Uformowane wałki z kitu

Masę przeznaczoną do użycia w stanie płynnym roztapia się w niewielkim kotle stale mieszając, aż do zupełnej płynności, po czym wlewa się ją w stanie rozgrzanym w szczeliny cienkim strumieniem. Szczeliny głębsze niż 12 cm zalewa się najpierw do połowy głębokości, a następnie (bezpośrednio po pierwszym zalewie) wypełnia całkowicie z niewielkim nadmiarem. Przy zalęwaniu należy przestrzegać czystości i unikać przelewania masy przez brzegi szczeliny, tj. tworzenia się tzw. fartuszków (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeżeli zachodzi potrzeba uzupełnienia zalewu, należy uszkodzoną lub skruszałą masę zalewową usunąć za pomocą przecinaków, a pozostałą w szczelinie masę przed następnym zalewem podgrzać np. lampką lutowniczą. Przy zapełnianiu szczelin w warstwach o pochyleniu 20° lub większym nie jest wskazane stosować masę płynną ze względu na możliwość jej ściekania. Masa powinna mieć taką konsystencję, aby można ją było ubijać lub ugniatać (np. masa z asfaltu i drobno zmielonego korka lub też kity z asfaltu i materiałów włóknistych) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do uszczelniania złączy ścian zewnętrznych budynków z elementów prefabrykowanych wielkowymiarowych stosowane są kity produkcji krajowej: Polkit i Olkit; mogą one być stosowane w przypadkach, w których zachodzi potrzeba uszczelnienia złącza lub szczeliny materiałem trwale plastycznym, podatnym na odkształcenia występujące w spoinie. Materiał tych kitów wykazuje dobrą odporność na starzenie (uprawnienia budowlane). Podłoże przeznaczone do uszczelnienia powinno być suche, czyste, nie pylące. Jeżeli szczelina ma głębokość większą niż wymagana do wypełnienia kitem, wgłębną jej część należy wypełnić innym materiałem (sznurem konopnym asfaltowanym, gumą itp.). Polkitem spoinuje się ręcznie. Uformowane wałki z kitu wpycha się do spoin.

Wypełnienie spoin Olkitem wykonuje się ręcznie lub pistoletem do spoinowania. Również kitem elastycznym jest Tiokit o takim samym zakresie zastosowania, jak kity Olkit lub Polkit. Tiokit układa się na zagruntowanym podłożu środkiem gruntującym dostarczanym przez producenta kitu (program egzamin ustny).

Uszczelnianie szczelin dylatacyjnych

Uszczelnianie szczelin dylatacyjnych taśmami z tworzyw sztucznych. Taśmy z tworzyw sztucznych do uszczelniania szczelin dylatacyjnych konstrukcji wodoszczelnych znajdują coraz szersze zastosowanie w takich budowlach, jak ściany i dna zbiorników, baseny, rurociągi pracujące pod ciśnieniem wewnętrznym wody, tunele itp.

Jak wykazały badania taśm Sika-Fugenband firmy K. Winkler Co. przeprowadzone w Instytucie Badawczym Materiałów w Zurichu w roku 1956, taśmy te znacznie przewyższają używane do tych samych celów wkładki z blachy miedzianej (opinie o programie). Wkładki metalowe sprawiają wiele trudności ze względu na sztywność w miejscach, w których zbiega się kilka szczelin, lub w przejściach z jednej płaszczyzny w drugą. Ulegają one łatwo uszkodzeniom, zwłaszcza gdy zdylatowane elementy konstrukcji wykazują znaczne wzajemne przesunięcia zarówno podłużne, jak i poprzeczne. Nawet niewielkie obluzowanie blachy w betonie staje się przyczyną nieszczelności szczeliny dylatacyjnej, ponieważ woda przedostaje się na drugą stronę konstrukcji pomiędzy betonem a blachą. Wszystkich tych wad nie mają taśmy z tworzyw sztucznych.

Dzięki żeberkom na powierzchni taśmy uzyskuje się nie tylko lepsze jej zakotwienie w betonie, ale również większą długość drogi, jaką przebywa woda w miejscu styku taśmy z betonem. Wskutek uformowania środkowego odcinka taśmy w kształcie odwróconej litery U lub O oraz znacznej wydłużalności i sprężystości materiału taśma może ulegać znacznym odkształceniom przy równoczesnym przenoszeniu dość dużych naprężeń, które nie powodują nieszczelności szczeliny (segregator aktów prawnych).

Założenie takich taśm jest wskazane w miejscach, gdzie istnieje różnica w czasie przy betonowaniu poszczególnych segmentów konstrukcji (w zasadzie stanowiących nieprzerwaną ciągłość konstrukcyjną). Do tego celu mogą być stosowane też taśmy bez żeberek lub taśmy specjalne profilowane szerokości ok. 12 cm [4]. Zabetonowuje się je mniej więcej w środku grubości ściany lub dna w obrębie szczeliny roboczej; połowa szerokości paska powinna być zabetonowana w segmencie betonowanym w pierwszej kolejności, a druga w segmencie betonowanym w okresie późniejszym (promocja 3 w 1).