Warstwy korka

Warstwy korka przegrodzone są warstwami cienkościennych komórek. Warstwowa budowa tkanki korkowej uwydatnia się przy obserwacji makroskopowej w postaci szeregu spłaszczonych płatów oddzielonych wąskimi, jasno zabarwionymi smugami. Odpadanie płatów korowiny jest następstwem naprężeń, jakie powstają na skutek różnego stopnia higroskopijności poszczególnych warstw tkanki korkowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Błona grubościennych komórek korka składa się z blaszki środkowej (warstwa międzykomórkowa, obejmująca lepiszcze i błony pierwotne dwóch sąsiednich komórek), z przylegającej do niej warstwy skorkowaciałej przepojonej suberyną oraz z ligninowo-celulozowej warstwy wyścielającej. W cienkościennych komórkach albo nie ma wewnętrznej warstwy ligninowo-celulozowej, albo blaszka środkowa tworzy wraz z warstwą skorkowaciałą jedną warstwę suberynową. Suberyną nadaje błonom elastyczność i powoduje obniżenie przewodnictwa cieplnego. Jamki w ścianach komórek korkowych są nieliczne i słabo wykształcone. Komórki korka mogą zawierać substancje garbnikowe i produkty ich rozpadu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dzięki przesyceniu suberyną kora stanowi dobry materiał izolacyjny, chroniący wnętrze pnia przed wahaniami temperatury, ujemnym działaniem bezpośredniego nasłonecznienia lub nadmiernym wysychaniem. W związku z tym gatunki o grubej korze są mniej wrażliwe na działanie czynników atmosferycznych niż gatunki o korze cienkiej. Buk np. na skutek posiadania cienkiej kory łatwo ulega zgorzelinie słonecznej, zgorzelinie zimowej lub innym uszkodzeniom związanym z długotrwałym działaniem niskiej temperatury.
Kora wszystkich drzew zawiera mniejsze lub większe ilości garbników. Z tego względu gładką, wolną jeszcze od martwicy (a więc stosunkowo młodą) korę świerkową, dębową i wierzbową użytkuje się do garbowania skór lub jako surowiec do produkcji garbników (uprawnienia budowlane).

Drewno rozpatrywane

Kora niektórych drzew zawiera alkaloidy, jak betulina u brzozy, tak- syna u cisa, eskulina u kasztanowca, fraksyna u jesionu, salicylina u wierzby i topoli.
Kora niektórych drzew stanowi surowiec do produkcji materiałów izolacyjnych. Na pierwszy plan wysuwa się w tym kierunku kora dębu korkowego (Quercus suber L.) rosnącego w krajach śródziemnomorskich, jak Alger, Tunis, Maroko, Portugalia, Hiszpania, Włochy; stosuje się ją do produkcji korków oraz płyt izolacyjnych wykonywanych już to z samego
korka, już to z rozdrobnionego korka, pomieszanego z innymi materiałami (np. płyty asfaltowo-korkowe) (program egzamin ustny).

Czynione są próby nad zastosowaniem w tych samych celach kory korkowca amurskiego (Phellodendron amurense Rupr.). Jako materiał zastępczy w miejsce korka stosowana być może w pewnym stopniu kora sosnowa. Różnice w technicznej wartości kory sosnowej i kory dębu korkowego wynikają z odmiennej budowy (opinie o programie).
Wysoka wartość kory dębu korkowego jest w głównej mierze następstwem dużego udziału suberyny. Mimo tych różnic kora sosnowa nadaje się po odpowiedniej obróbce do produkcji płyt asfaltowo-korkowych o dużej wartości termoizolacyjnej.
Drewno rozpatrywane pod kątem fizycznych i mechanicznych własności ma cechy podobne do ciał krystalicznych (segregator aktów prawnych).

Ciała krystaliczne wykazują następujące charakterystyczne cechy:

1) prawidłowe rozmieszczenie substancji, która tworzy regularną sieć przestrzenną,

2) zróżnicowanie fizycznych i mechanicznych własności w poszczególnych kierunkach.
Ciała o budowie krystalicznej w różny sposób przewodzą w poszczególnych kierunkach ciepło i elektryczność, w różny sposób łupią się zależnie od kierunku uderzenia oraz wykazują różną wytrzymałość zależnie od kierunku działania siły. Ciała, w których fizyczne i mechaniczne własności zmieniają się w zależności od rozpatrywanego kierunku, określa się mianem ciał różnokierunkowych, czyli anizotropowych; anizotropia stanowi charakterystyczną cechę ciał krystalicznych (promocja 3 w 1).

Przeciwieństwo ciał krystalicznych stanowią ciała bezpostaciowe, charakteryzujące się brakiem uporządkowanej budowy przestrzennej. Następstwem tego są jednakowe własności we wszystkich kierunkach; zjawisko równokierunkowości stanowi charakterystyczną cechę ciał takich, jak lignina, żywica, smoły, kleje, wosk, szkło itd.