Rola wapna

W polskiej recepturze produkcji tworzywa strużkobetonowego przewidziane jest wapno hydratyzowane.
Rola wapna polega z jednej strony na zobojętnieniu kwaśnego odczynu mineralizatora, a z drugiej podwyższa skuteczność mineralizacji. Dalszą korzystną stroną stosowania dodatku wapna jest lepsze uplastycznienie mieszaniny. Jako spoiwo w produkcji strużkobetonu stosowany jest cement portlandzki (program uprawnienia budowlane na komputer).

W Polsce do produkcji strużkobetonu stosowany jest cement portlandzki marki 250 lub 350, za granicą zaś stosowany jest cement wyższych marek, przeważnie 400.
Z ogólnych cech charakteryzujących tworzywo strużkobetonowe na podkreślenie zasługuje łatwość obróbki przy zastosowaniu normalnych narzędzi. Daje się ono łatwo nacinać, piłować, umożliwia wykonywanie bruzd, a wbijane gwoździe dobrze trzymają się i nie powodują kruszenia ani rozsadzania tworzywa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Porowata struktura wewnętrzna zapewnia dobre właściwości izolacji cieplnej i dźwiękowej, a szorstka faktura zewnętrzna elementów - dobrą przyczepność wszelkiego rodzaju wypraw.
Po całkowitym stwardnieniu spoiwa cementowego strużkobeton wykazuje dobrą odporność na działanie niskich temperatur.
Pod wpływem działania wysokich temperatur tworzywo nie pionie, ani nie podtrzymuje ognia; ulega zwęgleniu jedynie powierzchniowa warstwa strużkobetonu, która działa hamująco na przenikanie temperatury w głąb tworzywa. Wzrost temperatury nie wpływa ujemnie na elementy strużkobetonowe (nie odkształcają się) (uprawnienia budowlane).

Przykładowo można podać, że pod wpływem działania płomienia gazowego ulega zwęgleniu jedynie 4-P7-milimetrowa warstwa tworzywa.
Strużkobeton jest odporny na działanie grzybów i szkodników niszczących drewno (program egzamin ustny).
Wielkość skurczu tworzywa strużkobetonowego dochodzi do 6% od chwili uformowania elementów do czasu pełnej dojrzałości strużkobetonu i proces skurczu zanika całkowicie po upływie 72-1-90 dni. Wtórne odkształcenia (liniowe) pod wpływem nasiąkania wodą i przesychania osiągają wielkość 3,5-3% i stabilizują się całkowicie po upływie 3-5 dni. Cecha ta dyktuje konieczność stosowania elementów strużkobetonowych dopiero po odpowiednio długim ich sezonowaniu.

Ciężar objętościowy strużkobetonu

Przyczepność strużkobetonu do zbrojenia jest mała i waha się w granicach 0,70-1,4 kG/cm2 (opinie o programie). Z tej przyczyny nie można strużkobetonu bezpośrednio zbroić. W przypadkach projektowania elementów o większych rozpiętościach, np. dyli stropowych, należy w strefie rozciąganej umieszczać zbrojenie w kanałach zalewanych betonem zwykłym.

Należy podkreślić, że tworzywo strużkobetonowe wskutek zawartości środków mineralizujących oddziaływuję w pewnym stopniu korodująco na stal zbrojeniową.
Normalna wilgotność strużkobetonu waha się w granicach 6-10%m. Większa wilgotność obniża wytrzymałość, a pod wpływem 24-godzinnego moczenia w wodzie wytrzymałość spada o ok. 30%.
Porowata struktura strużkobetonu powoduje, że jest on bardzo wodożądny (segregator aktów prawnych). Nasiąkliwość pod wpływem moczenia w wodzie osiąga wartość 55-60%, a higroskopijność w atmosferze 90-950% względnej wilgotności dochodzi do 15-27%.
Przy dużej łatwości pochłaniania wilgoci strużkobeton równie łatwo oddaje wilgoć nabytą, osiągając szybko wilgotność ustabilizowaną.

Ciężar objętościowy strużkobetonu jest uzależniony od ilościowego stosunku składników oraz od stopnia zagęszczenia mieszaniny. Produkowany w kraju strużkobeton ma ciężar objętościowy. W tablicy podano również dla porównania ciężar objętościowy strużkobetonu Durisol produkowanego w Szwajcarii.

Produkowany w Związku Radzieckim strużkobeton Arbolit ma ciężar objętościowy (przy 15% wilgotności) 600-700 kG/m3, natomiast produkowany w CSRS strużkobeton Turanol wykazuje ciężar 500-700 kG/m3 (promocja 3 w 1). Według źródeł niemieckich ciężar objętościowy strużkobetonu może wahać się w granicach 500-1200 kG/m3 (w stanie przesuszonym w temperaturze 105°C).