Tradycyjna metoda murowania

Tradycyjna metoda murowania przez pojedynczych murarzy (program uprawnienia budowlane na komputer). Do robót wykonywanych pasami na wysokość 1-1,2 m stosowane są przeważnie rusztowania na kozłach.

Miejsce pracy murarza powinno być uporządkowane najdogodniej dla niego, a więc: skrzynia (kastra) z zaprawą powinna znajdować się w odległości 50-M30 cm od ściany, szafel i szkopek lub kubeł z wodą obok, cegły zaś złożone na rąb lub w ramkach z dwóch stron. Pożądane jest ustawienie skrzyni i ułożenie cegieł na prowizorycznych podstawkach, ażeby murarz nie potrzebował się schylać (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Długość odcinka, na którym pracuje murarz, ma wpływ na wydajność pracy. Im ta długość jest większa, tym dłuższa jest droga murarza od materiałów do miejsca murowania, ale tym mniejsze są straty na sprawdzanie poziomu i pionowości muru i na dołączanie się do sąsiednich odcinków.

Ze względów organizacyjnych wskazane jest przydzielać murarzowi taki odcinek, aby go wymurował na wysokość jednego pasa (1-5-1,2 m) w ciągu zmiany roboczej. Zakładając, że 1 m3 muru zawiera 400 cegieł nowego wymiaru, a także przyjmując wydajność dla muru gładkiego najprostszego z otworami (nie przekraczającymi 15% w ciągu 8 godzin) pracy - według Katalogu norm i cen jednostkowych Ministerstwa Budownictwa Miast i Osiedli z 1950 r. - otrzymujemy dla pasa muru o wysokości 1,1 m - przy 15% otworów - następujące długości odcinków (uprawnienia budowlane).

Pracę na długości pewnej ilości stanowisk murarskich można zorganizować w ten sposób, że w narożnikach i punktach pośrednich przy łatach ustawia się bardziej doświadczonych murarzy, którzy w tych miejscach, obserwując podziałki łat, wznoszą bloki muru, zakończone tzw. strzępiami uciekającymi, o 5-Mł warstw cegieł wyższe niż mur na pozostałej długości. W granicach tego rodzaju bloków kierunkowych układa się pozostały mur pod naciągnięty od strony licowej sznur murarski, wskazujący poziom górnych podstaw cegieł. Odcinki muru przy blokach kierunkowych układane są w wiązaniu krzyżykowym, a filary wewnętrzne przeważnie w wiązaniu pospolitym. W miarę wznoszenia warstw muru między blokami kierunkowymi, układa się w tych samych miejscach dalsze bloki kierunkowe wzwyż (program egzamin ustny).

Mur

Mur jest sprawdzany przez murarzy za pomocą pionów, poziomnic, łat, ważnych linii itp.

Cegły układa się zwykle tradycyjnym sposobem za pomocą kielni z częściowym nanoszeniem zaprawy na powierzchnię boczną cegieł. W ostatnich latach zracjonalizowano ten sposób przez użycie do nakładania zaprawy łopaty. Popełniano przy tym często błędy polegające na wykonywaniu spoin wspornych nadmiernie grubych (czasem 3 cm), i na pozostawianiu spoin poprzecznych bez zapełnienia zaprawą (opinie o programie).

Mimo wprowadzenia pewnych ulepszeń metoda murowania przez pojedynczych murarzy ma zasadniczą wadę, polegającą na wykonywaniu przez nich szeregu czynności, które nie wymagają kwalifikacji specjalisty-rzemieślnika. Aby się o tym dokładniej przekonać, zbadano podział czasu murarza pomiarami chronometrażowymi.

Z powyższego zestawienia wynika, że murarz na czynności wymagające jego kwalifikacji zużywał 21% czasu (pozycja a + c), a na czynności, które może wykonywać pomocnik, 48% (pozycja b). Jeśli weźmiemy pod uwagę, że przy zastosowaniu warstwomierzy i innych ulepszeń można będzie założyć, że tylko 50% czynności z pozycji c wymaga kwalifikacji murarza, a 50% nie wymaga, to orientacyjnie można przyjąć, że na pracę właściwą murarza przypada 6 + 7,5 = 13,5%, a na prace, które mógłby wykonać pomocnik, 48 + 7,5 = 55,5%. Stosunek pracy właściwej murarza do pracy całkowitej wynosiłby zatem 13,5 : 69, tj. ok. 1 : 5 (segregator aktów prawnych).

Wynikałoby z tego, że przy odciążeniu murarza od czynności nie wymagających jego kwalifikacji mógłby on ułożyć i sprawdzić 5 razy więcej cegieł niż przy pracy w pojedynkę. Stąd wniosek, że metoda murowania ,,w pojedynkę“ jest nieekonomiczna, a jej stosowanie powinno być ograniczone. Toteż według cennika robót budowlanych i instalacyjnych.

Ministerstwa Budownictwa Miast i Osiedli z 1951 roku wykonanie robót przez pojedynczych murarzy przewidziane jest tylko w następujących przypadkach:

a) przy murach gładkich w najprostszym wykonaniu, gdy ich objętość nie przekracza 50 m3,

b) przy murach z dużą ilością wnęk, wykuszy, pilastrów itp. szczegółów,

c) przy murach z otworami okiennymi i drzwiowymi przekraczającymi 40% całej powierzchni ściany (promocja 3 w 1).