Ukształtowanie nawierzchni

Ukształtowanie nawierzchni w planie. Nawierzchnia betonowa w rzucie poziomym przedstawia powierzchnię ciągłą, której kształt uzależniony jest od kształtu osi trasy drogowej, tj. jej odcinków prostych, odcinków łuków kołowych oraz odcinków krzywych przejściowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze względu na to, że na równej nawierzchni betonowej istnieje możliwość rozwijania szybkości ruchu większych od wartości normatywnych, przy projektowaniu dróg betonowych należy dążyć do stosowania dużych ponadnormatywnych wartości promieni łuków. W jeszcze większym stopniu za zwiększeniem promieni łuków przemawiają trudności układania prowadnic w lukach o małych promieniach oraz trudności w przejeździe po nich ciężkich maszyn (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wobec tego przy nawierzchniach betonowych należy dążyć do stosowania promieni równych co najmniej 500 m, przy czym wskazane jest stosowanie długich odcinków prostych.

Odcinki krzywych przejściowych nie nastręczają trudności w wykonaniu nawierzchni, a podnoszą nie tylko użyteczność drogi, ale również jej walory estetyczne. Szczeliny nawierzchni. Z uwagi na warunki budowy, utrzymania, a także dogodność ruchu pojazdów mechanicznych najlepsza byłaby nawierzchnia betonowa monolityczna wykonana jednolicie bez jakichkolwiek przerw. Jednymi koniecznymi przerwami byłyby tzw. szczeliny robocze w miejscach przerw roboczych (uprawnienia budowlane). Jednakże na nawierzchniach wykonanych sposobem ciągłym bez podziału na płyty powstawałyby wzrastające z biegiem czasu znaczne ilości rys i pęknięć w różnych kierunkach i o kształtach nieprawidłowych. Przyczyną tych pęknięć są odkształcenia nawierzchni, przekraczające wytrzymałość betonu, wywołane wieloma czynnikami, jak normalny skurcz betonu, zmiany objętości betonu pod wpływem zmian nawilgocenia lub temperatury, tarcie między płytą nawierzchni a podłożem i ruchy samego podłoża.

Szczeliny dylatacyjne

Czynniki te mogą występować każdy z osobna lub niektóre z nich łącznie. O wielkości poszczególnych wpływów świadczą następujące czynniki (program egzamin ustny). Przyjmując, że współczynnik wydłużalności cieplnej betonu wynosi 0,00001 na 1°C i że interwał temperatur panujących w Polsce w najniekorzystniejszych przypadkach dochodzi do 100°C, otrzymujemy różnice w wymiarach liniowych płyt 1 mm na metr bieżący płyty betonowej. Na wielkość skurczu betonu mają wpływ takie czynniki, jak ilość stosowanej wody i cementu oraz rodzaj kruszywa (opinie o programie). Ogólnie można stwierdzić, że im więcej stosuje się do masy betonowej cementu i wody, tym skurcz twardniejącego betonu jest większy.

Należy liczyć się z tym, że skurcz przy nieodpowiednio zaprojektowanym i wykonanym betonie może dojść do 0,5 mm/m. W czasie nawilgocenia beton pęcznieje, przy czym wielkość pęcznienia w znacznym stopniu zależy od rodzaju użytego kruszywa i jego nasiąkliwości. Można przyjmować, iż pęcznienie betonu pod wpływem wilgotności dochodzi do 0,3 mm/m. Jeśli nawierzchni betonowej uniemożliwimy swobodne zmiany długości, mogące powstać pod wpływem wymienionych czynników, to. w betonie będą powstawać dodatkowe naprężenia, które mogą spowodować pęknięcia płyt. Aby przeciwdziałać ewentualnym pęknięciom nawierzchni betonowej, wykonuje się w niej szczeliny w odpowiednich odstępach. Ponieważ szczeliny w nawierzchni betonowej stanowią najsłabsze miejsca, należy dążyć do tego, aby odstęp między nimi był jak największy, lecz muszą to być odległości, zapewniające minimalną ilość pęknięć naturalnych (segregator aktów prawnych).

Teoretycznie nawierzchnie betonowe bez szczelin mogą być wykonywane tylko w wyjątkowych przypadkach i okolicznościach, np. gdy dzienne i roczne różnice temperatur są nieznaczne (tunele drogowe itp.). Klasyfikacja szczelin. Szczeliny nawierzchni betonowej zależnie od ich konstrukcji i zadania, jakie mają spełniać, oraz sposobu wykonania dzieli się na trzy rodzaje:
- szczeliny dylatacyjne,
- szczeliny kontrakcyjne (skurczowe),
- szczeliny stykowe (promocja 3 w 1).