Trwałość fazy belitowej

Trwałość fazy belitowej, a raczej trwałość fi - C2S stanowiącego podstawową substancję belitu, zapewniona jest w wyniku szybkiego studzenia klinkieru w urządzeniach przemysłowych oraz dzięki temu, że obce tlenki penetrują do struktury fi - C2S i stabilizują jego sieć przestrzenną. Już stosunkowo nieznaczne ilości P205, K20, Na20, A1203, Fe2Os wykazują wyraźne działanie stabilizujące (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zagadnienie stabilizacji sieci fi - C2S było przedmiotem licznych badań. Gutt, Nurse [49], Kukolew i Mielnik, Welch i Gutt [149] wykazali przy tym, że wytrzymałości zaczynu sporządzonego z fi - C2S zależą od natury stabilizatora.
Trzeba podkreślić, że faza belitowa przyjmuje do swej sieci przestrzennej większe ilości tlenków towarzyszących niż ma to miejsce w przypadku alitu. Jest to przyczyną tego, że faza ta oglądana w świetle przechodzącym jest z reguły żółtobrązowa (Fe203 i Ti02), a czasem zielonkawa (Cr2Os) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W fazie belitowej znajdują się także znaczniejsze ilości MgO, A1203, K20 i Na20. Akceptowana dotychczas powszechnie koncepcja istnienia związku K20 23Ca0 12Si02 [149] jest ostatnio atakowana przez badaczy, którzy udowadniają, że mamy w tym przypadku do czynienia z a - C2S stabilizowanym tlenkiem potasu.
Powyższe informacje uzasadniają twierdzenie, że podobnie jak w przypadku alitu, tak samo w odniesieniu do fazy belitowej trzeba się liczyć z dużą różnorodnością odmian tej fazy.
W czasie ochładzania klinkieru stop zestala się tworząc fazę łączącą, tj. lepiszcze sklejające ze sobą ziarna obu faz krzemianowych (uprawnienia budowlane).

Obserwowane w świetle odbitym jasne partie fazy łączącej odnoszą się do faz żelazistych, tj. do tej części zestalonego stopu, która zawiera w sobie prawie cały tlenek żelazowy, z wyjątkiem tych jego ilości, które weszły do sieci przestrzennej faz krzemianowych. Ponadto fazy żelaziste zawierają znaczniejsze ilości CaO i A1203, stanowiąc ciągły szereg roztworów stałych, wyznaczony w układzie C-A-F przez prostą przebiegającą od C2F do hipotetycznego (nieistniejącego) związku C2A 1149]. Seria tych roztworów rozpoczyna się od C2F i biegnie prostoliniowo przez punkty odpowiadające stosunkom stechiometrycznym C„AF2, C4AF, CBA2F, dochodząc prawdopodobnie nawet do C8A,F, gdzie urywa się przed osiągnięciem punktu odwzorowującego skład nieistniejącego związku C2A (program egzamin ustny).

Faza ferrytowa

Tak więc zamiast klasycznego C4AF obecnie operuje się pojęciem fazy ferrytowej, czyli omówionej wyżej serii roztworów stałych. Z żelazistych partii stopu w określonych warunkach może wykrystalizować faza ferrytowa o składzie zbliżonym do któregoś z wyliczonych wyżej członów serii (opinie o programie).
Z powyższego wynika, że przy niepełnej krystalizacji omówiona wyżej faza ferrytowa nie zawiera całej ilości tlenku żelazowego zawartego w pierwotnym stopie. Znaczna ilość Fe2Os znajduje się także w zestalonym izotropowym szkle żelazistym, z którego faza ferrytowa częściowo wykrystalizowała w czasie stygnięcia.

Warunkiem występowania w klinkierze faz glinianowych jest nadmiar tlenku glinu w stosunku do tej ilości Al2Os, która zużyta została na utworzenie faz żelazistych. W czasie chłodzenia ze znacznej części stopu wydzielają się kryształy glinianu C„A, który w swej sieci przestrzennej może obok żelaza zawierać do 2,52 MgO oraz potasowce.
Zawartość potasowców w glinianach doprowadziła do przypuszczeń, że istnieją określone fazy KC8AS i NC8A3. Ostatnio wiadomo jednak, że można mówić tylko o stałym roztworze K20 i Na20 w sieci przestrzennej C3A (segregator aktów prawnych).

Praktyka przemysłowa przynosi wiele dowodów na to, że warunki studzenia klinkieru mają duży wpływ na techniczne właściwości cementu. Przedstawiony w poprzednich podrozdziałach skrótowo ogólny obraz fazowej budowy klinkieru ułatwia poznanie przyczyn tego wpływu. Tak na przykład szybkie studzenie daje klinkier o większej ilości fazy szklistej, która w znacznej mierze utworzona jest z tlenku glinu.

Okoliczność ta poważnie zmniejsza zawartość w klinkierze glinianu trójwapniowego C3A. Także ilość peryklazu MgO jest wówczas wyraźnie mniejsza. W dalszych rozdziałach zamieszczone będą informacje dotyczące ujemnego wpływu tych związków na jakość cementu (promocja 3 w 1).