Uszkodzenia w płytach

Szczególnie podatne na zniszczenia są miejsca styków prefabrykatów i przeguby, w których szczelinach nagromadzona sadza powoduje pod wpływem wilgoci intensywne korodowanie przyległego betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zwykle najpoważniejsze uszkodzenia występują w płytach, ze względu na ich mniejszą grubość w porównaniu z wymiarami belek i słupów, a także z racji cieńszej otuliny betonem zbrojenia w płytach. Toteż, w zależności od stopnia zniszczeń, trzeba stosować różne, odpowiednie do potrzeb sposoby naprawy i wzmocnień, aż do częściowej czy całkowitej wymiany pewnych elementów włącznie.

W celu naprawy powstałych uszkodzeń konstrukcję odpowiednio podpiera się, a następnie odkuwa skruszałe warstwy aż do zdrowego betonu. Obnażone zbrojenie należy oczyścić z rdzy i sprawdzić jego wartość techniczną oraz stopień dalszej przydatności. Następnie uzupełnia się zbrojenie istniejące do ilości ustalonej na podstawie obliczeń (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Po dokładnym oczyszczeniu miejsc odkutych i ich spłukaniu strumieniem wody, należy większe ubytki skutego betonu zastąpić betonem nowym, stosując odpowiednio dobrane formy. Przy niewielkiej grubości warstwy brakującego w elemencie betonu można go uzupełnić sposobem natryskowym.

Stosowany do robót naprawczych beton powinien być szczelny, przy czym wskazane jest użycie doń dobrego cementu hutniczego. Ważne jest również należyte otulenie wkładek zbrojeniowych betonem; otulenie to w warunkach agresji chemicznej powinno być grubsze o 1 do 2 cm niż w konstrukcjach żelbetowych nie narażonych na takie wpływy. A zatem, w płytach otulina betonowa powinna być nie mniejsza niż 2 cm, w żebrach 3 cm, a w podciągach j ramach 4H-5 cm.

Po wykonaniu betonu uzupełniającego należy prowadzić należytą jego pielęgnację, w celu zapobieżenia powstawaniu rys skurczowych. Z tego również względu, w przypadkach trudniejszych i bardziej odpowiedzialnych, może być celowe powierzchniowe zabetonowanie siatki metalowej w częściach dobetonowanych (uprawnienia budowlane).

Województwo kieleckie

Niezależnie od uzupełnień miejsc odkutego skorodowanego betonu i zbrojenia, należy również sprawdzić stan pozostałego betonu starego w naprawianej konstrukcji. W przypadku istnienia rys może zajść potrzeba ich zainiektowania, a jeśli stary beton nie jest szczelny lub grubość warstwy betonu otulającego zbrojenie jest niedostateczna, wówczas należałoby zastosować powierzchniowe uszczelnienia konstrukcji (program egzamin ustny). Zabezpieczenie takie może stanowić wyprawa z dodatkiem uszczelniającym lub pokrycie konstrukcji roztworami fluatów, jak to podano poprzednio przy omawianiu naprawy skorodowanych schodów.

W okresie międzywojennym dokonano korekty granic przyłączając z diecezji sandomierskiej fragmenty dekanatów zagnańskiego, badzentyńskiego i nowosłupeckiego, w wyniku czego diecezja kielecka objęła cały obszar Gór Świętokrzyskich. W chwili obecnej większość województwa należy do diecezji kieleckiej, tylko dorzecze Kamiennej i częściowo Czarnej znajduje się w granicach diecezji sandomierskiej (opinie o programie).
Województwo kieleckie mieści się w obrębie Wyżyny Środkowomałopolskiej, rozciągającej się między lukami Pilicy opodal Tomaszowa Mazowieckiego a Wisły pomiędzy Krakowem i ujściem Kamiennej. Ze względu na budowę geologiczną i ukształtowanie terenu obszar ten dzieli się na trzy regiony geograficzne: Wyżynę Kielecko-Sandomierską, Nieckę Nidziańską i Wyżynę Przedborską (segregator aktów prawnych).

Nie pokrywają się z nimi strefy kulturowe powstałe w wyniku warunków naturalnych i różnej jakości gleb. Szeroki pas urodzajnych lessów, rozciągający się od Miechowa i dalej wzdłuż Wisły aż do Sandomierza i Opalowa, był zasiedlony nieprzerwanie od okresu neolitu. W wieku XIV zaludnienie sięgało tu 20-30 osób na kilometr kwadratowy. Brak drewna (lasy wytrzebiono jeszcze w średniowieczu) i obfitość kamienia sprzyjały rozpowszechnieniu się budownictwa murowanego (promocja 3 w 1).

Od dawna wykorzystywano też pospolity w Niecce Nidziańskiej gips. Na obszarze tym wcześnie rozpoczął się proces urbanizacji, a miasta rozwijały się w oparciu o dogodny eksport zboża Nidą i Wisłą (m.in. Nowy Korczyn lokowany najwcześniej - 1258. Koszyce i Opatowiec), korzystne usytuowanie na ważnych traktach handlowych oraz eksploatację bogactw naturalnych.