Warstwa roślinna

Warstwę roślinną dogodnie jest usuwać spycharką, która jednocześnie unosi warstwy i przenosi ją na zwał, na odległość 100 m. Opis maszyn i czynności technologicznych przy wydobywaniu gliny został sporządzony przez Gosina (program uprawnienia budowlane na komputer).

W kopalniach o wydajności 50 y 100 m³ w ciągu jednej zmiany stosuje się koparki wielonaczyniowe lub jedno łyżko we (na torze szynowym) podsiębierne, pracujące systemem dwuzmianowym. Rzadziej stosuje się koparki gąsienicowe, które są wygodne przy eksploatacji wąskich ścian eksploatacyjnych. Oprócz tego glinę można wydobywać za pomocą spycharki, zgarniarki, koparki frezującej, skrobaka. Wybór koparki uzależnia się od istniejących warunków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu racjonalnej eksploatacji kopalni rama koparki powinna być zakończona o długości 2-2,5 m, wyrównującym powierzchnię gruntu, połączonym : ramą przegubowo lub nieruchomo. Cegielnie radzieckie wykorzystują zwykle -len z trzech typów koparek własnej produkcji: EM-182 z czerpakiem o pojemności •«d8 m³, EM-302 z czerpakiem o pojemności 0,030 m³ i EM-503 z czerpakiem o pojemności 0,050 m³ (uprawnienia budowlane).

Konieczność całorocznej pracy cegielni w północnych szerokościach geograficznych spowodowała opracowanie różnych sposobów dostawy gliny do zakładów w porze zimowej. Należą do nich: odkryta eksploatacja kopalni z ocieplaniem warstwy powierzchniowej, zakryta eksploatacja kopalni z urządzeniem ocieplającym, przygotowanie zapasu gliny w porze letniej na okres zimowy (program egzamin ustny).

Długość frontu robót

Długość frontu robót w kopalni zimowej, eksploatowanej przy użyciu koparki wielonaczyniowej z ogniwem wyrównującym powierzchnię, nie przekracza zazwyczaj 80 m. Podczas dziennej eksploatacji usuwa się z odcinka o długości 4-7 m urządzenie ocieplające i instaluje je ponownie po przejściu koparki. Ocieplenie można osiągnąć za pomocą głębokiej orki i bronowania warstwy powierzchniowej (sposób najtańszy). Stosuje się także okrywanie śniegiem, przez ustawienie osłon 1,5 x 2,0 m z prześwitami; sposób ten jest czterokrotnie droższy od sposobu poprzedniego (opinie o programie).

Na Uralu i na Syberii przy miąższości warstwy gliny nie mniejszej niż 5 m praktykuje się ustawianie zamkniętych, ocieplanych zimą pomieszczeń wzdłuż frontu robót w kopalni i przykrywanie eksploatowanej powierzchni.

Przygotowane latem zapasy gliny przechowuje się w postaci hałd lub w dołownikach. W przypadku pierwszym glinę dowozi się z kopalni wywrotkami samochodowymi i już z początkiem maja układa się hałdy wysokości 6-8 m i szerokości zboczy nie większych niż 80 m. Hałdę ogradza się z trzech stron wałami tej samej wysokości co sama liałda, a z czwartej strony wydobywa się glinę koparką (segregator aktów prawnych).

Wymiary dołownika-magazynu gliny określa się na podstawie objętości zapasu gliny przechowywanej w temperaturze nieco powyżej zera, z uwzględnieniem osiadania i ubicia gliny przy układaniu szyn i ruchu koparki. Dołowniki sytuuje się osią podłużną w kierunku z zachodu na wschód, tak aby front robót wydobywczych zwrócony był na południe. Wydobywanie gliny rozpoczyna się od strony południowej.

Dołownik, zwykle betonowany, o głębokości 4-^6 m, ogrodzony wysokimi ścianami z cegły i z ocieplonym dachem, jest ogrzewany od wewnątrz, np. gazami spalinowymi z pieców do wypalania. W szczególności zaleca się budowę takiego magazynu gliny, gdy temp. powietrza utrzymuje się zimą przez dłuższy czas poniżej 20°C. Wprowadzanie gliny do magazynu cegielni i jej wydobywanie do przerobu i formowania należy realizować z jednoczesnym jej uśrednianiem. Do tego celu można zastosować wózki rozrzucające glinę (promocja 3 w 1).

Wózek rozrzutowy, posuwający się wzdłuż przenośnika 1 w magazynie gliny, ma rozdzielacz 2 do przesuwania gliny i dwa żeberkowe obracające się wałki 3 o prędkości 380-800 obr/min(moc 1,7 kW), rozrzucające glinę w poprzek powierzchni magazynu gliny (w danym przypadku o pojemności 2000 m³).