Trylinka

Trylinka może być ułożona szczelnie lub luźno. Przestrzenie między trylinkami ułożonym: luźno wypełnia się grubym tłuczniem kamiennym; zapewnia to lepsze warunki odpływu wody z korpusu zapory. Na niewielkich zbiornikach, gdzie występują stosunkowo szybkie i znaczne wahania wody, stosuje się też elementy zbliżone do trylinek, zwane pustobetami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pustobet mający kształt sześciokąta lub ośmiokąta jest podobny do trylinki, lecz ma większe rozmiary i otwór w środku. Pustobety układa się pasmowo, a puste przestrzenie między nimi i otwory wypełnia się grubym tłuczniem kamiennym. Bardziej skuteczne od poprzednich jest umocnienie ażurowe z ram nośnych i bruku kamiennego ułożonego na podsypce lub narzucie kamiennym na skarpie wewnątrz ram. Ramy są prefabrykatami żelbetowymi. W przypadku dużych zbiorników, gdzie powstają fale znacznych rozmiarów, lecz za to wahania wody są niewielkie, może się okazać celowa okładzina przepuszczalna z płyt betonowych lub żelbetowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Płyty betonowe mają grubość 20-50 cm przy długości 1,00-2,50 m. Płyty żelbetowe mogą mieć nieco większe rozmiary, sięgające nawet 3-4 m. Współcześnie wyczuwa się tendencję do zmniejszenia grubości i powiększenia ich powierzchni. Okładzina z płyt betonowych lub żelbetowych może być monolityczna lub prefabrykowana. Płyty układa się pasmami równoległymi do korony zapory.

Między płytami nie wykonuje się uszczelnień, dbając jedynie o to, by przy betonowaniu nie nastąpiło związanie sąsiednich płyt. Płyty żelbetowe zbrojone są dwukierunkowo w ilości 0,34-0,5°/o przekroju płyty dla każdego kierunku.
Płyty betonowe na zaporze Goczałkowice mają wymiary 1,50X1,00X0,30 m (uprawnienia budowlane).
Wodoszczelne okładziny betonowe. Okładzina skarpy odwodnej zapory - stanowiąca równocześnie jej uszczelnienie - jest bardzo ekonomiczna i na ogól chętnie stosowana w budowie zapór ziemnych. Wykonanie takiej okładziny z betonu stwarza jednak wiele kłopotów, gdyż powinna ona mieć szereg cech trudnych do osiągnięcia na budowie. Powinna być wodoszczelna, odporna na działanie fal i na osiadanie korpusu zapory, niewrażliwa na działanie zmiennych warunków atmosferycznych, a w szczególności zmian temperatury (program egzamin ustny).

Grubości płyt

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że najlepiej może spełniać powyższe wymagania okładzina składająca się z dwóch warstw płyt betonowych, dolnej ciągłej bez szczelin dylatacyjnych i górnej - z płyt o ograniczonych rozmiarach. Obydwie warstwy są od siebie odizolowane cienką powłoką asfaltu pozwalającą na nieznaczne przemieszczanie się górnych płyt po dolnych, a jednocześnie tworzącą wodoszczelną izolację (opinie o programie). Grubości płyt wynoszą: dolnej warstwy 8-15 cm, górnej 20-40 cm, zależnie od ciśnienia hydrostatycznego.

Uszczelnienie występuje tu przez docisk płyt wywołany parciem wody działającym prostopadle do powierzchni skarpy. Ten rodzaj okładziny wodoszczelnej nie przyjął się jednak na szerszą skalę w budownictwie zapór ziemnych, gdyż jest dość kosztowny i niezbyt trwały. Jak wykazuje doświadczenie, nawet przy solidnie wykonanym podłożu górne płyty pękają.
Dlatego też szersze zastosowanie znalazły pojedyncze wodoszczelne okładziny betonowe, najczęściej żelbetowe, z betonu układanego bezpośrednio na skarpie w postaci płyt oddzielonych od siebie dylatacjami wodoszczelnymi (segregator aktów prawnych).

Tego rodzaju okładziny okazały się trwałe, elastyczne i mało przepuszczalne, ponadto dobrze znoszą osiadanie korpusu zapory, są mało wrażliwe na skurcz betonu oraz zmiany temperatury i obciążenia.
Płyty monolityczne mają zwykle zmienną grubość powiększającą się stopniowo ku dołowi.

Jako zasadę przyjmuje się, że minimalna grubość płyty wynosi 15 cm, a przyrost grubości stanowi 0,5-0,6’tVo głębokości. Płyty swymi wymiarami zbliżone są do kwadratów i mają powierzchnię 20-200 m2. Z reguły są zbrojone dwukierunkowo w ilości 0,3-H),5% przekroju płyty dla każdego kierunku (promocja 3 w 1).