Urządzenie mechaniczne uprawnienia budowlane

Urządzenie mechaniczne do przecinania strun, wyposażone w tarcze stalowe z obrzeżem karborundowym, porusza się po torze szynowym, przecinając struny z szybkością od 4,4 do 1,4 m/min, zależnie od liczby i średnicy cięgien sprężających. Długość maszyny wynosi 2,5 m, szerokość - 4,8 m, wysokość - 2,0 m, ciężar - 3,1 T (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przed przystąpieniem do cyklu produkcyjnego ustawia się na torze produkcyjnym trzpienie do nawijania strun, rozmieszczając je odpowiednio do typu elementu, średnicy strun i rozkładu zbrojenia sprężającego.

Po tym przygotowaniu toru produkcyjnego odbywa się właściwy cykl produkcyjny, który obejmuje następujące czynności:
a) nawijanie wydłużonych i naprężonych cięgien przez agregat zbrojący na zamocowane w torze trzpienie;
b) czyszczenie i smarowanie formujących części agregatu (ścianek bocznych, stempli itp.) mechanicznymi szczotkami i urządzeniem natryskowym agregatu formującego;
c) formowanie elementu za pomocą agregatu betonującego w następującej kolejności: opuszczanie bocznych form wibrujących, ułożenie mieszanki betonowej i jej rozścielenie, zagęszczenie mieszanki i uformowanie elementów przez wibroprasowanie płytą formującą i stemplami, rozformowanie utworzonych elementów przez podniesienie płyty wibroprasującej i ścianek formujących bocznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID);
d) przykrycie elementu płachtą gumową;
e) obróbkę cieplną elementów w wysokiej temperaturze uzyskiwanej przez przepływ oleju o temperaturze 120-140°C w registrach grzejnych zabetonowanych w torze produkcyjnym po 2-3-godzinnym cyklu obróbki beton
uzyskuje wytrzymałość około 400 kG/cm2;
f) nawinięcie płachty gumowej na rolę;
g) przeniesienie sił sprężających na beton przez zwolnienie trzpieni i przecięcie strun urządzeniem tnącym;
h) zdjęcie gotowych elementów i przeniesienie ich suwnicą do oddziału wykończeniowego;
i) sprawdzenie i skompletowanie elementów;
j) transport skompletowanych elementów na plac składowy przy użyciu platformowych wózków szynowych (uprawnienia budowlane).

Mieszanka betonowa

Wszystkie te czynności wykonywane są kolejno przez agregaty i urządzenia mechaniczne na każdym z trzech torów.
Omówione rozwiązanie charakteryzuje się więc całkowitym zmechanizowaniem produkcji, przy czym operacje wykonywane przez agregaty są w pełni zautomatyzowane.

W rozwiązaniu tym został zastosowany skrócony do minimum cykl obróbki termicznej (program egzamin ustny). Na uzyskanie po dwu godzinach wytrzymałości betonu 400 kG/cm- składa się kilka czynników jak wysoka temperatura obróbki termicznej (ponad 100°C), nanoszenie mieszanki betonowej podgrzanej do około 50°C na podłoże toru roboczego o temperaturze 40°C, konsystencja wilgotna mieszanki betonowej o bardzo małym współczynniku wodocementowym oraz bardzo silne zagęszczenie betonu.

Technologia produkcji elementów wielkoprzestrzennych zależy od rodzaju i układu konstrukcyjnego elementu przestrzennego. Do najczęściej stosowanych rodzajów elementów wielkoprzestrzennych w budownictwie należą kabiny sanitarne (łazienki i WC), segmenty klatek schodowych, izby kuchenne, pojedyncze izby mieszkalne, segmenty korytarzowe oraz gotowe mieszkania dwu- i trzyizbowe z kuchnią i łazienką (opinie o programie).

Elementy wielkoprzestrzenne wykonywane są w czterech układach konstrukcyjnych:
1) w układzie zamkniętym, w którym element składa się ze ścian, stropu oraz podłogi (stropu dolnego),
2) w układzie górnootwartym, w którym element składa się ze ścian i podłogi (stropu dolnego),
3) w układzie dolnootwartym, w którym element składa się ze ścian i stropu,
4) w układzie górno- i dolnootwartym, w którym prefabrykat przestrzenny składa się tylko ze ścian (segregator aktów prawnych).

Stosowane są dwie główne metody wykonywania elementów wielkoprzestrzennych, a mianowicie:
a) jednofazowa - polegająca na produkcji elementu w całości w formach pionowych zwykłych lub agregatowych,
b) dwufazowa - polegająca na produkcji oddzielnie każdej ściany i oddzielnie stropu górnego i dolnego - w pierwszej fazie oraz na zmontowaniu tych elementów składowych w jeden element przestrzenny - w drugiej fazie.
Metodą jednofazową - w formie pionowej - wykonywać można wszystkie wymienione wyżej układy z wyjątkiem układu zamkniętego. Metoda ta stosowana jest niemal wyłącznie do produkcji kabin sanitarnych i małych izb kuchennych oraz - w mniejszym zakresie - pojedynczych izb mieszkalnych.
Metoda dwufazowa stosowana jest głównie do wykonywania elementów mieszkalnych dwu- i więcej izbowych (promocja 3 w 1).