Utwardzanie tworzywa

Wspólną cechą wszystkich tworzyw termoplastycznych jest to, że w trakcie ogrzewania miękną w pewnym zakresie temperatur (różnym dla różnych tworzyw), a przy dalszym ogrzewaniu przechodzą w stan plastyczny. W stanie tym dają się łatwo formować w dowolny kształt. Po oziębieniu stają się na powrót sztywne lub elastyczne, zachowując przy tym nadany im kształt oraz własności, jakie wykazywały przed ogrzewaniem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Takie zachowanie się tworzyw termoplastycznych jest możliwe dzięki temu, że:

• podczas ogrzewania poszczególne makrocząsteczki polimeru nie reagują ze sobą chemicznie, co prowadziłoby do zmiany własności,
• podstawowy składnik tych tworzyw (polimer) składa się z makrocząsteczek o budowie liniowej lub rozgałęzionej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ogólnie można powiedzieć, że jeżeli w wyniku polireakcji dowolnego typu (polimeryzacji, polikondensacji, poliaddycji) powstanie produkt, którego makrocząsteczki będą miały budowę liniową lub rozgałęzioną i nie będą reagować ze sobą chemicznie, wówczas materiał wytworzony w oparciu o taki produkt będzie tworzywem sztucznym o własnościach termoplastycznych. Ogromną większość tworzyw termoplastycznycn wytwarza się w oparciu o produkty polimeryzacji, a znacznie mniej w oparciu o produkty polikondensacji i poliaddycji (uprawnienia budowlane).

Tworzywa te podczas ogrzewania nie miękną, a dalszy wzrost temperatury prowadzi do ich rozkładu. Ponadto są one nierozpuszczalne i nie ulegają topnieniu. Podstawowy składnik tych tworzyw (polimer) ma budowę silnie usieciowaną, powstającą w procesie, który nazywamy utwardzaniem. W zależności od czynnika wywołującego utwardzanie tworzywa duroplastyczne dzielą się na:

• tworzywa termoutwardzalne,
• tworzywa chemoutwardzalne (program egzamin ustny).

Tworzywa termoutwardzalne

Tworzywa termoutwardzalne powstają w oparciu o żywice polikondensacyjne (np. żywice fenolowo-formaldehydowe w stadium rezolu), które dzięki budowie liniowej przechodzą podczas ogrzewania w stan plastyczny (w tym okresie są formowane na gotowe wyroby), a równocześnie zachodząca przemiana chemiczna powoduje ich utwardzenie. Proces ten może być przeprowadzony tylko jeden raz, ponieważ utwardzony produkt ma już własności duroplastyczne. Typowymi tworzywami termoutwardzalnymi są fenoplasty (bakelity) otrzymywane z żywic fenolowo-formaldehydowych oraz aminoplasty produkowane w oparciu o żywice mocznikowo-formaldehydowe i melaminowo-formaldehydowe (opinie o programie).

W przypadku tworzyw chemoutwardzalnych proces utwardzania połączony z formowaniem zachodzi pod wpływem wprowadzonych do żywicy związków chemicznych, zwanych utwardzaczami. Proces ten przebiega w temperaturze pokojowej lub nieco wyższej i prowadzi do powstawania produktu usieciowanego o własnościach duroplastycznych. Tworzywa chemoutwardzalne wytwarza się głównie na bazie żywic poliestrowych (nienasyconych) oraz żywic epoksydowych. Mają one duże znaczenie techniczne, gdyż na ich podstawie otrzymuje się między innymi laminaty, wyroby lane oraz różnego rodzaju kształtki. Ważniejsze tworzywa o własnościach termoplastycznych i duroplastycznych (segregator aktów prawnych).

Produktem wyjściowym do otrzymywania celulozy regenerowanej jest celuloza wielkocząsteczkowy związek organiczny wchodzący w skład bawełny, lnu (98% celulozy), drewna (40-50% celulozy) oraz innych roślin. Przez działanie roztworu NaOH na celulozę powstaje alkaliceluloza, która pod wpływem wody ponownie rozpada się na celulozę i NaOH. Tak otrzymana celuloza (regenerowana) różni się od celulozy wyjściowej mniejszą masą cząsteczkową oraz lepkością, dzięki czemu nadaje się do produkowania różnych wyrobów. Celuloza regenerowana służy do otrzymywania włókien (tzw. sztuczny jedwab wiskozowy), folii (celofan) oraz różnych wyrobów warstwowych (fibra). Jest to również tworzywo sztuczne pochodzenia naturalnego (promocja 3 w 1).