Transport dźwigami linowo-torowymi

W terenach górzystych, szczególnie gdy budowa usytuowana jest w głębokich, lecz wąskich dolinach, szerokie zastosowanie znalazły dźwigi linowo-torowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Używane one są nie tylko do układania betonu, lecz również do wykonywania innych robót: usuwania urobku skalnego z wykopów, przenoszenia zbrojenia zespolonego, deskowania i konstrukcji stalowych. Są również liczne przykłady stosowania dźwigów tego rodzaju w terenach płaskich, jak np. przy budowie śluzy, jazu i siłowni na rzece Świr itd.

Rozróżnia się następujące rodzaje dźwigów linowo-torowych:
- dźwigi linowo-torowe stałe o obu wieżach stałych; dźwigi te mogą bezpośrednio obsłużyć wąski pas budowli położony wzdłuż lin nośnych. Pewną odmianą tych dźwigów są dźwigi o obu wieżach wahliwych. Pochylenie wież w obie strony do 8° uzyskuje się przez zmianę długości lin kotwicznych wieży;
- dźwigi linowo-torowe przesuwne mają obie wieże ruchome i poruszają się po torach szynowych do siebie równoległych. W tym przypadku dźwig jest w stanie objąć swoim zasięgiem cały budowany obiekt. Tory muszą być układane dokładnie w poziomie i wobec występowania znacznych nacisków na grunt - osadzane na fundamentach betonowych;
- dźwigi linowotorowe zakrężne posiadają jedną wieżę stałą, drugą zaś ruchomą, której tor jest lukiem kołowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Powierzchnia terenu obsługiwanego bezpośrednio przez dźwig stanowi wycinek koła. Schematy wymienionych rodzajów dźwigów linowo-torowych, natomiast schemat ruchomej wieży napędowej i wieży wahliwej.
Rozpiętość między wieżami typowych dźwigów linowo-torowych wynosi od 150 do 500 m, maksymalna do 1000 m, zaś udźwig waha się w szerokich granicach od 1 do 25 ton.

Prędkość jazdy wózka roboczego dochodzi do 6 m/sek, a prędkość podnoszenia bądź opuszczania ładunku do 1,5 m/sek. Wysokość wież stałych wynosi do 70 m, ruchomych do 40 m. Prędkość przesuwania wież o wysokości do 10 m dochodzi do 0,75 m/sek.

Transport masy betonowej

Dźwigi linowo-torowe z wieżami wahliwymi zapewniają stale i jednakowe napięcie liny nośnej, jednak sprawiają wiele trudności, jeśli wyładowywanie masy betonowej z pojemnika podwieszonego do wózka roboczego odbywa się bezpośrednio na betonowany blok (uprawnienia budowlane). Pojemnik szybko opróżniony z masy betonowej gwałtownie unosi się do góry, co jest szkodliwe dla dźwigu i niebezpieczne dla obsługi. Lepiej jest w tym przypadku ustawiać pojemnik na specjalnej podstawie, co jednak wymaga wiele czasu i precyzji pracy operatora (program egzamin ustny).

Do wad dźwigów linowo-torowych należy zaliczyć skomplikowany montaż, duże koszty eksploatacyjne, wysoki koszt pracy, trudność użycia dźwigu na innej budowie ze względu na jego nietypowość. Stąd wynikają zazwyczaj wysokie odpisy amortyzacyjne. Z drugiej jednak strony, przy dużym udźwigu i wielkich prędkościach przemieszczenia ładunku oraz przy dobrej organizacji pracy, można osiągnąć dużą wydajność (opinie o programie). Dźwigi te są w stanie transportować różnorodne materiały i wykonywać prace w bardzo trudnych warunkach terenowych.

Transport masy betonowej może odbywać się również rurociągami przy użyciu specjalnych pomp. Podstawową część kompletu maszyn i urządzeń stanowi pompa tłokowa przeponowa lub nurnikowa z odpowiednim zasobnikiem w postaci leja, z którego masa betonowa tłoczona jest przez pompę rurociągiem do miejsca betonowania. Wydajność pomp do masy betonowej wynosi od 10-80 mVgodz (segregator aktów prawnych).
Masa betonowa, wprowadzona do zasobnika pod działaniem siły ciężkości i podciśnienia w cylindrze, przedostaje się przez otwarty zawór ssawny do komory roboczej.

Przy zmianie kierunku ruchu tłoka następuje zamknięcie zaworu ssawnego i otwarcie zaworu tłocznego; masa betonowa zostaje wyciśnięta do rurociągu, a następnie cykl pracy pompy powtarza się. Ruchy zaworów są sterowane drągiem rozrządowym. Odległość, na jaką może być tłoczona masa betonowa, zależy od ciśnienia wytwarzanego przez pompę i od oporów ruchu występujących w rurociągu (promocja 3 w 1).