Teoretycznie zwiększenie przyczepności

Z drugiej strony składniki mineralne, zwłaszcza o budowie włóknistej, jak azbest, lub blaszkowatej, jak np. łupki, tworzą wewnątrz materiału bitumicznego szkielet zwiększający sztywność i twardość masy oraz jej temperaturę mięknienia, co w wielu wypadkach jest konieczne dla zapobieżenia spływaniu i poceniu się mas izolacyjnych. Poza tym wypełniacze odgrywają specjalną rolę, która daje się wyjaśnić adhezją (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na powierzchni każdego ciała stałego, z którym styka się lepik, a więc i na ziarnie wypełniacza, powstaje warstwa bitumu o specjalnych własnościach. Najbliżej ziarna mineralnego tworzy się warstwa molekularnej grubości, związana z ziarnem siłą adhezji, przy czym prawie nieruchome cząsteczki przytrzymywane dzięki adhezji zmniejszają znacznie ruchliwość warstwy następnej. Dzięki temu dodatek wypełniacza stabilizuje masę bitumiczną, z którą jest związany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Skuteczność dodanego wypełniacza zależy od następujących czynników 1321:
- rozwinięcia powierzchni właściwej mączki mineralnej, które uzyskuje się przez odpowiednio drobny przemiał,
- granicznego kąta zwilżania między wypełniaczem a bitumem,
- zdolności adsorpcyjnej wypełniacza (uprawnienia budowlane).
Niektóre z wypełniaczy o dużej aktywności w stosunku do asfaltu mogą już przy dodatku 10-20% prawie całkowicie zahamować spływność ogrzanego asfaltu.
Teoretycznie zwiększenie przyczepności można uzyskać przez dodanie substancji zmniejszających napięcie powierzchniowe I2J, tym samym wzmagających zwilżanie powierzchni lepionych. Ponieważ o granicznych napięciach powierzchniowych pomiędzy substancjami mineralnymi a bitumicznymi niewiele wiadomo, stosuje się jedynie praktycznie wypróbowane dodatki, jakimi są kalafonia, żywica i pak kumaronowy oraz rzadko kauczuk (program egzamin ustny).

Żywice syntetyczne

Żywice syntetyczne dzięki swej łańcuchowej budowie mogą znacznie zwiększać zdolności wiążące lepików, czego dowodem są np. próby bakelizacji lepików przeprowadzone w zakładach Leuna. Bakelizację przeprowadzono przez ogrzewanie mieszaniny miękkiego paku, zawierającego fenole, z formaldehydem w obecności kwasu siarkowego jako katalizatora. Po ukończonej reakcji oddestylowano pozostałą wodę. Otrzymany w ten sposób lepik wytrzymał już roczną próbę jako lepik do papy na dachu.
Różnorodność stosowanych dziś w budownictwie lepików jest bardzo duża. Używane są lepiki zarówno na bazie asfaltów, jak i paków (opinie o programie).

Lepiki asfaltowe są produkowane z wypełniaczami, na zimno i na gorąco.
Lepiki smołowe są używane wyłącznie na ^gorąco, bez wypełniaczy, jakkolwiek przepisy zagraniczne, np. niemieckie, przewidują lepiki smołowe również z wypełniaczem.
Do robót izolacyjnych na ogół chętniej stosuje się w Polsce lepiki asfaltowe na zimno niż na gorąco, gdyż przy wykonywaniu warstw izolacyjnych lepik na zimno umożliwia dokładniejsze wykonanie izolacji niż lepik na gorąco, który wymaga bardzo szybkiego i wprawnego rozprowadzania i układania papy, zanim rozgrzany asfalt zdąży zastygnąć.

Przy robotach prowadzonych w czasie upałów stosowanie lepików na gorąco jest łatwiejsze niż w czasie chłodów wiosennych i jesiennych. Rodzaj lepiku należy dostosowywać do warunków pracy izolacji (segregator aktów prawnych).
Dla izolacji poziomych, układanych w miejscach o stałej i dość niskiej temperaturze, nadają się lepiki rzadsze, o niższych temperaturach mięknienia i mniejszej zawartości wypełniacza.

Dla izolacji na spadkach lub pionowych należy stosować lepiki na gorąco albo na zimno, bardziej gęste, o większej zawartości wypełniaczy, lecz o możliwie krótkim czasie wiązania i wysychania.
Do izolacji narażonych na działanie wyższych temperatur, jak np. izolacje kotłowni centralnego ogrzewania, należy stosować lepiki na gorąco o najwyższych temperaturach mięknienia (promocja 3 w 1).
Przy stosowaniu lepików na zimno należy zawsze zwracać uwagę na niebezpieczeństwo rozluźnienia i spulchnienia papy lub innych materiałów rolowych, z którymi lepiki się stykają.