Torkretowanie ścian pionowych

Podczas torkretowania dyszę należy trzymać prostopadle do powierzchni torkretowanej w odległości 90-M00 cm. Jeśli torkret jest zbrojony, dyszę można zbliżyć do powierzchni siatki, zaś położenie dyszy może wówczas odbiegać od prostopadłej. Można wówczas stosować torkret bardziej ciekły, który jednak nie powinien ściekać w dół (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podczas pracy wąż wyrzutowy musi być równo rozciągnięty, możliwie w linii prostej. W przypadkach koniecznych można stosować luki o dużym promieniu. Tworzenie pętli jest niedopuszczalne, bowiem w tych miejscach stosunkowo szybko następuje pękanie przewodu.
Okres między mieszaniem a torkretowaniem nie powinien być dłuższy od 45 minut. Prócz obsługi betoniarki i kompresora przy torkretowaniu należy zatrudnić 3 robotników:
- dostarczającego do węża wyrzutowego materiał o żądanym uziarnieniu, wymaganej ciekłości i ciśnieniu. Regulację powyższych parametrów wykonuje się w zależności od sygnałów operatora obsługującego dyszę,
- operatora obsługującego dyszę (dyszowy),
- pomocnika dyszowego, podtrzymującego węże wyrzutowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Torkretowanie ścian pionowych należy rozpoczynać od dołu. Warstwy torkretu można nakładać poziomymi pasmami o wysokości 1,(K-1,5 m.
Pielęgnacja torkretu. Torkret należy chronić przed utratą wilgoci. Pielęgnacja torkretu polega na zwilżaniu wodą. Polewanie należy rozpocząć po upływie 8-10 godzin od wykonania ostatniej warstwy torkretu i prowadzić przez 28 dni na powierzchniach zewnętrznych obiektów oraz przez 21 dni wewnątrz budowli.

Jakość warstwy torkretu po jej stwardnieniu sprawdza się uderzeniami młotka (uprawnienia budowlane). Dźwięk przytłumiony wskazuje na brak przyczepności. Należy wówczas usunąć wadliwie wykonane partie torkretu i po oczyszczeniu wykonać nową warstwę.

Specjalne metody torkretowania

W ostatnich latach rozpowszechniły się w Czechosłowacji specjalne metody wykonywania torkretu, polegające zwykle na zastosowaniu patentowych domieszek do masy torkretu. Zadaniem tych domieszek jest zmniejszenie ciężaru masy torkretu, zwiększenie jej wodoszczelności i odporności ogniwowej, polepszenie właściwości izolacyjnych, a przede wszystkim zwiększenie ciekłości.
Do takich metod można zaliczyć technikę Aerocem stosowaną w Anglii oraz Vusocret stosowany w Czechosłowacji.
Metoda Aerocem polega na wprowadzeniu patentowej domieszki napowietrzającej w postaci czynnika pianotwórczego, dzięki czemu w masie torkretu powstają równomiernie rozmieszane mikroskopowe pory powietrzne.

Z uwagi na znaczne ilości pyłu cementowego, powstające w czasie torkretowania, pracownicy obsługujący torkretnicę powinni być zaopatrzeni w ubrania ochronne i maski.
Stanowisko robocze winno być ogrodzone.
Torkretnicę mogą obsługiwać osoby odpowiednio przeszkolone (program egzamin ustny). W szczególności nie wolno zatrudniać pracowników bez ukończonego kursu przepisów bhp.
Przed włączeniem torkretnicy należy dokonać szczegółowego przeglądu sprawności części mechanicznej i urządzeń elektrycznych. Nie wolno podłączać urządzenia do sieci elektrycznej bez uziemienia.

Pojęcie betonu wykonywanego dwuetapowo, jego właściwości techniczne oraz podział ze względu na różnice w technologii (opinie o programie).
Podstawowa metoda wykonywania tego typu betonu polega na wypełnianiu jam stosu kruszywa ułożonego wcześniej w miejscu przeznaczenia (np. w wykopie, w deskowaniu, w formie itp.) przez wtłaczanie pod ciśnieniem oddzielnie przygotowanej zaprawy. Zadaniem zaprawy jest szczelne wypełnienie jam kruszywa i zespojenie kamieni w monolit. Taką metodę wykonywania betonu opracowano po raz pierwszy w USA (metoda „Prepakt”).

Obecnie spotyka się różne odmiany metody dwuetapowego wykonywania betonu związane zazwyczaj z pewnymi modyfikacjami sposobu wypełniania jam, przygotowania spoiwa oraz używanego sprzętu (segregator aktów prawnych).

Ze względu na sposób wypełniania jam wyróżnić można odmiany, które przyjmują za podstawę:
- tłoczenie spoiwa od dołu ku górze stosu, dzięki czemu wypełnia ono stopniowo wszystkie jamy między ziarnami usuwając powietrze i wodę, o ile znajduje się ona w stosie kruszywa,
- zalewanie stosu kamieni od góry połączone niekiedy z jednoczesnym stosowaniem wibrowania dla lepszego rozprowadzenia zaprawy.
Z wykonaniem betonu metodą dwuetapową wiążą się następujące problemy:
- dobór składników mieszanki spoiwowej i jej urobienie,
- dobór kruszywa grubego i jego ułożenie w miejscu przeznaczenia,
- technika wypełniania jam w stosie kruszywa (promocja 3 w 1).