Trasowanie i przenoszenie wymiarów

Prawa strona drewna ma być powierzchnią trasowania i powierzchnią licową. Górną krawędź deski obiera się jako krawędź odniesienia (element odniesienia) dla trasowania, inaczej „krawędź kątową" i zaznacza oznaczeniem kąta (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wszystkie wymiary cząstkowe zaznacza się na przedmiocie do obróbki uwzględniając krawędź odniesienia. Bardziej pomocny może być w tym przypadku zwykły, zaostrzony ołówek niż rysik traserski ze stali. Rysy trasowane rysikiem ciężko się potem usuwa, szczególnie te, które przebiegają w poprzek włókien. Należy zawsze mierzyć i trasować od zaznaczonej krawędzi odniesienia. Wytwarzając więcej takich samych wyrobów, można już raz wytrasowane wymiary przenosić za pomocą kątownika na inne części. W ten sposób unika się błędów pomiaru przy wielokrotnym powtarzaniu wymiarowania i trasowania.

Kątownik przystawiony jest do krawędzi kątowej, w celu przeniesienia wytrasowanych na węższym boku tego elementu wymiarów do obcięcia i wiercenia na powierzchnię obróbkową deski (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Narzędzia do wymiarowania i trasowania
Kilka stale potrzebnych narzędzi. Kątownik trzeba od czasu do czasu sprawdzać, czy jest prostokątny. Punktakiem podwójnym wykonuje się rysy równoległe do krawędzi kątowej. Skala wymiarowa może służyć jako pomoc przy ustawianiu. Ustalony według tego wymiar należy przed trasowaniem sprawdzić, wykonując rysę próbną! Do przenoszenia wymiarów można też stosować cyrkiel traserski. Do trasowania kątów 45° przydatny jest kątownik ukośny.

Otwór wiercony w drewnie litym
Otwór wywiercony w desce drewnianej oraz trzy „świdry" jako narzędzia do wiercenia (uprawnienia budowlane).
Dobór narzędzia uzależniony jest zawsze od materiału, który będzie obrabiany.
Otwór wywiercono tu na powierzchni drewna litego. Kierunek wiercenia zwrócony jest poprzecznie lub prostopadle do kierunku włókien. Krawędź powstałego otworu jest niezaokrąglona i bez wyrw w drewnie (program egzamin ustny).

Spiralny ruch

Wiercenie ręczne z „kolcem środkującym"
Rys. 2 ukazuje typowy świder do drewna do wiercenia ręcznego. Posiada on nagwintowany czubek w kształcie ślimaka. Kolec ten można przykładać dokładnie na środek wytrasowanego i ewentualnie nadciętego wiertłem piórkowym otworu wiercenia. Ruch obrotowy kolca środkującego wciąga świder, wkręcając jego obrabiany element.
Do wiercenia ręcznego potrzebny jest kolec środkujący z gwintem wciągowym (opinie o programie).
Wszystkie przedstawione na rys. 3 świdry do drewna posiadają kolec środkujący i przez to nie nadają się do pracy w wiertarkach.

Spiralny ruch skrawający składa się z pierścieniowego („wirującego") ruchu obrotowego wiertarki i prostoliniowego ruchu posuwowego równoległego do osi obrotu wiertła. Krawędzie skrawające w kształcie pierścieni („ostrza główne") zbierają przy tym sukcesywnie wióry.
Główna krawędź skrawająca pokonuje spiralną drogę roboczą z wciąż zmieniającymi się kierunkami obróbki: wzdłuż i w poprzek oraz prostopadle do włókien („przez czoło").
Wiercenie poprzeczne wymaga dodatkowo krajaków („boczne krawędzie skrawające") w celu rozdzielania włókien na krawędzi otworu wierconego jeszcze przed zdjęciem wiórów. Kształt rowków wiórowych nadaje nazwę niektórym świdrom (segregator aktów prawnych).

Wiertła śrubowe, jakich przeważnie używa się do wiercenia ręcznego i maszynowego powierzchni drewnianych i z tworzyw drzewnych. Takim wiertłem z kolcem środkującym wiercić też można otwory.

Wiertła maszynowe nie mają gwintu wciągowego, posiadają za to chwyt walcowy do osadzania w uchwycie wiertarskim (promocja 3 w 1).
Wiertła śrubowe do drewna zaopatrzone są zwykle w kolec środkujący, dwa bardziej lub mniej strome rowki wiórowe, dwie pierścieniowe główne krawędzie skrawające i dwa
krajaki jako boczne ostrza skrawające.