Utrata stateczności zbocza

Zsuwy mają zazwyczaj płaski kształt powierzchni poślizgu, a ruch jest przesuwem bryły gruntu wzdłuż płaszczyzny poślizgu. Spływy są natomiast przejawem dużego zawilgocenia przypowierzchniowej części zbocza (skarpy), co doprowadza do stopniowego obniżenia górnej części skarpy (zbocza) oraz odłożenia się gruntu u dołu (program uprawnienia budowlane na komputer). Osuwiska występują najczęściej w gruntach spoistych, pofałdowanych i pogniecionych glacitektonicznie lub dawnymi ruchami osuwiskowymi, a więc w gruntach rezydualnych kątach tarcia wewnętrznego <f>_r i kohezji c_r. Towarzyszy temu zazwyczaj obecność wody w szczelinach lub w bardziej przepuszczalnych przewarstwieniach. Zsuwy zwykle występują wzdłuż warstw sedymentacyjnych i przy podwyższonym poziomie wody gruntowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Utrata stateczności zbocza zazwyczaj jest skutkiem erozyjnego lub sztucznego jego podcięcia oraz podniesienia się zwierciadła wody gruntowej. Skarpy wykopów najczęściej ulegają ruchom osuwiskowym ze względu na zbyt duże ich nachylenie zbyt małą wytrzymałość na ścinanie gruntu (<j_r i c_r) oraz wysoki poziom wody gruntowej; po wykonaniu wykopu grunt w skarpach odpręża się, czemu towarzyszy pęcznienie i zawilgocenie bardziej plastycznych warstw oraz zmniejszenie ich t}> i c (uprawnienia budowlane). Skarpy nasypów osuwają się wskutek słabego podłoża (wypieranie) albo w wyniku niewłaściwego ich usypania ze zmieszanych spoistych i sypkich gruntów, co sprzyja gromadzeniu się wody w korpusie nasypu i doprowadza do utraty stateczności.

Czas zakończenia wibracji

Metody te są oparte na pewnych założeniach upraszczających (program egzamin ustny). Rozpatrywaną bryłę osuwiskową, ograniczoną od góry konturem zbocza (skarpy), a od dołu potencjalną powierzchnią poślizgu, dzieli się na bloki o pionowych ścianach bocznych tak, aby podstawy każdego z bloków znajdowały się w jednakowym gruncie; w przypadku gdy grunt całej bryły jest jednorodny, podział na bloki dobiera się tak, aby ich szerokości nie przekraczały 1/5-1/10 szerokości bryły.

Jako siły zsuwające przyjmuje się ciężar własny gruntu, ciśnienie spływowe wody, obciążenie naziomu bloku itp. Jako siły utrzymujące: siły tarcia i opór spójności oraz ewentualnie elementy zabezpieczające stateczność zbocza, np. mury, ścianki szczelne, pale itd. Obliczenia opierają się na założeniach:

• płaskiego stanu naprężenia i odkształcenia,
• hipotezy wytrzymałościowej Coulomba-Mohra t/ = a tg <]> + c,
• niezależności parametrów <4 i c od czasu,
• występowania wzdłuż całej powierzchni poślizgu jednakowych przemieszczeń (opinie o programie).

Za najbardziej typową i uniwersalną metodę „blokową” można uznać metodę Felleniusa. Metoda ta została oparta na założeniu, że potencjalne powierzchnie poślizgu są walcowe. Dla danego konturu zbocza (skarpy) poszukuje się najbardziej niebezpiecznej powierzchni poślizgu, charakteryzującej się najmniejszym współczynnikiem pewności.

Do badań zagęszczenia nasypowych gruntów sypkich stosuje się obecnie coraz częściej badania maksymalnej gęstości szkieletu za pomocą wibracji na stole wibracyjnym (segregator aktów prawnych). Oznaczanie maksymalnej gęstości piasków i żwirów przeprowadza się w cylindrze, o objętości zależnej od maksymalnej średnicy ziaren żwiru lub piasku, postawionym na stole wibracyjnym o znormalizowanej częstotliwości (do 4000 drgań na min) i amplitudzie drgań w granicach 0,05-1,0 mm. Grunt bada się dwukrotnie: w stanie całkowicie wysuszonym i nawodnionym. Czas zakończenia wibracji przy częstotliwości ok. 3600 drg/min i amplitudzie 0,6 mm wynosi 5-8 min, co kontroluje się za pomocą czujnika wskazującego zakończenie osiadania powierzchni piasku. Powierzchnia piasku w cylindrze jest obciążona płytką ze sprężyną, wywierającą określony nacisk (ok. 15 kPa) na grunt (promocja 3 w 1). Minimalną gęstość określa się sypiąc grunt (bez wibracji) do tego samego cylindra z niewielkiej wysokości, tak aby uzyskać stan najbardziej luźny.