Trwałość izolacji

Trwałość izolacji typu ciężkiego zależy w dużym stopniu od trwałości tektury bądź tkaniny w papach (program na komputer). Te ostatnie według doświadczeń zachowują większą trwałość, gdy woda opadowa odpływa swobodnie z powierzchni, a nie gromadzi się jako stale stojąca. Szczególnie niszczący wpływ wywiera wilgotna ziemia roślinna, jeżeli przykrywa taras, jak również rozwijające się w niej rośliny. Organiczne wkładki papowe podległe takim wpływom stopniowo gniją wskutek działania grzybów i mikroorganizmów a przez to izolacja traci swój szkielet wzmacniający i niszczeje.
Przed wojną stosowano niekiedy do tarasów papę ołowianą (blachę ołowianą o grubości ^ 0,25 mm sklejoną lepikiem między dwiema papami asfaltowymi), jak również blachę ołowianą o grubości 2-3 mm (program na telefon). Na ogół izolacje tego rodzaju nie okazały się praktyczne przeważnie wskutek wadliwych połączeń arkuszy, a niekiedy z powodu szkodliwych reakcji elektrochemicznych, jakie powstawały, gdy ołów dotykał do innych części metalowych lub do mokrego betonu. Były również wypadki zniszczenia powłok ołowianych od pioruna.

Również nie przyjęły się w Polsce izolacje wodoszczelne tarasów z asfaltu lanego, mimo że zachowują się one doskonale na zachodzie Europy (łagodniejszy klimat).
Obecnie jako materiał izolacyjny do warstw wodoszczelnych tarasów znajduje zastosowanie papa na osnowie z włóknem szklanym. Zastosowanie do pap wkładek z przędzy szklanej pozwala na uzyskiwanie pap o lepszych własnościach niż papy z wkładką tekturową lub z tkaniny jutowej (program egzamin ustny).

Papy te nadają się do izolacji cięższych typów, a zwłaszcza tam gdzie wymagana jest większa wytrzymałość mechaniczna warstwy wodoszczelnej. Produkcja papy na osnowie z włóknem szklanym polega na obustronnym nałożeniu na osnowę mas powłokowych z wypełniaczami mineralnymi i posypaniem mielonym talkiem lub łupkiem serecytowym. Przyczepność masy asfaltowej do osnowy szklanej uzyskuje się przez powleczenie osnowy odpowiednią żywicą syntetyczną, która spełnia jednocześnie rolę lepiszcza wiążącego włókno szklane.
W ZSRR produkuje się doskonałe materiały do izolacji wodoszczelnej tarasów, a mianowicie hydroizol i borulin.

Hydroizol utworzony jest z tektury azbestowej (65-=-75% włókien azbestu, 35-b25°/o włókien celulozy) nasyconej masą asfaltową. Odporność jego na gnicie jest znaczna.
Borulin produkuje się z mieszaniny asfaltów ponaftowych i włókien azbestowych, które po przepuszczeniu przez walce uzyskują kształt pasów żądanej grubości (od 1,5 do 15 mm). Borulin odróżnia się od pap i hy- droizolu brakiem wkładki wzmacniającej (tektury, tkaniny lub filcu).
Borulin wyróżnia się odpornością na działanie wody, na gnicie i na ogień. Nasiąkliwość borulinu przy pełnym zanurzeniu w wodzie na przeciąg 10 dni wynosi nie więcej niż l°/o, tj. do 30 razy mniej niż papy niepowlekanej 10 razy mniej niż hydroizolu. Temperatura mięknienia według metody pierścienia i kuli wynosi 150°C (opinie o programie).

Najlepsze wyniki

Przy temperaturze -f80°C borulin mięknie, lecz nie spełza z podłoża. Przy temperaturze +7°C borulin staje się kruchy i nie wytrzymuje zginania pod kątem prostym. Dodając oleje z niską temperaturą mięknienia można uzyskać odmianę tzw. uplastycznionego borulinu o temperaturze łamliwości — 10°C. Jakkolwiek zarówno hydroizol jak i borulin są znacznie bardziej odporne na gnicie od zwykłych pap lub tkanin asfaltowych, to jednak ich odporność nie jest zupełna (segregator aktów prawnych). W przypadkach stosowania tych materiałów w zetknięciu z ziemią roślinną lub w innych niekorzystnych warunkach, konieczne jest uodpornienie masy bitumicznej przez dodanie środków antyseptycznych (według zaleceń laboratoriów badawczych). Ostatnio zastosowano do izolacji wodoszczelnej prócz wymienionych materiałów nienamakalny wodoodporny (tzw. hydrofobowy) proszek. Proszek taki można otrzymać z piasku lub pyłu wapiennego, a nawet kwarcowego przemytego (aktywowanego) wodą wapienną po powleczeniu ziarn bardzo cienką błonką roztworu asfaltu z olejem (35% asfaltu i 65% zielonego oleju). Ciężar potrzebnego roztworu stanowi 0,6-^6% w stosunku do użytego piasku lub pyłu i jest zależny od rodzaju materiału: np. przy użyciu mielonego piasku gliniastego roztwór stanowi 2-f-3%, a przy zastosowaniu mielonych wapieni 5-^6%. Najlepsze wyniki otrzymano przy zastosowaniu popiołów lotnych, które stanowią uciążliwy odpad powstający przy spalaniu pyłu węglowego (promocja 3 w 1). Wytwarzanie polega na mieszaniu w temperaturze około 180°C pyłów dymnicowych z małą domieszką mazutu parafinowego w zwykłym kotle mie- szalniczym stosowanym przy robotach drogowych.