Warstwa ochronna izolacji bitumicznej

Warstwę ochronną izolacji bitumicznej płyty stropowej wykonano w postaci dodatkowej specjalnej wkładki bitumicznej o grubości 3 mm, w środku wzmocnionej siatką metalową z powłoką metaliczną chemoodporną (Ruberoid Metrix). Zastosowanie wyżej opisanej warstwy ochronnej o małej grubości było podyktowane brakiem miejsca na warstwę ochronną z betonu (program uprawnienia budowlane na komputer). Nie zastosowano blachy do izolacji płyty stropowej z powodu trudności połączenia blachy z betonem konstrukcji jako warstwy chroniącej blachę przed korozją.
Tunel składał się z 36 prefabrykowanych odcinków o łącznej długości 2400 m i 4 wykonywanych na miejscu o łącznej długości 800 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Odcinki prefabrykowane o przekroju poprzecznym pokazanym na rys. 25-23 wykonywano w specjalnie do tego celu wybudowanych dokach. Każdy odcinek tunelu osobno spławiany, o długości 75 m lub 90 m, był podzielony szczelinami dylatacyjnymi na elementy o długości 15 m.
Na czas spławiania wszystkie te elementy były łączone specjalnymi kotwiami sprzęgającymi. Czoła odcinków były zamknięte tarczami stalowymi połączonymi z listwami zaciskowymi izolacją asfaltową (uprawnienia budowlane).
Izolacja wodoszczelna płyty fundamentowej została wykonana z blach stalowych o grubości 6 mm, nałożonych na płyty prefabrykowane betonowe o wymiarach 380×160 cm. Do płyt stalowych były przyspawane kotwy służące do zakotwienia płyt w betonie płyty fundamentowej (program egzamin ustny).

Prefabrykowane płyty betonowe z blachami układano na dnie doku. Styki między płytami uszczelniano w dolnej części spoiny sznurem azbestowym i następnie zalewano (wypełniano) masą zalewową asfaltowo-gumową. Od góry spoiny przekrywano naklejonymi lepikiem asfaltowym na gorąco pasami specjalnych wkładek izolacyjnych. Jedna warstwa wkładek była wzmocniona tkaniną z włókien szklanych (Ruberoid Isofaan GWF), a druga tkaniną z włókien szklanych i folią z tworzywa sztucznego (Ruberoid Isofaan GWF) (opinie o programie).

Izolacja stropu

Izolację stropu i ścian tunelu wykonano z zewnętrznej wkładki asfaltowej wzmocnionej tkaniną z włókien szklanych (Ruberoid Isofaan GWF) i wewnętrznej wkładki asfaltowej wzmocnionej matą z włókien szklanych (Ruberoid Vitrix).
Warstwę ochronną izolacji płyty stropowej stanowiła warstwa betonu grubości 5 cm (segregator aktów prawnych).

Izolacja bitumiczna ścian została połączona z blachami izolacyjnymi płyty fundamentowej listwami zaciskowymi. Izolacja ścian nie miała żadnej warstwy ochronnej przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ponieważ jednak izolacja była narażona na działanie osiadającego nasypu piaskowego, którym otoczono tunel, starano się zmniejszyć tarcie piasku o izolację, stosując do niej dodatkową warstwę asfaltu o grubości 1 cm jako warstwę poślizgową. Asfalt tej warstwy miał niższą lepkość od asfaltu izolacji. Asfalt nie mógł jednak być na tyle miękki, aby zachodziło niebezpieczeństwo jego spływania pod wpływem działania promieni słonecznych. W celu zmniejszenia nagrzewania promieniami słonecznymi powierzchnię asfaltu powlekano mlekiem wapiennym lub farbami aluminiowymi i w razie potrzeby zraszano wodą. Warstwę ochronną asfaltową układano sposobem natryskiwania lub naklejano w postaci płyt prefabrykowanych o wymiarach 200×50 cm.

Poszczególne elementy tunelu nie były połączone ze sobą zbrojeniem. Uszczelnienia szczelin dokonywano za pomocą taśm dylatacyjnych gumowych i wzmocnionej izolacji bitumicznej zewnętrznej. Liczono się z parciem wody gruntowej wynoszącym 2 at (promocja 3 w 1).
Tunel Beneluxu pod Rotterdamem o przekroju poprzecznym i o długości 745 m został zaizolowany izolacją wodoszczelną bitumiczną w sposób analogiczny jak tunel Coen.

Na zwrócenie uwagi zasługuje szczegół izolacji w obrębie bloków kotwiących cięgna sprężające płyty fundamentowej konstrukcji tunelu.
Ponieważ kotwiące cięgna znajdowały się w miejscu przejścia izolacji poziomej na pionową, i trudno tu było wykonać normalne połączenie tych izolacji, połączono je za pomocą listew zaciskowych.