Teoria sprężystości

Można mieć zastrzeżenie co do stosowalności teorii nośności granicznej do obliczenia np. łuków i ram sztywnych, gdyż naprężenia maksymalne występują w różnych częściach konstrukcji przy różnym położeniu obciążenia użytkowego, a co za tym idzie, rzeczywisty współczynnik pewności może być mniejszy niż obliczony. Jednak takie zastrzeżenia są bez znaczenia dla konstrukcji dachowych, dla których obciążenie użytkowe jest zazwyczaj małe w porównaniu z ciężarem własnym. Teoria sprężystości, a teoria nośności granicznej w zastosowaniu do konstrukcji powłokowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zalety teorii sprężystości dadzą się ująć w sposób następujący:

• Zazwyczaj pozwala uzyskać dobry obraz stanu naprężenia przy zwykłych obciążeniach.
• Wyjaśnia sprawę sztywności konstrukcji i jej pewności na powstanie rys.
• Ogólnie biorąc, jest ona bezpieczniejsza od teorii nośności granicznej, co jest istotne tak długo, póki słuszność teorii nośności granicznej nie zostanie całkowicie potwierdzona na drodze doświadczalnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
• Jej zasady dają się stosować do każdego problemu konstrukcyjnego bez konieczności wprowadzenia specjalnych założeń odnośnie do rozkładu naprężeń, podczas gdy teoria nośności granicznej, jak dotychczas, została opracowana jedynie dla niektórych rodzajów obciążeń.
• Teoria ta jest powszechnie przyjęta i stosowana (uprawnienia budowlane).

Daje ona przybliżony obraz układu naprężeń w momencie zniszczenia (wymaga to ciągle jeszcze potwierdzenia na drodze doświadczalnej). W większości przypadków daje mniejsze wymiary elementów od otrzymywanych w oparciu o teorię sprężystości (program egzamin ustny).

Elementarne metody obliczeń

Zazwyczaj jest ona znacznie prostsza od teorii sprężystości. (Teoria ricśności granicznej, w swej najprostszej postaci jako teoria wzdłużnie, nadaje się szczególnie do powłok długich dla wytworzenia sobie wstępnego obrazu potrzebnych wymiarów. Odnosi się to również do przypadków, w których ostateczne obliczenia są wykonywane w oparciu o teorię sprężystości.) Wobec tego, że zarówno teoria sprężystości jak i teoria nośności granicznej jest potrzebna do otrzymania kompletnego obrazu zachowania się konstrukcji, obie teorie będą omówione: teoria sprężystości, a teoria nośności granicznej (opinie o programie).

Elementarne metody obliczeń w wielu przypadkach wystarczają do obliczenia powłok walcowych; w innych przypadkach mogą być stosowane dla uzyskania wstępnego obrazu naprężeń panujących w konstrukcji. Najważniejszymi elementarnymi metodami obliczeń są: metoda analogii belkowej i teoria błonowa, które dają się stosować odpowiednio od powłok długich i krótkich. Dla powłok o długościach pośrednich metody elementarne mogą służyć jedynie jako przybliżenia.

Metoda analogii belkowej daje najlepsze przybliżenie dla powłok długich (segregator aktów prawnych). Stwierdzenie jednak z góry czy dana powłoka jest dostatecznie długa dla zastosowania metody belkowej, może się okazać trudne. Dokładne kryterium można ustalić jedynie na drodze iteracji. Stopień dokładności przybliżenia uzyskanego przez zastosowanie metody belkowej zależy także od wielkości obwodowych momentów zginających (M,_;), w porównaniu z wielkościami sił błonowych. Jeśli obciążenie jest tak rozłożone, że powoduje stosunkowo małe momenty, uzyskane przybliżenie jest dostatecznie dobre.

W związku z tym, w przypadku budzącym wątpliwości najwłaściwiej jest zacząć od metody analogii belkowej i jeśli okaże się, że momenty w powłoce są małe, to dokładność wyników jest zadowalająca(promocja 3 w 1). W powłokach o bardzo wysokich belkach brzegowych zdarza się, że metoda analogii belkowej zastosowana do całego przekroju poprzecznego daje duże wartości momentów. W takich przypadkach może się okazać wskazane rozpatrywanie samej powłoki i belki brzegowej oddzielnie, gdyż metoda belkowa do obliczenia samej powłoki może być wystarczająca.