Wadliwa struktura osadnictwa

Skracając rozumowanie, łatwo stąd przejść do wniosku, że budownictwo czysto mieszkaniowe dla ludności pozarolniczej stanowi na bieżącym etapie problem szczególnie ważny i wymagający doraźnego, a jednocześnie perspektywicznie pojętego ujęcia organizacyjnego. Za takim ujęciem zagadnienia przemawia argumentów z praktyki ostatnich lat w dziedzinie kierowania rozwojem budownictwa na wsi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wystarczy choćby stwierdzenie następującego faktu: Pomimo wyraźnej budownictwa gospodarczego w udzielaniu kredytu państwowego prywatnym, silniej rozwija się na wsi budownictwo mieszkaniowe wszystkim w rejonach silniejszego rozwoju przemysłu. A przecież to bazuje w znacznej mierze na dochodzie ze źródeł pozarolniczych. kanwie istniejącego podziału ziemi wiemy jak bardzo chaotycznego i prowadzi do dalszej deformacji struktury osadniczej w kraju (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na tym tle nasuwają się następujące uwagi. Wiemy z praktyki, że dość często rygory przepisów o terenach budowlanych na wsi są łagodzone wobec inwestorów uzupełniających swoje zasoby budynków, choć pozostaje to w sprzeczności z planem przestrzennym (uprawnienia budowlane). Z tolerancji tej korzystają również gospodarstwa o znikomym potencjale produkcyjnym, prosperujące w oparciu o dochody z pozarolniczego zatrudnienia. Zmierzając więc do skutecznego oddziaływania na niepożądane zjawisko utrwalania wadliwej struktury osadnictwa, winniśmy rozpatrywać każdą inicjatywę budowlaną na wsi w aspekcie zawodowego profilu inwestora. Możliwości ingerencji planu są znacznie większe w tym wypadku względem ludności nierolniczej i gospodarstw najmniejszych (program egzamin ustny).

Teren osadnictwa

Aby jednak mieć podstawy do bardziej zdecydowanego postępowania w realizowaniu idei skupiania osadnictwa, oprócz rygorów potrzebna jest atrakcyjność rozwiązań przewidzianych planami. Terenem osadnictwa dla ludności pozarolniczej na wsi powinny być na bieżącym etapie miejscowości rozwojowe o dogodnym położeniu komunikacyjnym względem miejsc pracy. Powinniśmy dążyć do wyboru takich jednostek osadniczych, w których już obecnie realizowana będzie zasada stwarzania warunków życia na poziomie bliskim standardu miejskiego. Do tych osiedli należałoby kierować inicjatywę budowlaną ludności wiejskiej, tracącej związki z produkcją rolną i zatrudnionej pozamiejscowo. Skupianie tak pojętego budownictwa indywidualnego powinno być wspomagane przez odpowiednie kredyty i dotacje w ramach specjalnego funduszu budownictwa mieszkaniowego na wsi (opinie o programie).

Doświadczenia dotychczasowej praktyki wskazują na poważne trudności przy określaniu miejscowości rozwojowych w oparciu o jeszcze ogólnie zarysowane modele perspektywicznej struktury rolnictwa i osadnictwa. Istnieje jednak grupa około 2000 miejscowości ośrodkowych w kraju (poniżej siedzib powiatu), które mogą już obecnie przejąć te zadania, stanowiąc niewątpliwie podstawowe ogniwa przyszłego układu osadniczego (opinie o programie). Takie postawienie problemu, specjalnie korzystne w terenach przeludnienia rolniczego, może uzdrowić stosunki w strefach podmiejskich, gdzie niejednokrotnie ludność przyległych do miasta wsi ma gorsze warunki dojazdu do pracy w mieście niż mieszkańcy odległego o kilkanaście km wiejskiego ośrodka lokalnego.

Dla poparcia tej tezy posłużę się jeszcze raz wypowiedzią ze wspomnianej konferencji w Poznaniu. W referacie inż. M. Nikicicza o osadnictwie w woj. poznańskim został wysunięty postulat dotyczący 100 osiedli o charakterze miejskim (w tym 30 miast), aby stanowiły one „najbardziej dogodne miejsca osiedlania się nadwyżek ludności ze wsi i źródło odpływu ludności zamieszkałej w nich do miast większych lub rezerwy siły roboczej do przemysłu” (promocja 3 w 1).