Główna rozpadlina Wielkich Rowów

Od tego miejsca Wielkie Rowy rozdzielają się. Gałąź zachodnia zawiera Jezioro Mobutu (dawniej Jezioro Alberta) i Jezioro Edwarda. Ponieważ leżą one na większej wysokości, więc i deszczu jest tu więcej, co umożliwia bujniejszą wegetację lasów deszczowych. Gałąź ta skręca następnie na południe, lecz jest niezbyt wyraźna aż do miejsca, gdzie dociera do niezmiernie wydłużonego Jeziora Tanganika (program uprawnienia budowlane na komputer).

Główna rozpadlina Wielkich Rowów, ich wschodnia gałąź, zwana jest też Rowem Gregoryego - od nazwiska dziewiętnastowiecznego fizjografa i geologa Johna Gregoryego (1864-1932). Przebiega na zachód od Nairobi, biegnie wzdłuż gór Aberdare i wzgórz Ngong, będących widownią zaciętych walk prowadzonych W porze suchej blask jej białej, pofałdowanej powierzchni jest wręcz oślepiający. Po deszczach w jeziorach pojawia się cieniutka warstwa wody, spod której wystają bloki sody wyglądające jak dryfujące po wielkim morzu tratwy. W tych alkalicznych wodach żyć mogą jedynie zielone algi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obie gałęzie Wielkich Rowów Afrykańskich zbiegają się u północnego brzegu Jeziora Malawi (dawniej Niasa), które zajmuje odcinek doliny długości 580 kilometrów. Zanim się jednak połączą, okrążają największy śródlądowy akwen Afryki - Jezioro Wiktorii. Misko- waty basen o powierzchni około 69500 kilometrów kwadratowych jest zarazem drugim pod względem wielkości słodkowodnym jeziorem na świecie. Na południe od Jeziora Malawi Rowy otwierają się na pofalowaną Równinę Zomba i kończą się gdzieś w mokradłach dolnego biegu rzeki Zambezi w Mozambiku (uprawnienia budowlane).

Rowy tektoniczne leżą ponad plamami gorąca, czyli wypływającą z głębi Ziemi magmą, są więc zwykle - aczkolwiek nie zawsze - rejonami o podwyższonej aktywności wulkanicznej. Przykładem tej reguły są Wielkie Rowy Afrykańskie. W rejonie wschodniej Afryki znajduje się kilka potężnych wulkanów. W Tanzanii zapadnięta środkowa część wygasłego obecnie wulkanu Ngorongoro tworzy rezerwat dzikich zwierząt, odizolowany ekologicznie od otaczających ją trawiastych równin (program egzamin ustny).

Rozwój Morza Czerwonego

W istocie jest jednak zalążkiem ogromnego akwenu, który rośnie kosztem dzisiejszych oceanów i w przyszłości będzie rywalizować z Atlantykiem. Nawet z bliska to w istocie tajemnicze morze wygląda niepozornie. Jego wschodnie wybrzeża zostały trafnie nazwane „Pustą Ćwiartką" Półwyspu Arabskiego, na zachodnich zaś, w Egipcie i Sudanie, znajduje się rzadko zaludniona Pustynia Arabska oraz Pustynia Nubijska. Morze Czerwone jest szlakiem żeglownym długości 2000 i szerokości 260 kilometrów. Pomimo tego jest tu niewiele portów, a na otaczającym je lądzie gęstość zaludnienia należy do najniższych na świecie. Szczerze mówiąc to, co jest najbardziej interesujące w Morzu Czerwonym, znajduje się pod jego powierzchnią (opinie o programie).

Około 23 miliony lat temu morze to zaczęło się tworzyć jako część rowu czy rozpadliny w skorupie Ziemi, rozciągając się od Turcji poprzez wschodnią Afrykę aż do Mozambiku. W szczelinie rozdzielającej dwie wielkie płyty kontynentalne - Afrykańską i Arabską - skorupa zapadła się. Stopniowo, w ciągu wielu tysiącleci, do powstałej w ten sposób doliny napływała woda morska (segregator aktów prawnych).

Rozwój Morza Czerwonego jest stale trwającym procesem. Jego brzegi, o niemal prostoliniowych zarysach, oddalają się od siebie z prędkością 1 centymetra rocznie: w najszerszym miejscu rozsunęły się już na odległość 320 kilometrów.

Topografię regionu Morza Czerwonego w znacznej mierze kształtuje plama gorąca w płaszczu Ziemi, leżąca pod jego dnem. Przede wszystkim okalające je kruche płyty kontynentalne nachylone są nie w kierunku wody, lecz ku lądowi. Powoduje to dwa ważne skutki. Po pierwsze - nie ma dużych rzek, które uchodziłyby do Morza Czerwonego lub Zatoki Adeńskiej. Po wtóre, uniesienie arabskich gór Jabal Al-Hijaz do wysokości 1800 metrów nad poziom morza umożliwia temu rejonowi odzyskiwanie niewielkiej ilości wilgoci z wiejących od Azji pasatów, które zwykle niosą bardzo niewiele deszczu. Dzięki słodkiej wodzie może istnieć na Półwyspie Arabskim niezbyt rozwinięte rolnictwo, choć skądinąd rejon ten słynie ze swej jałowości (promocja 3 w 1).