Trwałość elementów stalowych

Powłoki przedłużają trwałość elementów stalowych zanurzonych w wodzie morskiej średnio o 5-6 lat, zmniejszając postęp rdzewienia do połowy.
Do ścianek szczelnych stalowych najlepiej nadają się lakiery bitumiczne wyrabiane z asfaltów naturalnych lub destylatów węgla kamiennego (unikać szkodliwej dla stali smoły surowej lub niedestylowanej), które nakłada się na powierzchnię najczęściej bez podkładu z minii. Są one mało odporne na działanie promieni słonecznych.

Ważniejsza może niż skład powłoki jest staranność jej wykonania. Pierwszą warstwę najlepiej kłaść jeszcze w hucie, aby zapobiec utworzeniu się pierwotnej warstewki rdzy (program uprawnienia budowlane na komputer). W przeciwnym razie należy elementy przed pomalowaniem oczyścić z rdzy.
Przygotowanie powierzchni stali do malowania jest podstawowym warunkiem skuteczności powłoki. Należy przed zagruntowaniem lub położeniem pierwszej warstwy powłoki usunąć ze stali wszystkie zanieczyszczenia: smary, brud, kurz itp., a także starą farbę, rdzę, zgorzelinę i wilgoć. Rdzę usuwa się ręcznie (przez odbijanie młotkami
i czyszczenie szczotkami drucianymi), mechanicznie (działaniem strumienia piasku - lub raczej śrutu żeliwnego, lub ciętego z drutu - wydmuchiwanego na metal pod ciśnieniem około 2 atm lub specjalnymi szczotkami poruszanymi mechanicznie), albo chemicznie (kwasem siarkowym). Ten ostatni sposób stosuje się pod powłoki metaliczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W ostatnich latach wprowadzono też odrdzewiacze chemiczne na bazie taninianów. Roztwór wodny taniny łączy się chemicznie z rdzą i tworzy twardą nieprzepuszczalną powłokę wstrzymującą postęp korozji. Łączy się on też z farbami (także z żywicami epoksydowymi), poprawiając ich zdolność krycia i przedłużając trwałość.
Malowanie należy w czasie trwania budowli uzupełniać. Pierwsze uzupełnienie powinno nastąpić przed zasypaniem budowli, następne co parę lat. Starannie konserwowana budowla jest znacznie trwalsza od lej, której powłoki ochronne pozostawia się swojemu losowi.

Obetonowanie elementów stalowych

Niemożliwe jest nawet, pobieżne omówienie tu wszystkich zagadnień związanych z zabezpieczeniem konstrukcji stalowych przed korozją powłokami ochronnymi. Dość powiedzieć, że od 1964 r. ukazało się około 100 norm określających wymagania dotyczące różnych odmian farb przeciwkorozyjnych gruntowych i wierzchnich (tzw. nawierzchniowych) emalii, lakierów, utwardzaczy, rozcieńczalników itp. wyrobów (uprawnienia budowlane). Poza tym wiele instytucji wydało instrukcje dotyczące ochrony konstrukcji stalowych przed korozją, przy czym w odniesieniu do budowli morskich mogą być szczególnie przydatne normy i instrukcje dotyczące malowania statków, jako że obiekty te, podobnie jak hydrotechniczne budowle morskie, są narażone na wpływy środowiska morskiego (program egzamin ustny). Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że wszelkie normy i instrukcje szybko się deaktualizują i czytelnik z nich korzystający będzie zmuszony do konfrontowania zawartych w nich informacji bezpośrednio z producentami lub instytucjami, które dane instrukcje wydają.

Omawianymi sprawami zajmuje się m. in. Zjednoczenie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych ,,Mostostal Gdańska Stocznia Remontowa, Zjednoczenie Przemysłu Farb i Lakierów w Gliwicach. Gdańska Fabryka Farb i Lakierów i inne (opinie o programie).
Śruby, ściągi itp. mniejsze elementy chętnie pokrywa się cynkiem przez natryskiwanie albo zanurzanie w kąpieli metalicznej, albo przez galwanizację.
Doskonałym środkiem antykorozyjnym jest torkretowanie elementów stalowych. Torkret wykazuje wyjątkowo silne przyleganie do powierzchni stali, odznacza się dużą nieprzepuszczalnością wilgoci i zabezpiecza stal przed rdzą. Wadą jego jest pewna kruchość, która się objawia w odpadaniu torkretu z przedmiotów narażonych na częste wstrząsy (segregator aktów prawnych).

Obetonowanie elementów stalowych, o ile spełnione są omówione warunki szczelności betonu i zachowane określone tam grubości warstwy ochraniającej, również na ogół jest wystarczającym zabezpieczeniem przed korozją, zwłaszcza jeśli sięga ona na głębokość przynajmniej 30—50 cm poniżej niskiego poziomu wody. Niektóre badania wykazały, że należałoby odnawiać obetonowania co 20-30 lat (promocja 3 w 1).