Układy grupy pierwszej

W skład konstrukcji poprzecznych wchodzą podpory, najczęściej słupowe, i oparte na nich dźwigary dachowe. Elementy te w większości przypadków są połączone ze sobą stężeniami podłużnymi, przez co tworzą jednocześnie konstrukcje podłużne.
W zależności od schematu statycznego poprzecznych konstrukcji nośnych, układy grupy pierwszej można podzielić na belkowo-słupowe, ramowe i rozporowe (program uprawnienia budowlane na komputer).
W układach belkowo-słupowych reakcje z dźwigarów dachowych przekazywane są na słupy, które jednocześnie przenoszą obciążenie poziome dzięki zamocowaniu w fundamencie.

Charakterystyczne dla układów ramowych jest to, że mogą one samodzielnie przekazywać bezpośrednio na fundamenty zarówno siły pionowe, jak i poziome Wielkości reakcji poziomych, jakie przy tym powstają, zależą od kształtu geometrycznego układu ramowego i sztywności poszczególnych prętów składowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Hale można klasyfikować według różnych kryteriów. Z punktu widzenia zabudowy hale dzieli się na zwarte i pawilonowe.
Ze względu na rozstaw slupów odróżnia się hale nawowe, salowe i komórkowe. Hale nawowe stanowią 80% wszystkich hal przemysłowych. Charakteryzują się różnym rozstawem słupów w dwu kierunkach, co tworzy nawy, a wynika z podłużnego rozmieszczenia stanowisk cyklu produkcyjnego, obsługiwanego najczęściej przez suwnice biegnące po torach opartych na slupach bocznych nawy (program egzamin ustny).
Hale salowe mają przekrycia oparte na słupach, rozmieszczonych w odstępach 30-100 m.

Są one budowane dla przemysłów wymagających dużych bez- słupowych pomieszczeń.
Hale komórkowe występują w przemyśle lekkim, wymagającym dobrego oświetlenia górnego (opinie o programie). Charakteryzują się one kwadratową siatką slupów, najczęściej o wymiarach 12X12 lub 18X18 m. Przy wyborze układu konstrukcyjnego i ustalaniu ważniejszych szczegółów konstrukcyjnych stosuje się kryteria: technologiczne, konstrukcyjne, warunków gruntowych, ekonomiczne, architektoniczne, wykonawstwa i oświetleniowe.

Przekrycie powłokowe

Z punktu widzenia wymagań technologicznych o wyborze układu konstrukcyjnego decydują następujące czynniki:
1) przebieg ciągów produkcyjnych i schemat transportu wewnętrznego; czynnik ten rzutuje przede wszystkim na wielkość siatki słupów,
2) wielkość maszyn i aparatury oraz urządzeń transportowych, jak również liczba suwnic i innych przenośników oraz wielkość zarezerwowanej przestrzeni na ewentualne umieszczenie dodatkowych urządzeń w przypadku modernizacji czy rozbudowy zakładu; czynniki te wywierają wpływ głównie na wysokość i rozpiętość naw hali,
3) zapewnienie dostatecznego dostępu światła dziennego do wnętrza hali w ilości niezbędnej dla danego rodzaju produkcji. Jeżeli światło boczne nie jest wystarczające, co może wystąpić w przypadku, gdy wysokość hali w porównaniu z jej rozpiętością jest stosunkowo nieduża, ustala się rodzaj i liczbę świetlików oraz ich położenie w stosunku do osi hali; czynnik ten nie występuje w halach o wyłącznym oświetleniu sztucznym (segregator aktów prawnych).

Podstawowym zagadnieniem konstrukcyjnym przy projektowaniu hal produkcyjnych i magazynowych jest, jak wyżej wspomniano, konstrukcja przekrycia. O wyborze systemu przekrycia w znacznej mierze decyduje jego rozpiętość. Przy dużych rozpiętościach, przekraczających 30 m, najwłaściwszą konstrukcją będzie sprężona kratownica łukowa lub przekrycie powłokowe. Przy rozpiętościach 12-30 m najczęściej stosuje się prefabrykowane dźwigary struno- lub kablobetonowe. Przy rozpiętościach 12-24 m stosuje się łukowe konstrukcje żelbetowe wykonywane na mokro przy użyciu deskowania przesuwnego, prefabrykowane przekrycia powłokowe o podwójnej krzywiźnie oraz prefabrykowane dźwigary struno- i kablobetonowe. Przy małych rozpiętościach nie przekraczających 12 m najodpowiedniejsze są prefabrykowane konstrukcje żelbetowe zwykłe.

W przypadkach, gdy w projektowanej hali lub w jej bliskim sąsiedztwie mają pracować obrabiarki, młoty mechaniczne i prasy powodujące działania dynamiczne w postaci wibracji i wstrząsów, jak również w przypadkach usytuowania budowli na terenach występowania szkód górniczych, stosowane są konstrukcje statycznie wyznaczalne. Na terenach szkód górniczych zdają też egzamin konstrukcje bardzo sztywne (promocja 3 w 1).