Teologiczne sprężenia

W początkowej fazie rozwoju betonu sprężonego zgłoszono wiele tego rodzaju pomysłów i patentów (Dill, Hewett, Farber i inni). Ustrojami tymi nie będziemy się bliżej zajmowali, gdyż z punktu widzenia realizacyjnego nie wnoszą one specjalnie nic nowego (z wyjątkiem samego zagadnienia powłoki ochronnej) i niewątpliwie ustępują konstrukcjom o uzbrojeniu zespolonym z betonem (program uprawnienia budowlane na komputer). Na uwagę zasługuje tylko możliwość, właściwa zresztą wszystkim ustrojom o kablach swobodnych, regulowania w dowolnym czasie siły naciągu uzbrojenia, w szczególności w celu skompensowania strat Teologicznych sprężenia.

Konstrukcje typu drugiego, którymi obecnie się zajmiemy, charakteryzują się trasami kabla o kształcie wielobocznym. Oddziaływania poprzeczne kabla przenoszą się w sposób skoncentrowany na odpowiednie przepony; miejsca te wymagają specjalnego rozwiązania konstrukcyjnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Spośród tego rodzaju ustrojów, które znalazły nieco szersze rozpowszechnienie, teoretycznie najprostszą jest koncepcja U. Finsterwaldera, prowadząca do sprężania ustroju samym ciężarem własnym konstrukcji bez specjalnego naciągu uzbrojenia. 

Belka wolnopodparta o przegubie w środku rozpiętości staje się ustrojem statecznym (statycznie wyznaczalnym) dopiero przez zastosowanie ściągu. Ustrój betonuje się na deskowaniu ustawionym z pewnym wstępnym podniesieniem wykonawczym, tak obliczonym, by znikało ono pod działaniem ciężaru własnego (uprawnienia budowlane). W tym stanie ściąg kotwi się na końcach, bez wstępnego napinania. Po rozklinowaniu rusztowania ciężar własny zostaje przejęty przez cięgno i w ustroju wytwarza się pewien stan naprężeń wstępnych. Trudno tu mówić o ustroju sprężonym w ścisłym znaczeniu, gdyż układ sił wewnętrznych ma charakter naturalny, aczkolwiek niewątpliwie występują określone możliwości regulacji tych sił.

Ustrój taki, jako statycznie wyznaczalny, jest niewrażliwy na straty Teologiczne siły „sprężającej”; przejawiają się one tylko w zwiększeniu strzałki ugięcia, którą można skompensować wprowadzeniem odpowiednio zwiększonej strzałki odwrotnej (program egzamin ustny).

Rozwiązanie konstrukcyjne ustroju

W danym przypadku zastosowano ściągi ze stali 0 50 mm (sposób ich uchwycenia przedstawia szczegół D), przekazujące oddziaływanie poprzeczne za pośrednictwem elementów żelbetowych (szczegół D). Przegub wytworzony jest przez wkładkę ołowianą (szczegół C). Zamiast stosować wstępne podwyższenie deskowania, nastręczające tak niedogodności wykonawcze, jak i trudności przy teoretycznym ujęciu zagadnienia, można stosować podłużny naciąg uzbrojenia, aż do chwili oderwania się ustroju od deskowania (opinie o programie). 

Można tu stosować w zasadzie stale o niskiej lub wysokiej granicy sprężystości (z uwagi na niewrażliwość na straty reologiczne), należy tylko mieć na uwadze, że w tym ostatnim przypadku wzrosną ugięcia ustroju przy obciążeniach zewnętrznych.
Przykład ustroju Finsterwaldera, typu belki gerberowskiej. Przeguby znajdują się tu nad obydwiema podporami pośrednimi oraz w środku rozpiętości.
Koncepcja Finsterwaldera znalazła zastosowanie również do kratownic sprężonych (segregator aktów prawnych).

W kratownicy takiej betonuje się najpierw tylko pręty ściskane, podczas gdy pręty rozciągane (ze stali zbrojeniowej) pozostają niezabetonowane. W tej fazie ustrój zostaje rozdeskowany, wskutek czego uzbrojenie zostaje naprężone pod wpływem ciężaru własnego i wówczas dopiero zabetonowane. W wyniku takiego wykonania w żadnym pręcie ustroju nie występują naprężenia rozciągające w betonie.

Aby przeciwdziałać ewentualnym naprężeniom skurczowym, a także wywołać samoczynne zamykanie się rys powstałych przy ewentualnym przeciążeniu zewnętrznym, można po rozdeskowaniu obciążyć kratę dodatkowo (prócz ciężaru własnego) i w tym stanie dopiero zabetonować elementy rozciągane (promocja 3 w 1). Po usunięciu dodatkowego obciążenia powstaną w betonie prętów rozciąganych wstępne naprężenia ściskające.