Uchwyty stalowe

Badania przeprowadzono w ten sposób, że ciśnienie zwiększano skokami i utrzymano je w ciągu 24, 48 i 72 godz. Próbki nr 1, 2 i 3 badano w uchwytach stalowych uniemożliwiających rozsunięcie się szczelin dylatacyjnych, a więc eliminując naprężenia rozciągające w płycie z PCW. Próbki nr 4 i 5 o dłuższych wkładkach badano bez uchwytów, stwarzając w ten sposób stan, w którym płytka z PCW prócz działania ciśnienia wody jest poddana siłom wyciągającym ją z betonu. Wyniki poszczególnych stadiów badań przedstawiamy poniżej (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wszystkie próbki były suche. Wszystkie wzajemne połączenia obu bloków betonu na obwodzie dylatacji były wszędzie nienaruszone.

Wszystkie próbki były suche. Wzdłuż dylatacji próbek w uchwytach pojawiła się ciągła rysa ok. 0,5 cm. Siły rozciągające przejęły uchwyty stalowe. W próbce nr 4 zaraz po zwiększeniu ciśnienia szczelina dylatacyjna zwiększyła się i wynosiła 10 mm, w próbce nr 5 po zwiększeniu ciśnienia szczelina rozwarła się o 1 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
2 at w ciągu dalszych 24 godz. Wszystkie próbki były suche. Próbki w uchwytach - pęknięcie w szczelinie dylatacyjnej do końca badań bez zmian. Próbki swobodne - zaobserwowane rozwarcie szczeliny w próbce nr 4 - 11 mm i w próbce nr 5 - 1 mm.

Wszystkie próbki były suche. Rozwarcie szczelin dylatacyjnych próbek swobodnych wynosiło w próbce nr 4 - 20 mm (zaraz po zwiększeniu ciśnienia) i 22 mm (po 2 godz.). Po oczyszczeniu szczeliny dylatacyjnej z płyty pilśniowej widać było wyraźnie wybrzuszenie się płyty z PCW wynoszące ok 3 mm. Po 4 godz. przy ciśnieniu 3 at woda przebiła płytę z PCW w miejscu spoiny. Przecieku przez beton nie stwierdzono (uprawnienia budowlane). Próbkę nr 4 z badań wyłączono. W próbce nr 5 rozwarcie szczeliny dylatacyjnej po zwiększeniu ciśnienia wynosiło 2 mm i nie zwiększało się.
Wszystkie próbki były suche. W próbce nr 5 rozwarcie w szczelinie dylatacyjnej pozostało bez zmian i wynosiło 2 mm.
W próbce nr 1 zaobserwowano przeciek wody w czołowej powierzchni po stronie rurki doprowadzającej wodę, co świadczyło o tym, że beton okazał się przy tym ciśnieniu nieszczelny, a więc walec z PCW nie miał wpływu na wodoszczelność.

Rozwarcie szczeliny

Reszta próbek była sucha. W próbce nr 5 nastąpiło rozwarcie szczeliny dylatacyjnej wynoszące 3 mm; po 1 godz. wzrosło ono do 4 mm (program egzamin ustny).
W próbce nr 1 oprócz omawianego przecieku (przy 4 at) powstało dodatkowe zawilgocenie przy rurce. W próbce nr 2 ukazała się wilgotna plama w czołowej powierzchni (po stronie, gdzie nie ma rurki) oraz na powierzchni bocznej począwszy od tego końca do 1/i długości próbki.

Po 3 godzinach zawilgocenie wzrastało i próbka pękła wzdłuż tworzącej walca (opinie o programie).
Próbka nr 3 była sucha. Rozwarcie szczeliny wynosiło 8 mm i po 3 godzinach zwiększyło się do 10 mm.
W próbce nr 1 zauważono, że po zwiększeniu ciśnienia silny strumień wody przebijał się przez dotychczasowe miejsce przecieku. W próbce powstały rysy podłużne. W próbce nr 3 po zwiększeniu ciśnienia tryskał silny strumień wody z miejsca dotychczasowego przecieku. W próbce powstały rysy podłużne. Próbka nr 5 była sucha. Rozwarcie szczeliny dylatacyjnej wynosiło 16 mm (segregator aktów prawnych).

Próbka nr 5 była sucha. Rozwarcie szczeliny dylatacyjnej wynosiło 20 mm i wybrzuszenie płyty z PCW wynosiło ok. 3 mm. Dodatkowo zbadano próbkę nr 5 przez 72 godz. pod ciśnieniem 10 at. Próbka nie wykazała przecieków. Otrzymane wyniki z próbką nr 5 warto jeszcze porównać z wynikami badań przyczepności betonu do płyt z PCW. Ciśnienie 15 at panujące między walcami betonowymi próbki nr 5 w obrębie walca z PCW wywołało rozciąganie tego walca w kierunku jego osi. Naprężenie rozciągające wynosiło ok. 0,1 kG/mm2, a rozwarstwiające ok. 0,18 kG/cm2, przyczepność betonu do igelitu nie została jednak naruszona (promocja 3 w 1).