Tkanki przyrostu drewna uprawnienia budowlane

Tkanki przyrostu drewna późnego w miękkich gatunkach drzew (wszystkie krajowe iglaste, a z liściastych - olcha, osika, wiąz, jawor, klon, lipa) są bardziej zwięzłe i mocniejsze w porównaniu z tkankami przyrostu drewna wczesnego. Im większy jest stosunek przyrostu późnego do wczesnego, tym drewno jest bardziej wytrzymałe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odwrotnie ma się rzecz w twardych gatunkach drzew (dąb, jesion, akacja, buk, grab), w których o większej wytrzymałości decyduje większy stosunek drewna wczesnego do późniejszego. W zależności od liczby słojów rocznych przypadających na 1 cm przekroju promieniowego, odróżniamy drewno wąskosłoiste i szerokosłoiste. Według PN-57/D-96000, drewno sosnowe jest wąskosłoiste, jeżeli ma powyżej 4 słojów rocznych na 1 cm, lub szerokosłoiste, gdy ma 4 słoje roczne lub mniej na 1 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Szerokość słoja zależy od gatunku drzewa, klimatu i gleby, naświetlenia itp. i zamyka się w dość szerokich granicach od ułamka mm do ponad 2 cm.

Szerokość słojów zwiększa się od obwodu ku środkowi rdzenia. Drewno gatunków iglastych wąskosłoiste jest technicznie lepsze niż szerokosłoiste. W drewnie liściastym jest odwrotnie. Udział drewna późnego w drewnie drzew iglastych jest znacznie mniejszy niż wczesnego i wynosi 5-4-35%. Dla drewna iglastego w wieku powyżej 100 lat procentowy stosunek drewna późnego do wczesnego znacznie się zmniejsza. Najważniejsze własności mechaniczne wykazuje drewno iglaste przy przeciętnej szerokości słojów rocznych 2-4-3 mm. Przy szerokościach słojów wyższych lub niższych wytrzymałość drewna zazwyczaj spada.

Zabarwienie drewna może być jednakowe na całej powierzchni przekroju lub też zróżnicowane na strefy ciemniejszą lub jaśniejszą (uprawnienia budowlane). W drzewach, których drewno jest niejednakowo zabarwione, jak np. w sośnie lub dębie, wewnętrzna część ciemniejsza otaczająca rdzeń nazywa się twardzielą, zewnętrzna zaś część jaśniejsza - bielem.

Drewno twardzieli

Drewno twardzieli nie zawiera żywych komórek, jest przesycone związkami twardzielowymi (związki żywiczne, garbniki i barwniki), nie bierze udziału w procesach przewodzenia wody i w gromadzeniu substancji odżywczych. Twardziel jest bardziej odporna na działanie grzybów i owadów. Biel u większości gatunków naszych drzew przewodzi pokarm surowy w roztworze wodnym z korzeni do liści (program egzamin ustny).

Biel również jest odporny na działanie grzybów, lecz tylko podczas wzrostu, gdyż zawiera mało powietrza, a dużo wody, natomiast przy wysychaniu wykazuje w tym zakresie małą odporność. Objętościowy udział twardzieli dla różnego gatunku drzew jest różny i tak dla sosny w wieku ok. 100 lat waha się w granicach 30-^50%, u jodły średnio 60%. Promienie rdzeniowe są to wiązki komórek przerastające słoje roczne w kierunku promieniowym. Rozchodzą się one wachlarzowo ku obwodowi, przy czym niektóre tylko zaczynają się od rdzenia, wszystkie zaś dobiegają do zewnętrznych warstw bielu (opinie o programie).

Promienie rdzeniowe przewodzą soki roślinne z łyka w głąb drewna i w czasie zimy przechowują pokarm organiczny. Promienie rdzeniowe są widoczne na przekrojach, zwłaszcza poprzecznym, u niektórych gatunków naszych drzew w postaci jasnych smug. Smugi te znane są w niektórych wyrobach pod nazwą błyszczu. Kora jest zewnętrzną ochronną warstwą drzewa, otaczającą drewno składającą się z wewnętrznej warstwy - łyka i zewnętrznej - tkanki korkowej.

Między tymi warstwami znajduje się warstwa miękiszu korkowego. Łyko służy do przewodzenia pokarmów organicznych z liści w kierunku korzeni oraz do ich gromadzenia. Między drewnem a korą znajduje się miazga (tkanka twórcza), wytwarzająca komórki drewna i łyka. Tkanka korkowa jest wytwarzana przez tkankę korkotwórczą (miękisz korkowy). Korek z niektórych drzew może być wykorzystany jako surowiec do materiałów izolacyjnych (segregator aktów prawnych).

Kora wszystkich drzew zawiera pewne ilości garbnika, szczególnie kora świerkowa i dębowa i w związku z tym znajduje zastosowanie w przemyśle garbarskim. Najcenniejszą częścią drewna jest grubizna pnia, zwłaszcza odziomek. Kształt grubizny pnia zbliżony jest w ogólnych zarysach do ściętego stożka. Stożkowatość pnia nazywa się pospolicie zbieżystością. Powyżej zgrubienia odziomkowego, a poniżej nasady korony zbieżystość wynosi 0,5-f-l,0 cm/m. Powyżej nasady korony zbieżystość jest większa i wynosi przeciętnie ok. 2 cm/m.

Na własności techniczne składają się jego własności fizyczne i mechaniczne. Własności fizyczne drewna obejmują barwę, połysk, rysunek, wilgotność, ciężar, ciepło spalania (lub wartość opałową), przewodność i rozszerzalność cieplną. Własności mechaniczne drewna obejmują wytrzymałość, twardość, odporność na ścieranie, giętkość (promocja 3 w 1).