknięte są z reguły zakładami stałymi, stacjonarnymi, produkującymi prefabrykaty przez długi - co najmniej ośmioletni lub dziesięcioletni okres czasu (segregator aktów prawnych).
2) W zależności od metody produkcji - na wytwórnie:
- o produkcji stacjonarnej (stendowej),
- o produkcji potokowej,
- o produkcji taśmowej.

W metodzie stacjonarnej formy produkowanych elementów pozostają stale na jednym i tym samym miejscu w czasie przeprowadzania wszystkich czynności głównego procesu technologicznego, a zmieniają się jedynie miejsca pracy zespołu roboczego, maszyny i urządzenia technologiczne (promocja 3 w 1).