Uszkodzenia pieca

Ogólne niebezpieczeństwo pożarowe systemów ogrzewania powietrznego polega na łatwości przenoszenia ognia, który może powstać z różnych powodów w przewodach i aparatach ogrzewniczych. Niebezpieczeństwo to wzrasta przy systemach pracujących powietrzem obiegowym .lub mieszanym, przy których następuje zwykle szybkie zakurzanie powierzchni grzejnych i innych elementów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przy ogrzewaniu ogniowo powietrznym używa się przeważnie świeżego powietrza, które ulega ogrzewaniu w specjalnej komorze, w której znajduje się piec ogrzewany od zewnątrz.

Ogrzane w ten sposób powietrze wydostaje się do pomieszczenia ogrzewanego przez specjalne kanały umieszczone w ścianach. System ten pracuje zasadniczo bez wentylatorów i nie pozwala na stosowanie odpylnic (filtrów) z uwagi na znaczne ich opory (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Niebezpieczeństwo tego systemu polega na bardzo wysokiej temperaturze powierzchni grzejnych pieca i wysokiej temperaturze powietrza w części kanałów dopływowych. Poza tym w razie uszkodzenia pieca zawsze jest możliwe wprowadzenie do pomieszczeń gazów spalinowych i iskier. Aczkolwiek temperatura powietrzna na wylocie kanałów nie przekracza normalnie 40-50°, to jednak w pewnych okolicznościach może ona być znacznie wyższa, a to z powodu trudności regulacji temperatury w piecu (uprawnienia budowlane).

Z uwagi na powyższe należy wymagać, aby komora, w której znajduje się piec centralnego ogrzewania, oraz kanały doprowadzające były wykonywane ogniotrwałe, zaś wyloty ich w pomieszczeniach ogrzewanych były zabezpieczone gęstą siatką, która chroniłaby przed możliwością dostania się do kanałów palnych przedmiotów.
W systemie paropowietrznym i wodno-powietrznym ogrzewanie powietrza następuje w t. zw. ogrzewnicach pomocą wysokoprężnej lub niskoprężnej pary, albo też gorącej wody. W ostatnim wypadku otrzymuje się niższą temperaturę nagrzewu powietrza (program egzamin ustny). Otrzymane w ten sposób gorące powietrze tłoczone jest do pomieszczeń kanałami za pomocą wentylatorów, przy czym na wylocie temperatura powietrza wynosi 40-50°.

Regulacja temperatury nagrzewu

Systemy powyższe pracują z reguły ze względów oszczędnościowych powietrzem obiegowym lub mieszanym. Dlatego też jest bardzo pożądane, aby w celu zmniejszenia możliwości osiadania i przypiekania kurzu były stosowane nagrzewnice o pionowych płaszczyznach grzejnych (opinie o programie).
Regulacja temperatury nagrzewu powietrza dopływowego w systemie obiegowym, praktycznie biorąc, jest trudna. Natomiast w systemach z powietrzem świeżym lub mieszanym temperatura może być w pewnych granicach łatwo regulowana przez dozowanie dopływu powietrza zimnego (świeżego) za pomocą klap przymykanych ręcznie lub sterowanych z odległości.

Niebezpieczeństwo ogrzewania paropowietrznego i wodnopowietrznego jest znacznie mniejsze od ogniowego, tym nie mniej należy i tu mieć na uwadze możliwość powstania i przeniesienia ognia przede wszystkim na skutek defektów wentylatorów i obsługujących je urządzeń elektrycznych (segregator aktów prawnych).
Z tych też powodów należy wymagać, aby kanały ogrzewnicze ogrzewania paro i wodnopowietrznego były wykonywane co najmniej z materiałów niepalnych.
Opisane wyżej systemy ogrzewania powietrznego stanowią systemy centralne, w których podgrzane w jednym miejscu powietrze jest dalej rozprowadzane za pomocą sieci przewodów.

W pewnych warunkach jednak, szczególnie gdy chodzi o mniejsze pomieszczenia lub gdy wykonanie przewodów jest niepożądane lub niemożliwe, może być zastosowane ogrzewanie powietrzne za pomocą oddzielnych zespołów grzejnych, składających się z nagrzewnic ustawionych w samym pomieszczeniu i zasilanych centralnie parą lub wodą.

Regulacja temperatury powietrza nawiewnego może być tu łatwo zapewniona przez dozowanie powietrza świeżego lub nieogrzanego.
Niebezpieczeństwo tego rodzaju urządzeń jest podobne do tego, jakie występuje w centralnym ogrzewaniu paropowietrznym i wodnopowietrznym (promocja 3 w 1).