Układanie płyt

Układanie płyt odbywa się za pomocą żurawi samochodowych o nośności około 1,0 T (ciężar 1 płyty wynosi około 500 kG). Po ułożeniu płyt betonowych przystępuje się do wypełniania spoin. Spoiny w miejscach skrzyżowania zbroi się trzema prętami stalowymi o średnicy 8 mm albo dwoma prętami o średnicy 14 mm i 80 cm długości, samą zaś spoinę wypełnia się zaprawą cementowo-piaskową, zawierającą 400 kg cementu na m3 zaprawy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na skutek tego w spoinach tworzą się betonowe wkładki zbrojone na skrzyżowaniach. Wkładki te zapobiegają klawiszowaniu płyt betonowych w kierunku pionowym, przesuwaniu się w kierunku poprzecznym i podłużnym oraz przyczyniają się do współpracy przy przenoszeniu obciążenia, a tym samym do zmniejszania obciążenia jednostkowego podłoża.

Powleczenie bocznych ścian płyt bitumem ma na celu:
- niedopuszczenie do związania zaprawy, wypełniającej spoinę, z płytą,
- umożliwienie rozszerzenia się płyt betonowych pod wpływem wzrostu temperatury otoczenia,
- ułatwienie rozbierania nawierzchni w przypadkach naprawy lub przenoszenia jej na inne miejsca (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po stwardnieniu uformowanych w spoinach beleczek należy górną część spoiny na głębokości 4 cm wypełnić asfaltową masą zalewową w taki sposób, jak w monolitycznych nawierzchniach betonowych.
Opierając się na dotychczasowych doświadczeniach można stwierdzić, że tego rodzaju nawierzchnie w stosunku do monolitycznych nawierzchni betonowych wykazują analogiczne zalety i wady, jak i nawierzchnie z elementów wielkopłytowych (uprawnienia budowlane).

Nawierzchnię z prefabrykowanych płyt kamienno-betonowych małowymiarowych wykonuje się z płyt w kształcie kwadratu lub sześciokąta foremnego (tzw. trylinki) grubości 12 lub 15 cm. Układa się je na podłożu gruntowym lub na podłożu twardym. Produkcję płyt oraz warunki budowy określają normy PN-52/S-96020 oraz PN-58/S-96017.
Zależnie od rodzaju podłoża i charakteru nawierzchni spoiny między płytami wypełnia się:

a) zaprawą piaskowo-cementową,

b) bitumiczną masą zalewową,

c) piaskiem lub żwirkiem (program egzamin ustny).

Kostki betonowe

Zaletami nawierzchni kamienno-betonowej w porównaniu z nawierzchnią brukowaną lub nawierzchnią tłuczniową są większa gładkość, większa łatwość układania, bezpylność.
Ujemną stroną nawierzchni z płyt kamienno-betonowych jest jej duży koszt, ze względu na ręczną produkcję kostek.
Nawierzchnia z płyt kamienno-betonowych może być w sposób racjonalny stosowana w następujących przypadkach:
- przy budowie nowych dróg o znaczeniu lokalnym,
- na odcinkach dróg o znacznych pochyleniach podłużnych (do 7%),
- przy budowie dróg objazdowych,
- przy budowie dróg w zakładach przemysłowych,
- jako nawierzchnia typu przejściowego, np. na czas ustabilizowania sio podłoża gruntowego, na wysokich nasypach itp.,
- na ulicach i placach miejskich drugorzędnego znaczenia (opinie o programie).

Nawierzchnia z kostek prefabrykowanych betonowych obecnie nie jest już stosowana. Nawierzchnie te układa się z elementów produkowanych w wytwórniach wyrobów betonowych. Kostki betonowe swym kształtem i wymiarami są zbliżone do regularnych kostek kamiennych. W niektórych krajach mają kształt skomplikowany, zapewniający dobre wiązanie. Produkuje się je jako jedno- lub dwuwarstwowe z mas betonowych odpowiadających całkowicie masom używanym do budowy nawierzchni betonowej monolitycznej (segregator aktów prawnych).

Masę betonową zagęszcza się w formach metalowych przez ubijanie lub prasowanie pod ciśnieniem do 300 at n albo przez wibrowanie na stolach.
Nawierzchnię z kostek betonowych można układać bądź na podbudowie z istniejącej nawierzchni tłuczniowej lub brukowej, bądź na podbudowie z chudego betonu.

Nawierzchnie drogowe typu kostkowego lub bitumiczne układa się niejednokrotnie na podbudowie wykonanej na bazie spoiwa cementowego (promocja 3 w 1).