Układ cement-woda

Dlatego wyniki licznych badań hydratacji, prowadzonych z dużym nadmiarem wody, nie mogą być w sposób bezpośredni stosowane do analizowania zjawisk zachodzących w zaczynie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przebieg hydratacji w nasyconej parze wodnej, przy ciśnieniu dochodzącym do 800 kPa, a więc w temperaturach rzędu 200°C, różni się znacznie od hydratacji w warunkach normalnych. Przebieg i wyniki hydratacji w parze nasyconej o wysokim ciśnieniu i przy odpowiadającej temu ciśnieniu temperaturze, czyli w warunkach hydrotermalnych (autoklawizacja), poświęcony będzie odrębny podrozdział.

Układ cement-woda twardnieje zmieniając się w ciało stałe zbudowane z produktów hydratacji wskutek tego, że rozpuszczalność wszystkich składników cementu (minerały klinkierowe, gips) jest większa od rozpuszczalności produktów hydratacji. Fakt ten uznany jest obecnie przez większość badaczy 1761, ale nie jest jeszcze w pełni uzgodniony pogląd na to, czy reakcje hydratacji przebiegają przez roztwór, czy też na drodze topochemicznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Złożoność wielofazowego układu, jakim jest cement, oraz stosunkowo nieduża i w miarę postępu hydratacji stale zmniejszająca się ilość wody są to przyczyny, które powodują że przy rozpatrywaniu przebiegu zjawisk hydratacji cementu należy uwzględniać obie wspomniane drogi: topochemiczną i przez roztwór. W przypadku hydratacji cementu nie można więc oczekiwać tak jednoznacznego obrazu, jak przy uwodnieniu gipsu budowlanego, czyli półwodnego siarczanu wapniowego, którego uwadnianie przebiega w decydującej mierze przez roztwór (uprawnienia budowlane).

Sprawa różnic rozpuszczalności materiału wiążącego i produktów jego hydratacji stanowi bardzo niepełną podstawę do analizowania mechanizmu hydratacji cementu. Aby określony materiał mógł być traktowany jako hydrauliczny materiał wiążący, musi składać się z elementów reagujących z wodą, produkty tych reakcji muszą być praktycznie nierozpuszczalne w wodzie, a ich cząstki muszą mieć postać i wymiary umożliwiające wzajemną kohezję, prowadzącą do utworzenia sztywnego i wytrzymałego mechanicznie, sztucznie utworzonego ciała stałego.

Krzemiany wapniowe

Krzemiany wapniowe spełniają te warunki, aczkolwiek - jak już wspomniano w podrozdziale poprzednim - /? - C2S reaguje z wodą znacznie wolniej niż C3S. Fazy zawierające A1203 i Fe2Os, a więc C3A i faza ferrytowa, reagują z wodą bardzo szybko i produkty ich hydratacji są mało w wodzie rozpuszczalne, ale postać tych produktów nie warunkuje dobrych wytrzymałości, szczególnie w późniejszych okresach twardnienia (program egzamin ustny).

Topochemiczne powstawanie uwodnionych krzemianów wapniowych jest potwierdzone przez licznych badaczy [121], którzy stwierdzają wyrastanie C—S—H bezpośrednio na ziarnach alitu i belitu. Większa reaktywność alitu w stosunku do wody powoduje, że minerał ten daje więcej C-S-H ulokowanego wewnątrz granic pierwotnie istniejącego bezwodnego ziarna alitu, aniżeli na zewnątrz tych granic, czyli na jego powierzchni pierwotnej (opinie o programie).
Hydratacja faz klinkierowych zawierających A1203 i Fe203, a więc hydratacja C3A i fazy ferrytowej przebiega głównie przez roztwór.

Opinię taką m.in. wypowiada Okorokow, natomiast Ratinow i Szykin [120] idą dalej i sądzą, że w procesie hydratacji cementu zjawiskom topoche- micznym nie można przypisywać większej roli (segregator aktów prawnych).
Produkty hydratacji, ze względu na bardzo małe koloidalne wymiary poszczególnych składników, mają wszelkie cechy i właściwości fizyczne żelu. Ziarna C-S-H są wykrystalizowane w sposób niedoskonały i niepełny, a w ich nie uporządkowanej sieci przestrzennej można dopatrzyć się analogii do struktury tobermorytu. Morfologicznie można wśród nich wyróżnić postaci włókniste i płytkowe bądź foliowe, przy czym morfologia tych produktów uzależniona jest od charakterystycznego dla każdej odmiany molowego stosunku CaO : Si02. Postać płytkową i foliową wykazują na ogół te partie C-S-H, których molowy stosunek CaO : Si02 (promocja 3 w 1).

Formę włókien i igieł przybiera C-S-H(II) o stosunku molowym CaO : Si02 > 1,4. W zhydratyzowa- nym cemencie występuje głównie włóknista postać C-S-H przy czym wszystko wskazuje na to, że włókna te stanowią rurki, niejednokrotnie rozgałęzione i często mające zfilcowaną zewnętrzną powierzchnię, co przyczynia się do ich wzajemnej adhezji.