Układ graficzny

Oprócz prostoliniowego układu graficznego, stosowanego przy sporządzaniu harmonogramów, używa się również układu o osiach współrzędnych. Harmonogramy o osiach współrzędnych (zwane również „wysokościowymi”) stosuje się zazwyczaj gdy:
- budowle lub roboty składają się z niewielkiej liczby elementów konstrukcyjnych lub, gdy
- planowanie organizacji budowli lub robót odbywa się wstępnie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przykład harmonogramu w układzie współrzędnych w przypadku, gdy budowla składa się z niewielkiej liczby elementów konstrukcyjnych.

Na osi odciętych oznaczono czas, a na osi rzędnych ilości robót (działki). W tych warunkach każdy proces roboczy wyraża się linią pochyłą. Jeśli linia jest prosta, świadczy to o równomiernym przebiegu robót, jeśli łamana, o nierównomiernym. Przecięcie dwóch linii wskazuje na to, że jeden proces budowlany wyprzedza drugi, co z kolei świadczyłoby o popełnieniu błędu organizacyjnego.
Jeśli liczba procesów budowlanych, a więc i odpowiadających im przebiegów linii pochyłych (łamanych) na wykresie byłaby duża, taki harmonogram mógłby stać się zagmatwany i mało czytelny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Inny przykład wykorzystania układu współrzędnych przy sporządzaniu harmonogramów typu obrazkowego.

Ogólny harmonogram budowy na tle przekroju wznoszonego domu mieszkalnego, przy czym jako skalę czasu wykorzystano oś odciętych. Linie pochyłe na odpowiednich kondygnacjach i wysokościach powstały przez odrzutowanie na te kondygnacje linii przebiegu robót z ogólnego harmonogramu budowy. Wskazują one (w zasadzie) miejsce wykonania określonych robót w dowolnej chwili (uprawnienia budowlane).
Wykreślanie rzeczywistego przebiegu wykonania robót powinno być wykonywane systematycznie i ma na celu stałe studiowanie postępu robót i znajdowanie w samym ich przebiegu wyjścia z powstających przeszkód i trudności.

Kreska pozbawiona napisów

Kreski oznaczające czas rzeczywistego wykonania wykreśla się powyżej linii czasu projektowanego w odległości 3 mm od górnej linii ograniczającej. Kreski te wykonuje się w druku lub tuszem linią przerywaną w kolorze czarnym o grubości 1 mm, zaś w ołówku linią ciągłą (w dowolnym kolorze) (program egzamin ustny).
Przerwy w czasie rzeczywistego wykonania robót oznacza się w sposób, przy czym powody przerw powinny być oznaczone umówionymi symbolami, jak np. M - brak materiałów, N - brak narzędzi, R - brak robotników, U - uszkodzenia maszyny itd.

Bardzo ważne jest, poza samym przebiegiem rzeczywistego wykonania robót, zobrazowanie na wykresie przebiegu robót ilościowego wykonania robót. Istnieją w tym względzie liczne rozwiązania.
Spośród nich, wg autora, najprostszym rozwiązaniem, najbardziej nadającym się do celów budowlanych, a przede wszystkim najbardziej przejrzystym, jest zastosowanie metody Gantta z pewnymi zmianami, dostosowanymi do specyficznego układu ogólnego harmonogramu budowy (opinie o programie).
Jak wiadomo, jedną z zasad wykresu Gantta jest, że długość odcinka wyrażającego czas oznacza również ilość produkcji, która w tym czasie ma być wykonana. Ponieważ jednak ogólne ilości produkcji podane są w zestawieniu analitycznym (kolumna 4), nie potrzeba ich wpisywać w ostatniej kolumnie czasu, jak to czynił Gantt.

Jeśli przewiduje się w ogólnym harmonogramie budowy, że projektowany przebieg produkcji budowlanej w ramach poszczególnych rodzajów robót odbywać się yędzk równomiernie, nie czyni się żadnych znaków na kreskach oznaczających przebieg robót w czasie (segregator aktów prawnych).
Kreska pozbawiona jakichkolwiek napisów oznacza równomierny przebieg robót, podobnie jak przebieg wyrażony w % sumowanych.

W przypadku, gdy nie można poszczególnych robót realizować w sposób równomierny, tę nierównomierność należy wykazać przez wpisanie ponad projektowaną kreską czasu - przewidzianych, nierównomiernych przebiegów wykonania, uwidocznionych w sumowanych % ilości robót (promocja 3 w 1).