Wady folii

Wady folii wynikają z braku odpowiednich urządzeń do kalandrowania. Wg badań ITB folia wykazuje odporność chemiczną na działanie wody, dość stężonych kwasów mineralnych. Sprawdzone zostały takie środowiska, jak: kwas azotowy 30-procentowy, kwas siarkowy 50-procentowy, kwas solny 20-procentowy, ług sodowy 30-procentowy, amoniak 25-procentowy, chlorek sodu 10-procentowy, siarczan amonu (nasycony roztwór) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Folia jest nieodporna na działanie olejów, tłuszczów, rozpuszczalników organicznych (np. benzyna, nafta, solwentnafta, octan butylu, dwusiarczek węgla itp.) oraz stężonego kwasu siarkowego.
Folię opanolową stosuje się głównie w przemyśle chemicznym jako izolację ciągłą pod wykładziny ceramiczne, przy zabezpieczaniu fundamentów, stropów, podłóg, kanałów wentylacyjnych itp. Izolacja z folii może być eksploatowana w zakresie temperatur od - 24°C do +50°C.
Folię przesypaną talkiem należy przed zastosowaniem rozwinąć, zmyć talio miękką szczotką i wodą z proszkiem do prania, spłukać i wysuszyć. Suchą i oczyszczoną folię przykleja się do wyrównanego i suchego podłoża betonowego za pomocą specjalnego kleju do opanolu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Poszczególne arkusze folii łączy się na zakład o szerokości ok. 5 cm i skleja tym samym klejem.
Wkładki (taśmy dylatacyjne) z PCW stanowią profilowany wyrób otrzymywany ze zmiękczonego polichlorku winylu metodą wytłaczania. W zależności od kształtu i wymiarów produkuje się trzy typy wkładek.
Według normy BN-66/6354-04 „Wyroby z uplastycznionego polichlorku winylu. Taśma dylatacyjna” wkładki dylatacyjne z PCW powinny posiadać powierzchnię i brzegi gładkie, bez naderwań oraz jednolitą barwę i strukturę (uprawnienia budowlane).
Kształt i wymiary wkładek dylatacyjnych powinny być zgodne. Długość odcinka taśmy nie powinna być mniejsza niż 10 m. Dopuszcza się produkcję wkładek do celów specjalnych o innych kształtach i wymiarach, ale dopiero po uzgodnieniu z odbiorcą i producentem.

Wkładki dylatacyjne

Wkładki dylatacyjne ze zmiękczonego polichlorku winylu są materiałem elastycznym, nieprzesiąkliwym, odpornym na działanie wody i środowisk agresywnych (rozcieńczone kwasy, ługi, roztwory soli), a nieodpornym na działanie rozpuszczalników organicznych. Jak wynika z badań wykonanych w ITB w roku 1968, wkładki dylatacyjne z PCW mogą być stosowane w polskich warunkach klimatycznych (program egzamin ustny). W temperaturach -20° do - 35°C są one mniej ciągliwe, wykazują jednak wzrost wytrzymałości na rozrywanie, twardnieją, lecz przy kilkakrotnym zginaniu nie pękają.
Wkładki dylatacyjne z PCW stosuje się jako elastyczne i wodoszczelne zabezpieczenia szczelin dylatacyjnych we wszelkiego rodzaju budowlach (opinie o programie).

Wkładki dylatacyjne typu „0” „3” i „4” stosuje się do uszczelniania obiektów budowlanych wykonanych z betonu wodoszczelnego, takich jak: baseny, fundamenty narażone na działanie wód gruntowych, kanały, zapory wodne itp.
Uszczelnianie dylatacji w obiektach budowlanych wkładkami z PCW powinno być wykonywane w temperaturach powyżej +5°C. Przy stosowaniu wkładek dylatacyjnych z PCW używane są materiały pomocnicze, jak pręty spawalnicze z PCW, roztwory do gruntowania, kity uszczelniające itp.

Klej winylowy PC-3 jest to klej rozpuszczalnikowy, otrzymany przez rozpuszczenie chlorowanego polichlorku winylu w mieszaninie acetonu, octanu etylu, octanu butylu i dwuchloroetanu (segregator aktów prawnych).
Spoina klejowa rozpuszcza się w acetonie, benzynie, toluenie i innych rozpuszczalnikach organicznych.

Spoina klejowa jest odporna na działanie wody, kwasów, alkaliów i alkoholu (promocja 3 w 1).
Według badań ITB (1967 r.) przy klejeniu folii ze zmiękczonego polichlorku winylu wytrzymałość na ścinanie złącza klejowego, folia do folii, wynosi zależnie od rodzaju folii 1,3-4-1,5 kG/cm 2, a wytrzymałość na rozwarstwienie zależnie od rodzaju folii 0,3-pl,7 kG/cm.