Warstwa wodonośna

Bywa nieraz, że przy wierceniach natrafia się na dwa i więcej poziomów wody gruntowej; jeżeli układ tych poziomów odgrywa rolę przy późniejszym projektowaniu, to należy przedsięwziąć specjalne środki techniki wiertniczej, a więc po przebiciu pierwszej warstwy wodonośnej użyć do dalszego wiercenia rur o mniejszej średnicy z uszczelnieniem otworu wiertniczego na zewnątrz w dolnym końcu szerszej rury (program uprawnienia budowlane na komputer). W warunkach robót fundamentowych takie wiercenia, gdzie byłyby napotykane dwa poziomy wód gruntowych i zależałoby na ich wydzielaniu, są rzadkie. Na osobną uwagę zasługują zjawiska wody artezyjskiej, a więc te wypadki, gdy poziom wody, na którą trafiliśmy przy wierceniu, podnosi się następnie w rurze znacznie wyżej niż w momencie napotkania wody. Trzeba zaznaczyć, że podniesienie się wody o mniej niż 1 m praktycznie nie ma znaczenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wyznaczenie głębokości otworów wiertniczych uzależnia się od różnych czynników i okoliczności, a więc:

• w wypadku budowy filarów mostowych od głębokości spodziewanego rozmycia dna i od grubości warstw słabych gruntów aluwialnych, przez które trzeba się przebić,
• w wypadku zapór wodnych od głębokości zalegania pokładów nieprzepuszczalnych dla wody,
• przy budowie budynków mieszkalnych, publicznych lub przemysłowych głębokość otworów wiertniczych zależy najczęściej od głębokości, do której sięga istotny wpływ projektowanej budowli na wzrost naprężeń w gruntach (uprawnienia budowlane).

Zarysy budowli

Ponieważ wiercenia próbne są jedną z pierwszych czynności przy projektowaniu, więc nieraz wykonuje się je już wtedy, gdy tylko ogólne zarysy budowli są znane. Wobec tego, że wówczas nie mogą być dokładnie wiadome obciążenia, które potrzebne są do ustalenia głębokości otworów wiertniczych, można posiłkować się z wystarczającą dokładnością przeciętnymi obciążeniami wymienionymi poniżej w zestawieniu, uzyskanymi z praktyki budowlanej. Są to obciążenia przypadające na m² rzutu budowli, ujętego w ogólnych jej konturach, a więc nie na m² rzutu fundamentów, których powierzchnię można obliczyć dopiero po wyjaśnieniu układu gruntów i po wykonaniu projektu (program egzamin ustny).

Jak wiadomo przenikanie naprężeń w głąb gruntu zależy nie tylko od nacisku jednostkowego, lecz i od kształtu i wielkości fundamentów (opinie o programie). Wykresy, którymi można posługiwać się do określania potrzebnej głębokości otworów wiertniczych licząc od spodu fundamentów. Wykresy te są ułożone dla stosunku szerokości budynku do jego długości b : a = 1:1, 1:2, 1 : 3 i l:oo. Na każdym z wykresów podaje się potrzebną głębokość wiercenia w zależności od szerokości budynku b w m i nacisku p w kG przypadającego na 1 cm² rzutu budynku.

Przy korzystaniu z wykresów należy mieć na uwadze następujące wytyczne:

• stosunek szerokości budynku do jego długości wystarczy brać w rzucie fundamentowania w ogólnym przybliżeniu, przyrównując powierzchnie koliste lub o łamanych konturach do kwadratów lub prostokątów, a jeżeli rzut fundamentów ma układ złożony z wyraźnie wydzielających się części, to części te należy rozpatrzyć osobno, np. główną część budynku i skrzydła poprzeczne (segregator aktów prawnych),
• jeżeli pomiędzy poszczególnymi fundamentami lub ich ugrupowaniami występują przerwy przekraczające pięciokrotną szerokość fundamentu większego, to wówczas należy rozpatrywać osobno odnośne fundamenty łub ich ugrupowania,
• wszystkie obciążenia jednostkowe trzeba brać w odniesieniu do powierzchni ograniczonej ogólnym konturem budowli lub do części tej powierzchni, a nie w stosunku do rzutu fundamentów, jak to już uprzednio zostało zaznaczone, gdyż tylko w niektórych wypadkach, a mianowicie, gdy fundament stanowi jednolity blok lub płytę, powierzchnia jego może być znana jeszcze przy przystąpieniu do projektowania, tj. wtedy, kiedy z zasady należy przeprowadzać wiercenia próbne (promocja 3 w 1).