Tensometry elektryczne

Tensometry elektryczne mają wiele zalet wyróżniających je spośród innych typów tensometrów. I tak stosując je można uzyskiwać bardzo duże przełożenia wskazań, można dokonywać pomiarów na odległość, przy czym jeden zespół aparatury obsługuje zazwyczaj szereg tensometrów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Małe wymiary tensometrów (czujników) umożliwiają dokonywanie pomiarów w trudno
dostępnych miejscach i to zarówno przy obciążeniach statycznych i dynamicznych.
Poniżej omówione zostaną jedynie tensometry oporowe i indukcyjne, gdyż znalazły one powszechne zastosowanie.
Opisana powyżej zależność, odkryta w 1856 r. przez W. Thomsona, wykorzystana została w tensometrii dopiero w 1937 r.

Wówczas to E. E. Simmons i A. C (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rugę zastosowali po raz pierwszy drut oporowy do pomiaru odkształceń. Simmons zastosował konstantanowy drucik oporowy o średnicy 0,8 mm przy próbach na udarność przy rozciąganiu, a Rugę ukształtował tensometr (czujnik) w postaci, która praktycznie utrzymała się do dzisiaj.
Elementem przejmującym i przetwarzającym odkształcenia włókien badanych elementów jest odpowiednio ukształtowany i naklejony na badaną próbkę czujnik oporowy. Ze względu na małą grubość czujnika oraz własności mechaniczne kleju można przyjąć, iż drut oporowy doznaje praktycznie takich samych odkształceń jak włókna materiału, na których czujnik naklejono (uprawnienia budowlane).

Pod wpływem zmiany obciążenia próbki drucik oporowy naklejonego czujnika doznaje odkształcenia, przy czym zmienia się jego elektryczny opór. Mierząc zmiany oporu AR, można wyznaczyć na podstawie zależności odpowiadające tym zmianom wydłużenia jednostkowe e czujnika, a więc i odpowiednich włókien materiału badanego elementu czy próbki. Poniżej omówione są pokrótce czujniki i aparatura pomiarowa stosowana do badań (program egzamin ustny). Czujnik elektrooporowy. Każdy czujnik oporowy składa się zasadniczo z odpowiednio ukształtowanego drucika oporowego oraz z dwóch warstw bardzo cienkiej bibułki lub plastyku. Warstwy te zapewniają zachowanie odpowiedniej postaci czujnika i izolują drucik od otoczenia.

Drut oporowy

Drut oporowy wykonywany jest z takich materiałów, jak konstantan (60% Cu, 40% Ni), chromonikielina (75% Ni, 12% Fe, 11% Cr, 2% Mn), elinwar itd. Od rodzaju użytego drutu oporowego zależy współczynnik czułości odkształceniowej, czyli tzw. stała czujnika (k = l,2-=-3,5).

Do najczęściej stosowanych typów czujników oporowych należą tzw. czujniki wężykowe oraz kratowe (opinie o programie). Czujnik typu wężykowego ma budowę opartą na schemacie opracowanym przez Ruge’a: składa się on z szeregu równoległych drucików (0 = 0,02-^0,05 mm) uformowanych w postaci wielokrotnego wężyka. Tak ukształtowany drucik 1 nakleja się na cienki (0,02-1-0,10 mm) odpowiedniego formatu papier lub folię z plastyku 2. Drugostronnie na drut oporowy nakleja się analogiczną warstwę papieru lub plastyku. Zdarza się też, iż od strony zewnętrznej drucik jedynie powleczony jest klejem będącym dielektrykiem. Do końców drucika oporowego są dołączone tzw. końcówki 3 czujnika, wykonane z miedzianego drutu o średnicy 0,1-1-0,2 mm.

Do końcówek tych dolutowuje się przewody (drut miedziany w igelicie) łączące czujnik z aparaturą pomiarową. Opisany typ czujnika jest wrażliwy na odkształcenia prostopadłe do jego długości, a fakt ten w niektórych przypadkach może doprowadzić do znacznych błędów (segregator aktów prawnych). Wyjaśnić to można np. dla przypadku osiowego rozciągania.

Przy naklejeniu czujnika wzdłuż osi pręta zmierzony przyrost AR będzie zawierać zmianę oporności wywołaną rozciąganiem równoległych drucików oraz dodatkowo pewną wartość AR wywołaną zmniejszeniem się długości poprzecznych odcinków (ukształtowanych w postaci półkręgów) drucika oporowego, wskutek zwężenia przekroju poprzecznego pręta rozciąganego (e2 = (tci) (promocja 3 w 1). Wielkość spowodowanego tym faktem błędu zależeć będzie od stosunku długości odcinków równoległych czujnika do długości odcinków poprzecznych, od liczby