Warstwa fakturowa

Barwienie silikatowymi, polichlorowinylowymi i innymi wodoodpornymi farbami jest mało stosowane w praktyce wykończania fabrycznego, ponieważ do suszenia płyt i instalowania agregatów suszarniczych potrzebne są dodatkowe powierzchnie, a składowanie, przewożenie i montowanie płyt czasami tak zanieczyszczają zabarwiane powierzchnie, że po wszystkich robotach montażowych trzeba przemalować cały budynek (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wykończanie wyrobów zabarwionymi zaprawami i betonami stanowi dość efektowny sposób, stosowany w wielu wytwórniach Związku Radzieckiego i za granicą. Ten rodzaj wykończania ma miejsce przy formowaniu płyt licową powierzchnią w dół lub do góry. W pierwszym przypadku układa się warstwę dekoracyjną na dnie przygotowanej formy z następnym układaniem i wyrównywaniem właściwej mieszanki; w przypadku drugim warstwę dekoracyjną nanosi się na ułożony i zagęszczony beton wyrobu. Grubość warstwy dekoracyjnej wynosi zwykle 15-20 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Warstwa fakturowa powinna odpowiadać nie tylko wymogom architektonicznym, ale również być wytrzymała, szczelna i trwała. Wytrzymałość betonu dekoracyjnego odpowiada zazwyczaj markom 150-5-200; powinien on wytrzymywać co najmniej 35 cyklów kolejnego zamrażania i odmarzania, a jego wodochłonność nie powinna przekraczać 10% (uprawnienia budowlane).

Jako spoiwo do takiego betonu o jasnych odcieniach stosuje się biały cement portlandzki marek 300-400 lub przygotowane na jego bazie cementy zabarwiane. Dla otrzymania barwnych betonów lub zapraw dekoracyjnych zaleca się stosować naturalne pigmenty ługo- i światłoodporne pochodzenia mineralnego (ochra, czerwień żelazowa, tlenki chromu itp.). W skład dekoracyjnego betonu i zaprawy zaleca się wprowadzać mikę, stłuczkę szklaną, grysik marmurowy i in (program egzamin ustny).

Wytrzymałość grubego kruszywa

Przy wyborze kruszywa dla betonu dekoracyjnego należy, oprócz wytrzymałości i odporności, uwzględnić również jego barwę, wielkość ziaren i uziarnienie. Wytrzymałość grubego kruszywa nie powinna przewyższać 500 kG/cm² dla uniknięcia znacznych trudności przy maszynowej obróbce fakturowej warstwy betonu płyty, którą poddano obróbce cieplnej. Jako kruszywo wykorzystuje się często miał węglanowy o wielkości ziaren 3-5 mm (opinie o programie).

Przy obróbce betonu na kruszywie wapiennym za pomocą mechanicznych szczotek stalowych można na powierzchni płyt uzyskać fakturę drobnych bruzdach lub szorstką, bardzo przypominającą fakturę na powierzchni kamienia po jego przepiłowaniu. Przy dostatecznie wytrzymałym kruszywie szczotki metalowe wybierają słaby kamień cementowy z odsłonięciem ziaren kruszywa i powierzchnia płyty uzyskuje fakturę z drobnymi wzniesieniami.

Wykończanie warstwą piasku, kruszonego kamienia lub szkła jest efektowne i stosunkowo niedrogie. Wytrzymałość trwałość warstwy fakturowej z wymienionych materiałów zależą od niezawodnego ich złączenia się z betonem płyty (segregator aktów prawnych).

Warstwę fakturową dobrze połączoną z betonem można uzyskać przy formowaniu płyt licem w dół. W tym przypadku rozkłada się na dnie formy warstwę piasku, żwiru lub kruszonego drobnego tłucznia, którą następnie wyrównuje się listwą drewnianą i z lekka zagęszcza, po czym formę napełnia się mieszanką betonową. Przy układaniu mieszanki nie wolno dopuścić do przesunięcia się warstwy fakturowej.

Po naparzaniu i rozformowaniu płyty poddaje się jej warstwę fakturową obróbce na specjalnym stanowisku w celu nadania powierzchni płyty reliefu. Przy formowaniu płyt licem do góry można ich warstwę fakturową utworzyć przez posypanie powierzchni grysem kamiennym, rozdrobnionym szkłem lub gruboziarnistym żwirem (promocja 3 w 1)Na płytę uformowaną licem do góry nanosi się warstwę podkładową (10-20 mm) z zaprawy na cemencie portlandzkim lub na barwnym cemencie z pigmentami, których kolor odpowiada zabarwieniu grysu kamiennego. Następnie powierzchnię płyty posypuje się równomierną warstwą grysu kamiennego o wymiarze ziaren 15-20 mm, zsypywanego z samojezdnego zasypnika.