Wady drewna

Do wad drewna należą: anizotropowa budowa, usterki i odchylenia od prawidłowej struktury, sęki, zbieżność pnia, palność oraz podatność na korozję biologiczną. Do innych niekorzystnych cech drewna jako materiału na deskowania zaliczamy: pęcznienie pod wpływem wilgoci, skurcz, mała możliwość powtórnego wykorzystania (mała krotność użycia) z powodu małej trwałości oraz licznych uszkodzeń w trakcie robót betonowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Obecnie drewno jest materiałem deficytowym.

W zależności od rodzaju przeróbki kłód drzewnych można rozróżnić:
a) drewno lite,
b) elementy konstrukcyjne otrzymywane w wyniku przetwarzania drewna.

Z powodu wcześniej wymienionych licznych wad drewno lite ma ograniczone zastosowanie w robotach monolitycznych. Z drewna litego wykonywane są najczęściej deskowania jednorazowe lub płyty deskowań przestawnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Elementy drewniane są stosowane w deskowaniach systemowych jako uzupełnienia, tzw. wstawki. Drewno użyte do budowy deskowań nie może być ani zbyt suche, ani zbyt wilgotne. Drewno suche wyciąga wilgoć z betonu, co może wpłynąć na utrudnienie wiązania, a jednocześnie pęcznieje i wichrzy się. Najlepsze jest drewno częściowo wysuszone w sposób naturalny.

Przy stosowaniu drewna w deskowaniach niepowtarzalnych, po każdym użyciu jego elementy rozbierane są na poszczególne części składowe, takie jak deski, krawędziaki, belki itp. Przy ponownym zastosowaniu tego drewna następuje dalsze jego zużycie krotność użycia nie przekracza od 3 do 5 razy, a stempli i krawędziaków od 5 do 10 razy (uprawnienia budowlane).
Drewno w deskowaniach rozbieralno-przestawnych zużywa się głównie przy rozdeskowaniu i czyszczeniu oraz przy naprawie zdeformowanych elementów wskutek pęcznienia i skurczu. Dlatego też krotność jego użycia dzięki stosowaniu powłok ochronnych wzrasta dla desek do 25 razy, a dla stempli (stojaków) i krawędziaków do 35-40 razy.
Elementy konstrukcyjne otrzymane z przetworzonego drewna to: drewno klejone, sklejka, fornir.

Duża odporność ogniowa

Przegląd stosowanych systemów deskowań oraz ich tendencje rozwojowe wskazują, że drewno lite jest całkowicie wypierane jako materiał na deskowanie (program egzamin ustny). Coraz większe zastosowanie ma natomiast drewno klejone, które powstaje przez sklejenie ze sobą warstw drewna o grubości zwykle od 5 do 50 mm. Grubość tych warstw zależy od przeznaczenia elementu końcowego. Drewno klejone jest często w trakcie klejenia formowane w krzywizny (jeśli tego wymaga betonowany element), jakich nie można osiągnąć z drewna litego. Poszczególne warstwy tworzą połączone wzdłużnie na złącze palczaste deski, z których usunięto części mające wady: pęknięcia, chore sęki itd.

Przez wycinanie fragmentów drewna o nieprawidłowej strukturze, uszkodzonych sękach, porażonych grzybami oraz klejenie warstwowe uzyskuje się doskonalszy produkt, który ma zdecydowanie lepsze właściwości niż drewno lite (opinie o programie).
Zalety drewna klejonego warstwowo są następujące:
a) bardzo duża wytrzymałość i sztywność przy małym ciężarze,
b) duża stabilność kształtów i wymiarów,
c) minimalna skłonność do powstawania pęknięć,
d) brak skręcania belek także przy dużych przekrojach i długościach,
e) odporność na agresywne środowisko,
f) duża odporność ogniowa (segregator aktów prawnych).

Prawie we wszystkich systemach deskowań w większym lub mniejszym zakresie stosowana jest sklejka. Sklejka jest materiałem kompozytowym, powstałym przez sklejenie ze sobą krzyżujących się cienkich warstw drewna. Sklejka zwykle składa się z nieparzystej liczby warstw.

Właściwości fizyczne i mechaniczne zależą od gatunku drewna, jakości obłogów (warstw zewnętrznych), grubości i układów fornirów, rodzaju kleju i sposobu klejenia. Wodoodporność dotyczy tylko kleju, a nie całej sklejki, która jako produkt drewniany nie jest odporna na wodę (promocja 3 w 1).