Trudności stężania łuków

Trudności stężania łuków przez poprzeczne ich wiązanie wzrastają wraz z szerokością pomostu. Są one najmniejsze w jednotorowych mostach kolejowych lub jednopasmowych mostach drogowych, a największe w szerokich mostach miejskich. Z tych względów należy w miarę możności unikać stężania łuków przez wiązanie ich kratownicami lub poprzeczkami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najwłaściwszym sposobem zabezpieczenia łuków od parcia wiatru jest takie ich ukształtowanie, aby każdy łuk oddzielnie miał dostateczną sztywność i aby mógł sam przejąć momenty wyginające go z jego płaszczyzny oraz momenty skręcające. Aby łuk mógł wytrzymać momenty zginające, należy dać mu odpowiednią sztywność poprzeczną, zwiększając szerokość jego przekrojów. Łuki małych i średnich rozpiętości mają zazwyczaj dostateczną sztywność i wytrzymałość na działanie momentów skręcających (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy dużych rozpiętościach przekroje skrzynkowe najlepiej przenoszą momenty skręcające.

Przykładami mostów o pełnych przekrojach łuków niestężonych wiatrownicami ani wieszakami są mosty przez Nieciecz w Ruścu, typowe przęsła łukowe projektu francuskiego Ministerstwa Robót Publicznych, most miejski w Leningradzie, 80-metrowy wiadukt w Le Bourget zbudowany w r. 1952 (uprawnienia budowlane).
Przykładem mostu, w którym sztywność łuków uzyskano przez nadanie im przekrojów skrzynkowych, jest most przez Sekwanę w St. Pierre de Vauvray oraz most kolejowy de la Mediterranee przez Rodan.
Do elementów biorących udział w przenoszeniu parć poziomych na łuki należą poprzecznice podporowe łączące wezgłowia łuków. Poprzecznice te występują wówczas jako element stężeń poprzecznych, gdy łuki są ustawione na łożyskach nie dostosowanych do przenoszenia momentów z wezgłowi łuków na podpory mostu.

Ustroje mostów o pomostach zawieszonych na ukośnych wieszakach

Mosty łukowe o ukośnych wieszakach były najczęściej budowane jako mosty rozporowe, przy czym pomost zawieszano nad wezgłowiami łuków tak, że luki przechodziły swobodnie przez pomost. Łuki opierano w wezgłowiach bezprzegubowo i nie wprowadzano przegubów w zwornikach. Pomost zawieszano w ten sposób, aby mógł doznawać poziomych przesunięć przy zmianach temperatury i aby jego belki nie przejmowały sił rozciągających i ściskających (program egzamin ustny).

Pomost leży na poziomie wezgłowi. Mosty tego rodzaju budowano wówczas, gdy rozpór łuków mógł być przeniesiony bezpośrednio na skałę. Większość tych mostów zbudowano w Skandynawii. Pierwszy ustrój można stosować wtedy, gdy przeszkoda jest głęboka i ma strome brzegi, wówczas bowiem poziom jezdni może być niezależny od położenia wezgłowi łuków. Drugi ustrój stosowano w niewielu przypadkach. Odpowiada on płaskim przeszkodom najczęściej spotykanym w naszych warunkach (opinie o programie). Odmianę opisanych ustrojów otrzymujemy, usuwając przegub w połowie długości belek głównych pomostu. Belki przenoszą wówczas siły rozciągające i działają jako ściągi.
Ustroje o ukośnych wieszakach wprowadził do budowy mostów Octavius F. Nielsen; opracował on ich analizę statyczną uwzględniając wyłączanie wieszaków ze współpracy w przenoszeniu sił ściskających.

Ustroje te mają dwie główne zalety:
- ukośne pochylenie wieszaków zmniejsza momenty zginające w lukach i belkach głównych pomostu, gdyż zbliża te ustroje do kratownic, a układ ich sił wewnętrznych - do układu sił osiowych,
- ustroje nie wymagają uzbrojenia do przejęcia rozporu przekazywanego bezpośrednio na podpory, dlatego są oszczędniejsze od ustrojów łukowych o rozporze przejętym przez ściągi lub belki usztywniające. Oprócz tych dwóch zalet ustroje Nielsena mają wszystkie zalety mostów o pomostach zawieszonych do łuków (segregator aktów prawnych).

W układach o ukośnych wieszakach stosowano najczęściej prostokątne przekroje łuków i belek głównych; tylko przy wielkich rozpiętościach przekroje prostokątne zastępowano przekrojami zbliżonymi do dwuteowych lub też przekrojami skrzynkowymi (promocja 3 w 1).